Rozdział 3

Wszystko poświęcam myśli
Że byłaś kiedyś blisko
Kiedy czułem Ciebie obok
Wtedy czułem, że mam wszystko

Jeden Osiem L – Jak zapomnieć

18 maja 2012 rok. Piątek.

Czasami zdarzało się, że stąpamy po cienkim lodzie. Chcielibyśmy za wszelką cenę wydostać się ze środka, zamarzniętego  jeziora, którym nazywamy cierpieniem, i dostać się na brzeg, aby poczuć bezpieczeństwo pod nogami, ulgę w sercu… Jednak czasami bywało tak, że gdybyśmy wykonali chociaż jeden zły ruch, cienka tafla rozerwałaby się pod nami i wpadlibyśmy do lodowatej wody, czekając na ratunek lub na śmierć.

W tej właśnie chwili Lucas stąpał po takim cienkim lodzie i doskonale wiedział, że lada moment jego tafla może się zapaść. Wtedy będzie musiał czekać na gościa w czarnej szacie z kosą w ręku, bo na ratunek byłoby za późno. Umierał… Umierał z tęsknoty za Camile. W dalszym ciągu nie mógł pojąć tego, że już nigdy jej nie zobaczy, nie przytuli, nie powie, jak bardzo ją kocha. Chciałby, aby to wszystko było koszmarnym snem, aby otworzyć oczy i spojrzeć na nią, leżącą obok niego. Lecz nie mógł się zbudzić, musiał w końcu pojąć, że to rzeczywistość, że już naprawdę jej nie było. Odeszła, zostawiając go samego na tym parszywym świecie. Przecież ona wiedziała, że bez niej sobie nie poradzi.

Dlaczego los musiał być dla niego taki okrutny? Dlaczego Bóg zabrał mu osobę, którą kochał, z którą pragnął się ożenić, z którą chciał mieć dzieci? Czy w ogóle na tym świecie istniał cień sprawiedliwości? Chciał tak bardzo, aby te pytania nie były retoryczne. Chciał znaleźć na nie odpowiedź.

Skazany został na pustkę i cierpienie. Na ból, który rozdarł całkowicie jego duszę. Nie zostanie już naprawiona. Jego narzeczona nie żyła i nie był w stanie racjonalnie myśleć. Wszystko się skończyło, życie Lucasa także powinno się skończyć, a on jakimś dziwnym trafem wciąż stał na tym cienkim lodzie. Chciałby poczuć ukojenie, zasnąć na wieki, tak jak Camile. Powinien z nią tam być, trzymać ją za rękę, kiedy uderzył w nią samochód. Pożegnaliby się ze światem. Razem.

Jednak wszystko musiało potoczyć się inaczej. Został sam… w tych czterech pustych ścianach. Musiał odwołać ślub. Musiał odwołać lot na Kubę, gdzie planowali spędzić swój miesiąc miodowy. A co najgorsze… musiał bez niej żyć.

Tylko jak to zrobić?

Wkrótce do pokoju zapukał i od razu wszedł jego najlepszy przyjaciel, jeszcze z czasów szkolnej ławki, na którym wciąż mógł polegać. Ryan posiadał czarne włosy sterczące na wszystkie strony, co dodawało mu uroku, ciemną karnację i czarne oczy; panny zawsze leciały na taki typ facetów, dlatego brunet nie mógł zaprzeczyć temu, że dziewczyny się za nim oglądały – i to po dziś dzień.

Usiadł obok niego na łóżku, poprawiając sobie czarny krawat, chcąc trochę wyluzować supeł materiału. Milczeli wsłuchując się w tykające wskazówki zegara. Lucas wiedział, że za pół godziny musi wstać i pożegnać się z Camile. Czuł, jak ręka przyjaciela klepnęła go w barki, chcąc mu dać trochę otuchy, lecz on nie czuł żadnej różnicy.

- Twoja mama prosiła, abym cię wywlókł stąd, byś zjadł coś przed pogrzebem – przerwał tę ciszę Ryan.

- Nie jestem głodny – rzucił. – Nie mam na nic ochoty.

- Wiem, stary, że przechodzisz ciężką chwilę, ale musisz coś jeść. Założę się, że nic nie jadłeś odkąd… Camile nie żyje.

- Ryan, ty nawet nie wiesz przez co teraz przechodzę! – wrzasnął, wstając z posłania, po czym zaczął chodzić w tą i z powrotem. Oddychał głęboko, chcąc stłumić swoją złość, co nie było łatwe. W jego oczach pojawiły się następne łzy. Nie cierpiał tego, że stał się taki słaby i mierny. – Przepraszam… ja po prostu… – wydusił z siebie, ciężko dysząc. – Ja po prostu nie mogę uwierzyć, że jej nie ma, rozumiesz? Nie mogę przez to spać, nie mogę jeść… Nie mogę, stary.

Brunet wstał z łóżka i przytulił przyjaciela, aby go na chwilę uspokoić. Ryan nigdy wcześniej nie widział swojego kumpla w takim stanie i nie miał zielonego pojęcia jak mu pomóc przez to przejść. Stracił narzeczoną, a on nie umiał go w żaden sposób pocieszyć.

- Musisz wziąć się garść, dla niej – podjął próbę czarnowłosy, spoglądając głęboko w jego orzechowe oczy. – Ona na pewno by nie chciała, abyś się smucił.

Wyminął przyjaciela, nie chcąc go słuchać. Nie winił za to Ryana, chciał mu jakoś pomóc, lecz on w tej chwili nic nie czuł. Nic. Chciał już mieć to wszystko za sobą, dlatego zszedł na dół, kierując się prosto do wyjścia, nie zważywszy na to, że jego matka wołała, by nigdzie nie wychodził. Miał to gdzieś. Nikt z tu obecnych nie miał pojęcia przez jaką katorgę musiał przechodzić; nie licząc rodziców Camile, oni także przeżywają utratę swojej jedynej córki.

Lucas czuł się winny. Gdyby nie on, jego narzeczona mogłaby żyć. Dlaczego akurat wtedy wdał się w dyskusję z tą modelką? Wiedział, że nie zrobił nic nie stosownego, ponieważ rozmawiał z nią na temat jej stosunku do Camile, przecież wiadome było, że modelki są do siebie krytycznie nastawione, zawsze walczą o pozycję.

Tak bardzo pragnął cofnąć czas. Chciał, by tego wydarzenia na ulicy nigdy nie było. Nie mógł wymazać z pamięci obrazu z wypadku. Wściekła Camile… Nadjeżdżający za zakrętu samochód… Trzask…

- Lucas, zaczekaj – usłyszał za sobą zdyszanego Ryana. Stanął i powoli odwrócił się do przyjaciela. – Jeszcze jest czas do pogrzebu. Proszę, wracaj do domu.

Mężczyzna oddychał głęboko, wdychając panujące na dworze powietrze. Promienie słoneczne lekko muskały jego twarz, a gdy tylko zamknął na chwilę oczy, poczuł rześki wiatr na skórze oraz śpiew ptaków… dałby sobie głowę uciąć, że usłyszał wśród nich drozda wędrownego. Otworzył oczy, kiwając lekko głową. Postanowił posłuchać Ryana i wrócił do domu rodziców.

~~*~~

Pogoda wciąż dopisywała. Świeciło słońce, rześki wiatr niewinnie kołysał korony drzew, niebo było przejrzyste, a termometry pokazywały trzydzieści osiem stopni Celsjusza. Jednak wszyscy zgromadzeni na cmentarzu ubrani byli w czarne stroje, aby uczcić pamięć zmarłej. Lucas gardził tym, że nie pochodził z Japonii. Z tego co się orientował, u nich kolorem żałobnym był biały.

Swoje katusze przeżywał w sercu, gdy patrzył na zapłakanych rodziców Camile. Nie mógł znieść, że jego niedoszła teściowa co chwilę musiała ocierać zapłakane, niebieskie oczy. Miała bladą twarz, i gdyby nie jej mąż, z pewnością usunęłaby się na ziemię. Tak bardzo pragnął, aby mu wybaczyła, mimo iż nie zasłużył sobie na to.

Jego łzy spływały po policzkach, kiedy zobaczył, jak trumna spuszczana była coraz niżej. Podszedł bliżej otworu, by spojrzeć w głąb ziemi, po czym rzucił czerwoną róże, która lekko opadła na wieko trumny. Potem każdy robił to samo, oddawał hołd dwudziestoczteroletniej Camile Smith, niedoszłej modelce, która kochała swoje życie, kochała pomagać innym, kochała muzykę, taniec, śpiew ptaków… kochała Lucasa, a on wiedział o tym doskonale.

Wracały do niego wspomnienia, gdy pierwszy raz się spotkali. Zdarzyło się to przypadkiem, kiedy wracał z siłowni do domu. Wpadła na niego i rozlała mu na koszulę gorącą kawę. Przeklął przed nosem, chcąc nawrzeszczeć na sprawczynię, lecz gdy spojrzał w jej niebieskie oczy, złość minęła. Nie przejmował się tym, że ludzie gapili się na jego poplamione ubranie. Camile wciąż przepraszała, a on wpatrywał się w te błękitne tęczówki. Od razu zapytał się, czy nie miałaby ochoty się raz jeszcze spotkać, aby zadośćuczynić ten wypadek. Kobieta od razu się zgodziła i wymienili się numerami. Tak zaczęła się jego przygoda z blondynką.

Pamiętał też dzień, w którym oświadczył się Camile. Wszystko miał starannie przygotowane. Zaprowadził ją o zmroku do lasu, do którego zawsze chodzili na spacery, ułożył koc koło dębu i spoglądali w milczeniu na gwiaździstą noc… Boże, jak ona uwielbiała patrzyć w niebo i pokazywać mu gdzie znajdują się poszczególne gwiazdy. Wyszeptał do jej ucha, aby zamknęła na chwilę oczy. Uczyniła to. Wyjął pudełko z pierścionkiem z kieszeni, otworzył je i kazał jej rozchylić powieki. Zaniemówiła, gdy zobaczyła przed sobą piękny pierścionek z dwoma małymi brylantami. Zapytał ją, czy chce za niego wyjść, a ona powiedziała „tak”.

A teraz… stał nad jej trumną i w dalszym ciągu nie mógł pogodzić się z faktem, że ją utracił. Nie był nawet w stanie się z nią pożegnać. Tęsknił za nią tak bardzo, że chciałby za wszelką cenę się z nią połączyć. Wiedział jednak, że to niemożliwe i musiał z tą bolesną tęsknotą tkwić do końca życia.

Po pogrzebie wrócił z powrotem do swojego mieszkania… do pustego i zimnego mieszkania. Ryan cały czas był przy nim, aż do momentu wkroczenia na posiadłość brązowowłosego. Apartament znajdował się na ostatnim, dziesiątym piętrze, więc widok stąd na miasto był piękny. Lucas podszedł do okien, które znajdowały się naprzeciw wejścia i zasłonił je bordowymi zasłonami. Całe wnętrze gościnnego pokoju oraz kuchni zapadło w ciemność. Ryan zaświecił światło, co Lucasowi się nie spodobało.  

Pomieszczenie było przestronne, ponieważ pokój gościnny połączony był z kuchnią. Podłoga wyłożona została jasnobrązowymi panelami, koło beżowych ścian stały okazałe brunatne meble, kominek oraz płaski telewizor, a na środku prezentowała się jasnozielona kanapa, dwa fotele oraz przeźroczysty stolik.

- Na pewno mam sobie pójść? – zapytał Ryan. Lucas w odpowiedzi jedynie kiwnął głową. – Ale wiesz… gdybyś czegoś potrzebował…

- Wiem, wiem – przerwał mu. – Mam zadzwonić do ciebie.

Ryan podszedł do niego i uściskał go mocno, dając mu tym gestem do zrozumienia, że wszystko będzie dobrze. Po chwili za brunetem zamknęły się drzwi, a on został sam… zupełnie sam w tych pustych czterech ścianach, nie licząc kotki, która teraz spała na tapczanie. Odkąd zmarła Camile, Diana ciągle drzemała i nie było w zwierzęciu aktywności. Westchnął głęboko, po czym jego nogi zaprowadziły go do barku i wyjął z niego szklankę oraz butelkę Whisky. Nalał trunku, a po chwili jednym chlustem wypił całość, czując we wnętrzu gorąco. Schował alkohol z powrotem na miejsce i udał się do sypialni.

Na samym środku prezentowało się wielkie łoże posłane bordowym materiałem, a po obu jego bokach stały małe komody z białymi, nocnymi lampkami. Po lewej stronie była średniej wielkości szafa oraz okna, które natychmiast zasłonił, powodując ciemność w całym pomieszczeniu. Po prawej znajdowało się wejście do łazienki. Nie chciało mu się już brać prysznica, był zmęczony, dlatego usiadł na posłaniu, uprzednio biorąc z szuflady białą, wygniecioną, koszulę nocną Camile.

Zdjął buty, położył się na bordowym prześcieradle i wtulił do siebie rzecz ukochanej. Czuł w nozdrzach jej zapach… jej ulubionych perfum z Versace, które kupił kobiecie na dwudzieste czwarte urodziny. Łkał w ciemnościach. Miętolił koszulę na wszelkie możliwe sposoby i płakał. Ubranie przesiąkło doszczętnie jego rozpaczliwymi łzami.

Wszystko się skoczyło. Nie było już Camile, a on czuł, jak miał rozdarte serce, jakby ktoś wbił w ten organ sztylet i przekręcił o trzysta osiemdziesiąt stopni. To było takie trudne. Chciał się pogodzić z jej śmiercią, lecz nie mógł. Nie mógł znieść tego, że ona odeszła.

Po chwili zaczął dzwonić telefon domowy. Nie wstał. Nie miał zamiaru z nikim rozmawiać, chciał w tym momencie być zupełnie sam, lecz nagle ją usłyszał… na automatycznej sekretarce. Załkał głośniej, gdy rozbrzmiewał po wnętrzu piękny głos jego narzeczonej. Orzeźwił się i wstał z posłania, kierując się do kuchni, gdzie znajdowało się urządzenie. Po sygnale osoba dzwoniąca zaczęła zostawiać wiadomość.

- Lucas, tu Thomas – uchwycił smutny głos swojego niedoszłego teścia. – Wiem, jak ci jest ciężko i rozumiem, co musisz w tej chwili czuć. Jeszcze do dziś nie mogę uwierzyć w to, że już jej nie ma wśród nas… To takie trudne pogodzić się z tym… Lucas, pamiętaj, że zawsze możesz na nas liczyć… Będziesz u nas w domu zawsze mile widziany. – Kiedy wsłuchiwał się w wypowiedź mężczyzny, coraz mocniej cierpiał. Gdyby on wiedział, że to przez niego stracili córkę; te słowa, które padły przed sekundą, zmieniłyby się lub Thomas nie zadzwoniłby wcale. – Lucas, proszę, daj znać, będę czekał na telefon. Trzymaj się, synu.

Wiadomość została zakończona, a on podniósł słuchawkę, chcąc oddzwonić, lecz jednak zrezygnował z tej opcji, odkładając ją z powrotem. Nie był jeszcze gotowy na to, co chciał im przekazać. W ogóle ta sprawa nie mogła rozwiązać się przez telefon. Musiał im spojrzeć w oczy, nie dałbym rady inaczej tego zrobić. Państwo Smith zasługują na szacunek.

Skasował wypowiedź Thomasa, po czym wyjął swoją komórkę z kieszeni spodni, aby zadzwonić na swój domowy numer. Powtórne rozbrzmiewał dźwięk telefonu i włączyła się automatyczna sekretarka. Dzwonił co chwilę, gdy tylko skończyła się wiadomość. Głos Camile przedostawał się do jego uszu, by choć na chwilę znaleźć w nim odrobinie ukojenia. Całą noc słuchał dźwięcznego tonu ukochanej. Nie spał, bo doskonale zdawał sobie sprawę, że nie zasnąłby ani minuty.

Słuchał… Cały czas słuchał jej głosu …

- Tu mieszkanie Camile i Lucasa. Niestety nie ma nas teraz w mieszkaniu, dlatego po sygnale zostaw wiadomość.

Słuchał…

Zatracał się w pięknym głosie Camile…

~*~

Rozdział nie należy do moich ulubionych, nie jestem zbytnio usatysfakcjonowana, ale to moje zdanie. Wyszedł mi taki bardziej... opisowy, co u mnie rzadkość, dlatego wiem, że jedna osoba może być zadowolona z tego, lecz nie wiem, czy tym rozdziałem nieco zanudziłam. Choć końcówka jakoś mi się podoba; ten pomysł z telefonem przyszedł jakoś w trakcie pisania i wiem, że gdzieś w jakimś filmie to było, ale za nic w świecie nie mogę sobie tytułu przypomnieć.

Następny rozdział będzie już z półrocznym przeskokiem, i z racji tego, że Astorię mam zakończoną, rozdziały pojawiać się będą w piątki lub soboty. W maju, jak już wcześniej wspomniałam, pojawi się tylko jedna notka z udziałem Seliny, ponieważ małymi kroczkami zbliżam się do najważniejszych egzaminów, które czekają mnie 17 i 18 czerwca. Po tych datach, z pewnością powrócę do dwutygodniowych odstępach, a jak opowiadanie zostanie zakończone, to do tygodnia:)

Dlatego muszę w tym miejscu przeprosić niektórych, że nie podołam czytać ich blogów. Musiałam z niektórych zrezygnować, by mieć o wiele więcej czasu. Myślałam, że w jakiś sposób to pogodzę, ale jednak się przeliczyłam, nie dam rady. Wiem, że mogę przez to utracić czytelników, ale trudno, nie mogę swojego życia prywatnego odłożyć na drugi plan. Ale wiedzcie, że ja zawsze polecę bloga w swoich linkach, tego możecie być pewni.

Pozdrawiam, Dusia