Rozdział 1

Nurkuję w głąb oceanu
By uchwycić zamieranie dnia
Oni trują jak heroina
Słyszę pożegnania

Vanilla Ninja – Birds of peace

12 maja 2012 roku. Sobota.

Niebo było przejrzyste, tylko czasami pojawiały się małe, białe obłoczki na  nieboskłonie. Jasne promienie słońce  przedostawały się do pomieszczenia, w którym leżała Selina. Dałaby wiele, aby wydostać się stąd i cieszyć się z tak cudownego dnia. Rodować się z pięknej wiosny, opalać się, chodzić na spacery do parku, podróżować, czuć rześki wiatr na skórze i patrzeć na piękno przyrody. Jednak los sprawił, że musiała niestety zostać przykuta do szpitalnego łóżka. Nadzieja, że przeżyje jeszcze ten miesiąc, z dnia na dzień słabła. Zdawała sobie nawet z tego sprawę, że już tej  nocy się nie obudzić. Coraz to bardziej czuła się zmęczona i nie potrafiła już płytko oddychać. Jej wadliwe serce powoli umierało, wiedziała o tym.

Była zła na siebie, że nie spełniła do końca swoich marzeń. Lekarze dali Selinie zbyt mało czasu, aby mogła je zrealizować. Jej stan pogarszał się i nie można było tego powstrzymać. Miała tego świadomość, że kiedyś to nastąpi, lecz nie przepuszczała, że aż tyle pragnień chciała spełnić i nie zmieściła się w limicie czasowym, aby móc je wszystkie urzeczywistnić. Trzymała tę listę przy sobie, choć sama nie wiedziała, po co ją jeszcze miała, skoro i tak umierała. Przecież ktoś musiałby umrzeć, by ona mogła żyć i cieszyć się życiem. Czy to sprawiedliwie? Sama nie wiedziała, co o tym wszystkim sądzić, więc postanowiła to uznać za pytanie retoryczne.

Kiedy przyglądała się sobie w lustrze, zastanawiała się, czy to ta sama osoba znajdowała się za zwierciadłem. Nie poznawała tej bladej, kruchej i kościstej twarzy, zapadniętych oczu, sinych ust oraz tej rurki przyczepionej do jej nosa. Jedynie co przekonało ją do tego, że to była właśnie ona, to rude włosy. Nie zmieniły się, odkąd poważnie zachorowała na wadę serca.

To było nieuniknione. Od dziecka miała problemy z sercem. Wykryto u niej wrodzoną wadę organu, którą przekazała babcia dziewczyny. Selina, jak jeszcze chodziła do szkoły, zawsze miała zwolnienie z wychowania fizycznego. Nigdy nie mogła biegać, grać w koszykówkę, siatkówkę… i mogłaby wymieniać kolejne gry, których nie mogła wykonywać do znudzenia. Przyglądała się jedynie koleżankom, kiedy spędzały aktywie czas. Zazdrościła im, że nie musiały przeżywać tego, co ona. Tak bardzo pragnęła pobiegnąć, poczuć wiatr we włosach i nie czuć ucisku na sercu.

Po chwili drzwi pokoju szpitalnego uchyliły się i zobaczyła swoją siostrę. Uśmiechnęła się do niej, która także odwzajemniła gest. Gwen była dla niej wszystkim, zawsze wspierała ją, odkąd trafiła do szpitala. Opiekowała się, mimo iż w domu czekał na nią mąż i dwójka uroczych dzieciaków. Codziennie przychodziła po pracy, gdzie zajmowała się organizowaniem przyjęć oraz ślubów. To właśnie jej zasługa, że w tym pomieszczeniu mogła czuć się, jakby była w swoim pokoju. Niebieska kołdra, białe firanki, a na półkach prezentowały się zawsze świeże kwiaty. Nie wliczyła do tego przypiętych do ścian namalowanych serc, które dostała od pięcioletnich bliźniaków Gwen – Justina i Amber.

Obie wyglądały bardzo podobnie. Ten sam owalny kształt twarzy, te same rude pukle oraz piegi na nosie. Jedynie co je różniły to oczy – Selina miała zielone, po mamie, natomiast Gwen posiadała brązowe tęczówki, należące też do ich ojca. W rękach trzymała jak co dzień świeże kwiaty i wymieniła je od razu, po czym usiadła na krzesełku po prawej stronie i złapała dłoń siostry.

- Jak się czujesz? – spytała Selinę.

- Fatalnie – wymamrotała, czując nieprzyjemne mrowienia w gardle. – Czuję, że za chwilę umrę. Obiecaj mi coś, Gwen?

- Co tylko chcesz, siostrzyczko – uśmiechnęła się.

- Zaopiekuj się rodzicami, jak mnie już nie będzie, dobrze? – wypowiedziała  na jednym wydechu, co było lada wyczynem z jej strony.

- Nie mów tak – zmartwiła się. – Zobaczysz, dostaniesz nowe, zdrowe serce. Razem się nimi zaopiekujemy.

- Ja już nie mam nadziei – westchnęła, przymrużając oczy.

- Głupia jesteś! – burknęła z lekkim uśmiechem na ustach. – Będzie dobrze, zobaczysz. Trzeba mieć nadzieje, Selino.

Zapadła chwilowa cisza. Nie chciała w żaden sposób niepokoić siostry, lecz dla niej nie było już ratunku. Słabła, i doskonale zdawała sobie sprawę, że już dalej nie pociągnie. Była tym potwornie zmęczona, chciała wreszcie poczuć spokój oraz ukojenie. Uwolnić się od tego ciągłego bólu, jaki panował w jej klatce piersiowej. Nie znosiła tego.

Wkrótce Gwen dostrzegła na szafce listę jej marzeń. Selina westchnęła, gdy ta wzięła ją do ręki i zaczęła przeglądać poszczególne pragnienia kobiety. Uśmiechnęła się do niej szeroko.

- Mówisz, że tracisz nadzieje, a masz listę rzeczy, które chciałabyś zrobić – odparła, patrząc na nią cwanym wzrokiem.

- Ta lista miała zostać w pełni spełniona zanim miałam trafić do szpitala – wytłumaczyła siostrze.

- To i tak nie zmienia faktu, że możesz je zrealizować, gdy tylko wyzdrowiejesz. I nie jęcz mi tutaj, na pewno wyzdrowiejesz – dodała dobitnie, kiedy rudowłosa chciała już jej przerwać. – Podróż po Europie – przeczytała pierwszą pozycję z listy. Selina wyczuła w głosie siostry, jakby sama chciała wyrwać się stąd i poznać inny kontynent niż Ameryka. - Co najpierw chciałabyś zwiedzić?

- Rzym – odparła z lekkim uśmiechem na ustach. – Chciałabym w pierwszej kolejności podziękować Bogu za cud, jeśli on by nastąpił. – Gwen popatrzyła na nią poważnie, aby ta była z nią zupełnie szczera i nie drwiła z niej. – A tak na poważnie to… chciałabym pojechać do Paryża i zwiedzić Luwr, to miejsce jest… niezwykłe. – Posmutniała, kiedy pojęła sens swoich słów. Tak bardzo pragnęła tego wyjazdu, a mogła jedynie o tym miejscu śnić.

- Nie smuć się, skarbie – rzekła z troską, gładząc lekko jej wierzch dłoni, uważając na wenflon, który był tam przymocowany. – Spełnisz swoje marzenia, pojedziesz do Paryża, gwarantuje ci to.

Selina była tak bardzo wdzięczna siostrze, że tyle dla niej robiła. Miała nadzieje, że wyzdrowieje i dostanie nowe serce, kiedy ona powoli już ją traciła. Po jej policzkach spłynęły niespodziewanie łzy.

- Nie powinnaś być teraz z rodziną? – zapytała, szybko ocierając rękawem piżamy załzawione policzki. – Nick  pewnie się martwi, że ciebie nie ma jeszcze w domu.

- Och, nie przejmuj się moim mężem – uśmiechnęła się, machając ręką. – Nie zaszkodzi, że pobędzie z Justinem i Amber trochę sam. Dobrze mu na tym wyjdzie. A tak po za tym, nie widzę tutaj na tej liście pozycji odnoście poznania jakiegoś chłopaka. Nie chcesz się zakochać?

- Daj mi z tym spokój. Umieram, a ty mi takie głupstwa opowiadasz.

- Wcale nie umierasz – spojrzała na siostrę morderczym wzrokiem.

- Spójrz na mnie – rzekła z przejęciem. – Wyglądam jak trup.

- Wszystko będzie dobrze – rzekła Gwen, głaskając ją po rudych włosach. Uśmiechnęła się do Seliny, na co i ona odwzajemniła gest, unosząc delikatnie lewy kącik ust.

- Trzymam cię za słowo – powiedziała, patrząc na jej załzawione, brązowe tęczówki.

Następne godziny mijały im spokojnie, bez żadnych narzekań Seliny odnośnie tego, że nie było już dla niej ratunku i lada moment może pożegnać się z tym światem. Gwen opowiadała o swoich dzieciach, co takiego przeskrobały w przedszkolu. O tym, jak jej mąż sobie radził z bliźniakami, odkąd wziął sobie wolne w pracy, co było nie lada wyczynem u Nicolasa, bo pracował jako policjant.

Selina tak mocno cieszyła się, że chociaż u jej siostry wszystko grało. Miała kochającego męża, który znajdował niemal każdą wolną swoją chwilę, by być blisko rodziny. Miała kochanych urwisów, bez których Gwen nie wyobrażała sobie życia. Miała także zdrowie, którego rudowłosa jej zazdrościła. Tylko ona z ich dwójki zachorowała na wrodzoną wadę serca. Jej siostra także bała się, że może mieć tę chorobę, lecz badania niczego nie wykazały i mogła w pełni cieszyć się zdrowiem.

Ale z drugiej strony była zadowolona z tego, że Gwen nie musiała przechodzić przez to wszystko co ona, że obie tu nie leżały i czekały na zdrowe serce. Co przeżyłby Nicolas i dzieciaki? Nawet sobie tego nie wyobrażała, dlatego dobrze, że tylko na nią to spadło, a jej siostra mogła radować się każdym dniem.

Mówiły także o rodzicach. Gwen wytłumaczyła jej, dlaczego nie przyszła wraz z nimi do szpitala, aby mogli odwiedzić chorą córkę. Okazało się, że jej rodziciele byli dzisiaj zawaleni robotą w swojej restauracji. Każde ręce były koniecznie potrzebne, lecz gdy tylko byłaby wiadomość o operacji ich córki, natychmiast przybędą do Mercy West Hospital, żeby tylko być przy Selinie, kiedy będzie dostawała nowe, zdrowe serce. Nawet za cenę zamknięcia restauracji na cały dzień.

Od prawie dziesięciu lat, Dorothy i Maximilian Simmonsowie, prowadzili francuską restaurację. Jej ojciec był niesamowitym szefem kuchni, natomiast ich matka niesamowitą kierowniczką. Tradycja głosiła, że to zawsze kobieta gotowała, a mężczyzna dbał o to, aby było za co żyć i spłacać rachunki. U nich w domu jednak było odwrotnie niż w tradycyjnych rodzinach. To ich matka zajmowała się wszelkimi rachunkami, a ojciec gotował. To dzięki Selinie wpadli na pomysł, aby stworzyć własne bistro, mimo iż wtedy rudowłosa miała zaledwie czternaście lat. Nie sądziła, że rodzice pójdą za radą zwykłej nastolatki. Selina cieszyła się wraz z nimi, że interes z roku na rok kwitnął.

- Będę już leciała – odezwała się po pewnym czasie Gwen, widząc na zegarze ósmą wieczór. – Powinnaś się zdrzemnąć.

- Gwen, wiem, że nie powinnam o tym mówić, ale… jeśli bym nie przeżyła, nie smuć się tylko uśmiechaj – rzekła, patrząc swoimi zapadniętymi oczami w brązowe tęczówki siostry. – Masz żyć… tak samo rodzice. Proszę, obiecaj mi.

Rudowłosa spojrzała na Selinę ze łzami w oczach. Wiedziała doskonale, że nigdy nie odpuści i zostanie przy swoim zdaniu. Już taka była, zawsze stanowcza i rozważna pod każdym względem. Jednak bolało ją tą, że jej siostra poddała się, nie walczyła o siebie… nie walczyła dla niej i rodziców. Tak bardzo kochała swoją małą siostrzyczkę, a teraz miała obiecać, że będzie szczęśliwa, gdy odejdzie. Wcale tak się nie stanie, bo będzie Gwen potwornie brakować Seliny, gdyby umarła. Dlatego modliła się co noc o to, aby Bóg dał jej szanse na przeżycie, aby dał Selinie nowe, zdrowe serce. Zdawała sobie z tego sprawę, że musiał ktoś umrzeć, by ona mogła przeżyć. Nie było sprawiedliwości, wiedziała o tym doskonale. Oglądała wiadomości, słuchała przykre opowieści męża, kiedy wracał ze służby. Życie jest tajemnicą, i niewiadomo jakbyśmy się starali ją rozwiązać, to i tak pojawi się coś nowego, pętla się zaciśnie, nie znajdujemy drogi powrotnej.

- Obiecuję ci – odparła, aby Selina uspokoiła się. Ryzykowała, lecz w głębi duszy wierzyła, że odzyska swoją siostrzyczkę, że Bóg nie zabierze jej w tej właśnie chwili. – Kocham cię, Selino.

- I ja ciebie, Gwen – uśmiechnęła się lekko, dziękując siostrze, że poprzysięgła obietnice, mimo iż czuła, że ona nadal wierzyła w cud.

Wkrótce do pomieszczenia weszła lekarka, która prowadziła przypadek Seliny. Doktor Sophie Altman była jedną z najlepszych kardiochirurgów w Ameryce, więc Selina miała to szczęście, że właśnie na nią trafiła. Kobieta wyglądała na trzydzieści parę lat, jasne włosy do ramion, owalna twarz oraz błyszczące, niebieskie oczy. Podeszła do łóżka swojej pacjentki z uśmiechem na ustach.

- Selino, zaraz dostaniesz nowe serce.

- Pani żartuje – odezwała się rudowłosa, nie mogąc uwierzyć w słowa lekarki. Czyżby naprawdę stał się cud?

- Jakbym śmiała – odparła, poprawiając jej kołdrę. – Za parę godzin obudzisz się z nowym, zdrowym sercem, moja droga.

Selina spojrzała na swoją siostrę. Płakała… płakała ze szczęścia. Wiedziała, że w tej właśnie chwili karciła ją za to, że poddała się za szybko i nie miała nadziei na nowe życie. Do pomieszczenia jeszcze weszła pielęgniarka o jasnych włosach oraz czarnoskóry anestezjolog o czarnych włosach, który będzie ją usypiał podczas operacji. Wytłumaczyli jej wszystko, jak przebiegnie cała operacja, po czym we czwórkę zaczęli prowadzić ją na salę operacyjną.

Gwen cały czas była przy niej i trzymała za rękę, mówiąc jej, że teraz wszystko będzie dobrze. Gdy tylko zbliżali się na miejsce, siostra Seliny nie mogła już dalej wejść, dlatego kobieta schyliła się do rudowłosej i szepnęła, że myślami będzie z nią i postara się teraz wszystkich ściągnąć do szpitala. Ucałowała ją ostatni raz, po czym przedostali się we trójkę na salę operacyjną, zostawiając w tyle nieco uradowaną, ale i jednocześnie przestraszoną Gwen.

Selina znajdowała się w bardzo jasnym i sterylnym miejscu, od razu wyczuła w nozdrzach różnorodne chemikalia, które rozprzestrzeniały się w pomieszczeniu. Widziała wokół siebie różne urządzenia, których nawet nie była w stanie opisać. Rozpoznała jedynie dużą lampę, wiszącą tuż nad nią. Anestezjolog zbliżył się do niej ubrany już w ciemny, niebieski ochrony fartuch oraz białą maską. Oznajmił jej, żeby się teraz odprężyła, bo za chwilę ją uśpi. Kobieta zrobiła to, o co lekarz poprosił rudowłosą i po chwili, czarnoskóry mężczyzna przyłożył do jej ust maskę tlenową, a kilka minut później poczuła, jak jej powieki powoli się zapadają. Zasnęła.

~*~

Pierwsze koty za płoty, jak to się mówi. Myślę, że jakoś wybrnęłam z tym początkiem, co o tym myślicie? Muszę już Wam powiedzieć, że historia nie będzie długa. Ma swój wyznaczony początek i koniec, nie chcę z opowiadania robić nudnego tasiemca.

Kochani, przemyślałam wszystko i doszłam do wniosku, że potrzebuję pomocy. Szukam bety do tego opowiadania. Wiem, że nie jestem dobrą pisarką, a to opowiadanie jest dla mnie szczególnie ważne i nie chcę się splamić. Czy ktoś będzie na tyle odważny, by sprostać się z moimi notkami i pomoże mi? I skoro mowa o błędach, to także potrzebuje pomocy na Scorpiusie. Pod jedenastym rozdziałem napisał mi ktoś, że mam problemy ze składnią, dlatego chciałabym tego uniknąć i się poprawić. Czy byłby ktoś chętny zostać moim betą także na Scorpiusie?  I dla tych, którzy nie zostali poinformowani. Adres na Scorpiusie uległ całkowitej zmianie.

Tylko Shy odpowiedziała na moje pytanie, czy prowadzić Zapowiedzi. Zmogłam się i to dla niej postanowiłam ją stworzyć^^ I dodałam zdjęcia pozostałym bohaterom, chętnych zapraszam do ich zobaczenia. Trochę się naszukałam, aby aktorzy wpasowali się do moich bohaterów.

A pogoda jest naprawdę nie do zniesienia. Nie lubię, gdy zima jest dość długo, i to jeszcze w czasie świąt Wielkanocnych. Mam nadzieję, że spędzacie te święta w zaciszu i w gronie najbliższych oraz, że zajączek przyniósł jakiś podarunek. Ja osobiście dostałam czekoladki od rodziców... mimo iż się odchudzam i słodyczy żadnych nie jem, to jednak patrząc na to, co dzieje się za oknem, aż kusi mnie, bym je otwarła. Chcę wiosny!

Pozdrawiam serdecznie :*