Rozdział 2

Daj mi siły, bym mógł żyć normalnie
Nie jestem twardy, nie chce żyć w walce
Chce oddychać jak każdy i chce mieć spokój
Moja modlitwa do Ciebie, modlitwa moja, zrozum

DKA – Moja Modlitwa

12/13 maja 2012 rok. Sobota/Niedziela.

Doktor Sophie Altman myła ręce do operacji wraz ze swoją asystentką, która była rezydentką na czwartym roku i marzyła o karierze w kardiochirurgii. W czasie dokładnej ablucji rąk, spytała podopieczną o dokładny zarys zabiegu, co będą robiły krok po kroku, gdy tylko będą znajdować się obok pacjentki. Doktor Michelle Lorens precyzyjnie opisywała zabieg przeszczepu serca, co nawet nie zdziwiło lekarki, albowiem wiedziała, że stażystka była jedną z najlepszych uczennic na roku; odstawała zawsze od wszystkich, pokazując swoją wyższość, zrażając do siebie większość ludzi. Altman zdecydowanie to nie pasowało, dlatego postanowiła wziąć ją w obroty i pokazać jej, że talent, który posiadała, to nie wszystko, aby mogła stać się dobrym i cenionym chirurgiem. Była maszyną chirurgiczną, więc postanowiła zmienić Lorens w człowieka.

Zakręciły obie krany, założyły ochronne maski i weszły do jasnego, sterylnego pomieszczenia. Pielęgniarki pomogły im włożyć fartuchy oraz lateksowe rękawiczki, po czym podeszły do uśpionej pacjentki, która była już gotowa do operacji. Wzięła głęboki wdech, patrząc na wszystkich zgromadzonych, a w szczególności skupiła swój wzrok na mężczyznę, który trzymał w niewielkim, czerwonym pudełku narząd do przeszczepu.

- To zaczynajmy – odezwała się. – Dajmy tej kobiecie nowe życie. Skalpel – poprosiła pielęgniarkę, stojącą po jej lewej stronie.

Dostała narzędzie do ręki, po czym przyczyniła się do torakotomii, pierwszej czynności zabiegu. Zdecydowanym ruchem dłoni zrobiła cięcie na mostku wzdłuż linii pośrodkowej ciała, a potem poprosiła o rozszerzadło, by mieć lepszy dostęp do organu. Następnie razem z Doktor Lorens przystąpiły do kaniulacji aorty oraz obu żył głównych. Zadanie wykonywały obie z wielką starannością. Czynność zajęła im do dwudziestu minut, widząc na zegarze za kwadrans dziewiątą.

Przystąpiła później do ważnej części operacji, ponieważ musiała wyjąć chore serce i włożyć zdrowe. Cały tryb wykonywała staranie, nie dając nawet tego zadania zrobić rezydentce. Ta pacjentka była dla niej ważna, więc nie pozwoliła stażystce na wykonanie czynności, wolała zrobić to sama. Odłożyła do miski organ Seliny, słysząc jednocześnie dźwięk aparatury, który sygnalizował zgon pacjenta, dlatego szybko, ale z wielką uwagą, wyjęła z pojemnika z lodem nowe serce i włożyła je do wnętrza klatki piersiowej pacjentki.

Następnie zaczęła wraz z doktor Lorens łączyć naczynia z tętnicą opłucną i aortą, aby do serca dostała się krew. Całość pracy przebiegała bardzo precyzyjnie, aby niczego nie uszkodzić; zajęło im to ponad siedemdziesiąt minut, gdzie po skończonym zadaniu zaczęła bacznie przyglądać się nowemu sercu, by podjęło próbę życia. Uśmiechnęła się szeroko, gdy dostrzegła, jak organ różowieje i czynności życiowe pacjentki poprawiały się. Cała operacja potoczyła się po jej myśli, a po chwili usłyszała oklaski na sali, gratulując jej i podopiecznej znakomicie przeprowadzonego przeszczepu serca. Podziękowały skinieniem głowy.

- Doktor Lorens, proszę o zamknięcie pacjentki – oznajmiła, na co stażystka skinęła głową i od razu wzięła się do pracy. – Ja idę porozmawiać z rodziną.

Opuściła pomieszczenie, zdejmując fartuch, który wrzuciła do kubła, i poszła starannie odmyć ręce, uprzednio ściągając ochronną maskę z twarzy.

~~*~~

Gdy tylko Selina zniknęła jej z oczu wraz z personelem szpitala, Gwen szybko zadzwoniła do restauracji rodziców, którzy na wieść, że ich córka dostanie nowe serce, natychmiast powiadomili swoją pierworodną o tym, że będą w szpitalu najszybciej jak tylko będzie to możliwe. Musiała także zadzwonić do męża, aby w tym czasie zajął się dzieciakami, lecz Nicolas oznajmił jej, że będzie zmuszony iść zaraz do pracy, niedługo ciesząc się urlopem, dlatego powiedział, że zostawi Justina i Amber u swojej matki, by nie musiała się denerwować.

Rodzice rudowłosej przyjechali w dziesięć minut. Gwen zdawała sobie tę sprawę, że musieli wiele przepisów drogowych złamać, aby dostać się do Mercy West Hospital w tak szybkim tempie. Aż dziwne było, że na drodze nie czaiła się żadna drogówka; jakby nie mówić to był Nowy Jork i zawsze na ulicy stali umundurowani policjanci. Musieli mieć naprawdę niebywałe szczęście, żeby nie móc się na nich natknąć.

Lecz nie mogła teraz zaprzątać sobie głowy drogówką. Cały czas myślami była z Seliną. Pragnęła z całych sił, aby operacja się powiodła, aby serce dawcy przyjęło się i jej siostra będzie mogła normalnie żyć. Zasłużyła sobie na to, bo Selina zawsze miała pod górkę; chciała być traktowana normalnie, móc radzić sobie ze wszystkim sama, a ludzie, którzy ją otaczali na co dzień, obchodzi się z nią, jakby była sparaliżowana od pasa w dół. Czasami wytrącało ją to z równowagi i pragnęła zaszyć się w domu już na zawsze.

Jedynie Audrey Hetfild, która była przyjaciółką dziewczyny, rozumiała przez co rudowłosa musiała przechodzić. Także i w niej odnajdywała poparcie i pewnie Selina ucieszy się, że jak tylko się obudzi po operacji, zobaczy swoją czarnowłosą koleżankę. Gwen nie miałaby serca, gdyby nie zadzwoniła do niej z tak ważną wiadomością, która dotyczyła jej siostry. Siedziała obok niej, trzymając się za ręce, aby razem tkwić w oczekiwaniu na informację od doktor Altman. Rudowłosa ciągle wpatrywała się wskazówki zegara. Sekundy zmieniały się w minuty… Minuty w godziny… Czekanie było męczące, bo nie wiedziała, co działo się na sali operacyjnej.

Wkrótce usłyszała dźwięk swojego telefonu. Puściła dłonie Audrey i wyjęła z torebki komórkę. Na wyświetlaczu zobaczyła numer Nicolasa, od razu nacisnęła na zielony przycisk.

- Hej, Nick – przywitała się z mężem.

- Cześć, kochanie – usłyszała jego głos, który zagłuszany był hałasem pędzących samochodów. Domyśliła się, że znajdował się obecnie ze swoim partnerem na jakiej akcji, w której obserwują podejrzanego, nieraz dzwonił do niej w takich chwilach, aby choć na chwilę ją usłyszeć. – Chciałem się dowiedzieć, jak tam sprawy z Seliną. Już po operacji?

- Nie, jeszcze czekamy – westchnęła do słuchawki.

- Wszystko będzie dobrze, zobaczysz, przeszczep serca to poważna sprawa, dlatego pewnie wymaga dużego skupienia lekarzy – pocieszył ją, a ona była mu za to ogromnie wdzięczna, zdecydowanie poczuła ulgę. – Dzwoniłem przed chwilą do mamy, spytać się, jak tam dzieciaki, dlatego nie musisz się martwić, bo już smacznie śpią.

- To dobrze – rzekła z uśmiechem. – Dziękuję, że się tym zająłeś.

- Gwen, muszę kończyć, bo zaraz nam podejrzany ucieknie – oznajmił. – Napisz mi smsa, jak już będzie po wszystkim.

- Dobrze, napiszę.

Pożegnali się szybko, po czym Gwen schowała  komórkę do torebki. Westchnęła głośno, zamykając oczy. Poczuła od razu dłoń Audrey na swojej, otworzyła powieki i spojrzała na czarnowłosą z lekkim uśmiechem. Jej niebieskie tęczówki mówiły jej, że niepotrzebnie się tak denerwuje.

Po chwili zauważała sylwetkę pani doktor Altman, która szła w ich stronę. Niemal natychmiast zerwała się na równe nogi, gdzie rodzice i Audrey poszli za jej przykładem. Od razu spytała się o stan siostry.

- Operacja się udała – oznajmiła, a Gwen czuła, jak kamień spadł jej z serca. – Na chwilę obecną serce dawcy się przyjęło.

- Dziękujemy, pani doktor – rzekła ze łzami w oczach Dorothy, po czym podeszła do lekarki i uściskała ją za uratowanie jej najmłodszej latorośli. Gwen także zrobiła ten sam gest, chcąc wyrazić podziękę. – Będziemy mogli odwiedzić córkę?

- Jeszcze nie teraz – odparła. – Zawiadomię państwa, kiedy będziecie mogli zostać przy Selinie.

Uśmiechnęła się szeroko i opuściła poczekalnie, zostawiając ich w wielkiej euforii. Cieszyli się ogromnie z tak dobrych wiadomości. Gwen była taka szczęśliwa, że aż chciała podskoczyć z radości, lecz w porę oprzytomniała. Od razu sięgnęła po komórkę i napisała smsa do męża z tak cudowną wieścią, a po niecałej minucie otrzymała odpowiedź, że bardzo cieszył się z tej informacji. Gwen przeprosiła wszystkich, mówiąc im, że chciałaby podziękować Bogu za uratowanie siostry, udając się do kaplicy. Zdecydowanie jej wiara powróciła i wierzyła, że gdzieś w przestrzeni kosmicznej, istnieje cząstka Boga. Gdyby tak nie było, cud jaki zdarzył się dzisiejszego wieczora, nigdy by nie nastał.

~~*~~

Śniła.

Selina znajdowała się w jakiejś białej przestrzeni, gdzie od razu sparaliżował ją strach, nie wiedząc, co to w ogóle było za miejsce. Zobaczyła, że miała na sobie jedynie cieniutką, białą koszulę nocną, przez którą dostrzegła swoje blade ciało, które drgało pod wpływem zimna. Bała się, albowiem nie orientowała się, dokąd teraz kierowała swoje nogi, jakby była w jakimś labiryncie bez jakichkolwiek ścian. Czuła jedynie grunt… bardzo zimny grunt, który połyskiwał bielą, a gdzie by nie spojrzała, widziała jasną, oślepiającą, smugę światła. Biegła i biegła, lecz nigdzie nie widziała żadnych drzwi czy bram, czy cokolwiek innego, aby mogła wydostać się z tej białej łuny. Miała wrażenie, że teraz przemierzała cały świat.

Nagle zobaczyła, jak ktoś zmierzał w jej kierunku. Poznała tę osobę od razu, ponieważ wiele razy widziała jej zdjęcia w swoim domu. To była jej babcia. Miała rude włosy, dostrzegając u niej gdzieniegdzie lekką siwiznę, owalną twarz z wieloma zmarszczkami, a jej ciało pokryte zostało białą, koszulą nocną, sięgającą po kostki. Uśmiechnęła się do babci szeroko, na co i ona odwzajemniła gest. Szybko do niej podbiegła, lecz nie mogła jej dogonić, sylwetka staruszki powoli zaczęła się oddalać.

- Babciu – zawołała. – Babciu, nie odchodź.

- To jeszcze nie twój czas, Selino – usłyszała po raz pierwszy jej wdzięczny, piękny głos. – Musisz wracać.

- Chcę z tobą zostać – odparła rozpaczliwie, czując cisnące się w oczach łzy.

- To jeszcze nie twój czas, Selino… Musisz wracać – powtórzyła tę samą kwestię, uśmiechając się do niej pogodnie.

Selina straciła ją z oczu, po czym poczuła, jak jakaś nadprzyrodzona siła odpychała ją do tyłu. Biała przestrzeń zniknęła. Zadała sobie teraz sprawę, że pojawiła się nagle na jakieś polanie pełnej kwiatów. Czuła w nozdrzach ich zapach, tych różnorodnych odmian roślin, które rosły obok dużego dębu. Zdała sobie z tego sprawę, że nie była już ubrana w koszulę nocną, tylko w niebieską sukienkę na cieniutkich ramiączkach. Poczuła rześki wiatr na skórze, jak rozwiewało jej rudawe włosy na wszystkie strony. Biegała dookoła polany i była szczęśliwa. Mogła cieszyć się otaczającą ją przyrodą, gdzie mogła uchwycić w swoją dłoń każdy płatek kwiatów. Mogła cieszyć się, że żyła.

Wkrótce usłyszała głosy. Rozpoznała je po pewnym czasie, dlatego uśmiechnęła się, słysząc Gwen oraz jej rodziców. Myślała, że za chwilę ich ujrzy na tej niezwykłej polanie, lecz nie dostrzegła żadnej, znanej sylwetki. Była zupełnie sama.

Otworzyła po pewnym czasie zmęczone oczy, kiedy zorientowała się, że to wszystko było snem. Usłyszała te głosy stąd, z pomieszczenia, w której aktualnie leżała. Obok siebie zobaczyła swoją najukochańszą siostrę, rodziców oraz jej najlepszą przyjaciółkę z liceum. Selina czuła się jeszcze oszołomiona, mimo iż pewnie przespała wiele godzin, odkąd anestezjolog uśpił ją na sali operacyjnej. Słyszała dźwięk aparatury, który kontrolował jej funkcje życiowe, oraz zobaczyła przyczepiony wenflon u lewej ręki, a gdy poruszyła ją lekko, siostra Seliny podniosła wzrok.

- Selino, obudziłaś się – rzekła radośnie, co spowodowało tym, że i reszta zgromadzonych w tym miejscu ożywiła się, słysząc radosny głos rudowłosej.

- Już po wszystkim? – zdobyła się wypowiedzieć te kilka słów.

- Tak, operacja się udała – oznajmiła, mając łzy w oczach. – Masz zdrowe serce.

- Musisz odpoczywać, skarbie – usłyszała matkę, która stała po jej prawej stronie. Widać było na twarzy jej rodzicielki zmęczenie, jednocześnie połączone z radością.

- Postaraj się zasnąć – odezwał się tym razem ojciec dziewczyny. – Pewnie jesteś jeszcze  wyczerpana.

- Mamo, tato, nie panikujcie – westchnęła lekko, po czym przełknęła ślinę, która zebrała jej się w gardle. – Już dość się na spałam. Audrey, przyszłaś do mnie? – zwróciła się teraz do czarnowłosej, która stała po lewej stronie tuż za Gwen.

- Jak mogłabym ciebie opuścić – odparła, ujmując jej dłoń. – Jesteś dla mnie zbyt ważna, Selino. Tak się cieszę, że wszystko się ułożyło.

Uśmiechnęła się do niej serdecznie, na co i rudowłosa odwzajemniła gest na tyle ile mogła. Wkrótce do sali weszła doktor Altman i jej rezydentka Lorens. Zbadali ją i wszystko wskazywało na to, że jej stan był całkowicie stabilny. Selina i tak się też czuła, mimo iż była zmęczona, to i tak w głębi duszy odczuwała, jakby jej życie powoli wracało do normy. Nie umierała, lecz wracała do życia.

~*~

Osobiście lubię ten rozdział. Zawsze marzyłam o tym, aby opisać przebieg operacji, gdy tak oglądałam "Chirurgów". Na jego cześć, bo to dzięki temu serialowi wpadłam na pomysł na to opowiadanie, lekarka Seliny ma na nazwisko tak samo, jak nazywała się lekarka z serialu. Trochę się napracowałam na tym fragmentem, dlatego mam nadzieje, że Wam się on podobał i nie schrzaniłam sprawy. Ogólnie pisało mi się fajnie ten rozdział ^^ I chciałam jeszcze oznajmić, że w opowiadaniu będą przeplatane wątki religijne.

Myślę, że pozwolę sobie jeszcze na dodanie trzeciego rozdziału za dwa tygodnie, lecz później niestety to się zmieni. W maju i czerwcu pojawi się tylko jedna notka, z tego względu, że będę musiała powoli przygotowywać się do ważnych dla mnie egzaminów, aby zdobyć dyplom Technika Administracji. Mam nadzieje, że mnie zrozumiecie, i już z góry przepraszam, że w tych miesiącach nie będę często aktywa.

Zrobiłam aktualizację w zakładce "Linki" oraz "Dusia". Chętnych, zapraszam.

Całuję, Dusia.