Rozdział 4

Oto klucz do szczęścia:

Nie brać rzeczy zbyt tra­gicznie

Ro­bić co możecie naj­lep­sze­go w da­nej chwi­li

 Życie uważać za grę, a świat za boisko 

Myśl Roberta Baden-Powella

22 października 2012 roku. Poniedziałek.

Selina cieszyła się każdym dniem. Odkąd dostała nowe serce, życie kobiety uległo całkowitej metamorfozie. Mogła w pełni się radować. Bóg dał Selinie drugą szanse, aby mogła żyć bez bólu i cierpienia. Bez strachu, że może umrzeć następnej nocy. Uśmiechała się szeroko, gdy tylko czuła, jak promienie słoneczne muskają delikatnie jej bladą twarz, a wiatr owiewał rude włosy i delikatnie głaskał jej ciało. Zdecydowanie stan zdrowia rudowłosej poprawiał się i mogła korzystać w pełni życia.

Nie umknęło zielonookiej to na uwadze, że żyła dzięki osobie, która musiała przepłacić to własnym życiem. Nawet sobie nie wyobrażała, jak rodzina tej osoby to przeżywała, pewnie do teraz nie mogą się z tym faktem pogodzić. Czasami Selina miała do siebie wyrzuty sumienia, że mogła nosić w sobie tak cenny dar. Ona radowała się, a zaś inni opłakiwali jej dawcę. Przy każdej wizycie kontrolnej, lekarka proponowała kobiecie, aby napisała do rodziny dawcy list z wyrazami podziękowania za zgodę pobrania narządu. Oczywiście dane osobowe dawcy były całkowicie tajne, dlatego przesyłka musiała być anonimowa. Od operacji minęło pięć miesięcy, a ona wciąż nie miała odwagi, by napisać ten list.

W końcu jednak musiała to zrobić. W dzień przed kolejną wizytą u lekarza, usiadła za swoim biurkiem, wzięła kartkę i długopis, po czym zaczęła gorączkowo zastanawiać się nad dobrymi słowami, które mogą wyrazić podziękowanie za serce. Tylko w taki sposób mogła wykluczyć u siebie wyrzuty sumienia. Nie potrafiła jednak nic napisać. Każde zdanie skreślała i wyrzucała papier do kosza. Po parogodzinnym mordowaniu się, uznała, że to, co napisała, ma jakiś sens. Zresztą i tak nie miała już czasu na wszelkie poprawki, ponieważ niedługo musiała iść do lekarza, dlatego zostawiła to tak jak jest.

Droga Rodzino Dawcy,

słowa nie mogą całkowicie wyrazić tego, jak bardzo jestem łaskawa za dar, który od Was otrzymałam. To dzięki Wam mogę żyć i słuchać, jak z dnia na dzień bije moje serce. To Wy daliście mi szanse na normalne życie. Co noc modlę się do Boga, aby dał Wam ukojenie i spokój po stracie bliskiej dla Was osoby. Wierzę, że ból, jaki nosicie w sercu, powoli się zabliźni, i będziecie mogli rozpocząć nowy etap w swoim życiu.

Dziękuję Wam z całego serca.

Selina nie mogła się podpisać, więc postanowiła na końcu wyrazić ostatnią podziękę za dar. Uznała, że list napisała dobrze, po czym włożyła go do koperty, którą podpisała „Bank Organów w Nowym Jorku”. Kiedy to zrobiła, wzięła z szafy czarny płaszcz i wyszła z pokoju. W kuchni zobaczyła swojego ojca, który jak co dzień przyrządzał obiad. Jej matka pewnie załatwiała coś na mieście, bo nigdzie jej nie widziała. Podeszła do taty i powiedziała mu, że idzie do lekarza na kontrolę, po czym pocałowała go lekko w policzek.

- Selino, może jednak podwiozę cię do szpitala? – zapytał z troską.

- Nie, tato, przejdę się – uśmiechnęła się. – Poradzę sobie.

Ucałowała go raz jeszcze i wyszła z mieszkania, które znajdowała się na drugim piętrze w czteropiętrowym bloku. Rudowłosa po dłuższym zastanowieniu stwierdziła, że to już czas, aby się wyprowadziła od rodziców. Jej choroba wymagała starannej opieki, dlatego nie mogła sama wynająć kwatery, jednak teraz czuła się lepiej, więc chciałaby wreszcie odciążyć rodziców swoją obecnością. Postanowiła pójść na własny rachunek, gdy tylko wróci z Paryża. To ostatnie marzenie z tej listy, które nie zostało jeszcze zrealizowane, odkąd wyszła ze szpitala. Nie miała jeszcze wystarczająco odpowiedniej sumy pieniędzy, by mogła spełnić pragnienie.

Od niedawna wróciła do biblioteki, którą prowadziła zaraz po zakończeniu edukacji. Wcześniej właścicielem księgozbioru była Miranda Allen, a Selina została zatrudniona jako pomoc, jednak gdy tylko kobieta zmarła (wykryto u niej tętniaka mózgu), przepisała rudowłosej całą bibliotekę i od tamtej pory (trzy lata temu) to ona zajmowała się prowadzeniem księgarni. Testament staruszki nieco ją zaskoczył, ponieważ myślała, że swój cenny dobytek przepisze komuś bliskiemu, lecz okazało się, że Miranda Allen nie miała nikogo i tylko Selina okazała się być jej jedyną bliską znajomą. Zasmuciła się na wieść o tym, że pracując z sobą dwa lata, tak mało o niej wiedziała. Zresztą kobieta zbyt wiele o sobie nie mówiła, a Selina nie chciała naciskać, bo była jedynie pracownicą.

Od czasu, kiedy zmarła pani Miranda, Selina starannie wykonywała swoją pracę. Jednak choroba zrobiła swoje i biblioteka stała na bazie bankructwa. Siostra starała się jej pomóc, aby wyszła na prostą, lecz od pewnego czasu rudowłosa zastanawiała się nad sprzedażą biblioteki, bo zdała sobie tą sprawę, że chyba nie dałaby rady doprowadzić księgozbioru do porządku. Już i tak od jakiegoś czasu zorientowała się, że ludzie rzadko wypożyczają czy kupują książki. Teraz wszystko można znaleźć w Internecie i młodzież raczej preferuje taką, lepszą formę poznania wiedzy niż zaczytywanie się w prawdziwych książkach.

~~*~~

Nie musiała długo czekać na wizytę u pani doktor Altman. Od razu ją przyjęła, z czego się ucieszyła, nie musząc tkwić godzinami w poczekalni. Już na wejściu doktorka poprosiła ją, aby usiadła na miękkim materacu pojedynki, po czym przystąpiła do badania jej bijącego serca, słuchając go przez stetoskop.

- Wszystko wygląda dobrze – uśmiechnęła się do Seliny, zakładając swoje codzienne urządzenie na szyję.

- I tak się też czuję – odparła, odwzajemniając gest w stronę lekarki. – Pani doktor, mam dla pani list do rodziny mojego dawcy – oznajmiła, wyciągając z tylnej kieszeni jasnych dżinsów kopertę.

- Wreszcie się zdecydowałaś – westchnęła z ulgą i wielkim uśmiechem na ustach, biorąc od niej korespondencje. – Wiesz, że długo czekałam na to, abyś w końcu się zebrała i napisała ten list. Już dawno mogłam przekazać cię do kariologa w przychodni, bo u mnie już nie wymagasz kontroli. Czekałam jedynie, aż dasz mi tę przesyłkę.  

- Nie sądziłam, że jestem dla pani aż tak ważna? – zapytała, niedowierzając w słowa doktor Altman.

- Byłaś moją ulubioną pacjentką, moja droga – oznajmiła. – A teraz – odparła, pisząc teraz coś na małej karteczce, którą po chwili oderwała od reszty i dała do ręki Seliny – bierz to razem z poranną dawką leków.

- Dziękuję, pani doktor – rzekła, chowając receptę do kieszeni, gdzie przed niecałą minutą leżał list do rodziny dawcy.

- Za miesiąc widzimy się z doktorem Greenem w przychodni. Teraz to on będzie nad tobą czuwał.

- Będę za panią tęsknić – oznajmiła, tuląc lekarkę do siebie.

- I ja za tobą – odparła, po czym spojrzała w jej zielone tęczówki. – Pamiętaj, że zawsze możesz na mnie liczyć.

~~*~~

Zaraz po wyjściu ze szpitala, zadzwoniła do swojej siostry, aby się z nią spotkać. Miała szczęście, bo Gwen akurat wychodziła z dzieciakami na spacer do Central Parku. Selina oznajmiła jej, że była blisko wielkiej atrakcji na Manhattanie, więc poczeka na nią. Gdy rudowłosa schowała do kieszeni komórkę, zaczęła przedzierać się przez nowojorski tłum, po czym przeszła na drugą stronę ulicy, kiedy pokazało jej się zielone światło. Owinęła się szczelnie płaszczem. Mimo iż słońce wychodziło za chmur, nie chciała już po prostu chorować wiedząc, co musiała przechodzić przez te kilka miesięcy.

Czekała na Gwen dziesięć minut. Najpierw podbiegły do niej Justin i Amber, którzy zawiesili się jej na ramionach, tuląc mocno swoją ciocię. Przekrzykiwały się nawzajem, opowiadając jej, co takiego robiły w przedszkolu i dały kobiecie rysunek, który namalowały wspólnie. Obrazek przedstawiał czarnych, małych ludzików (Selinę, Gwen, Nicka oraz ich), słoneczko, chmurkę oraz ptaszki. Uśmiechnęła się na jego widok, po czym podziękowała swojej siostrzenicy i siostrzeńcowi za tak piękny dar. Dzieciaki obdarowały ją pogodnymi uśmiechami, tak bardzo przypominający uśmiech jej siostry. Jedynie włosy i oczy odziedziczyli po swoim tacie, który miał czarną czuprynę oraz niebieskie tęczówki, co niezwykle ucieszyło Gwen, ponieważ rudawe dzieci mają bardzo ciężko, wiedziała to po sobie oraz Selinie.

Wstała z klęczek, aby objąć swoją siostrę na przywitanie. Wzięły dzieci za rękę – Gwen ujęła dłoń Amber, a Selina Justina – po czym małymi kroczkami podążali alejką, otoczoną po jednej i drugiej stronie drzewami, które pod wpływem wiatru, kołysały gałęziami oraz liście spadały na uliczkę, tworząc przy tym piękny, kolorowy obłok liści. Selina uwielbiała taki widok, więc zdecydowanie jesień była jej ulubioną porą roku.

W Central Parku panowała cisza, co Selinie jak najbardziej pasowało. Mimo iż mijało się wiele osób, to i tak można było nacieszyć się spokojem oraz pięknem krajobrazu. Uwielbiała tutaj przychodzić, aby choć na chwilę usiąść na jednych z ławek, zamknąć oczy i wsłuchiwać się w odgłos przyrody. Selina zauważyła, że o tej porze najwięcej było kobiet ze swoimi pociechami, które a to pchały wózki, a to trzymały kurczowo dłonie swoich uradowanych latorośli. Gdzieniegdzie spotkała pojedynczych przechodniów, którzy powoli kroczyli po alejach parku.

- Może sobie usiądziemy? – zaproponowała Gwen, pokazując pustą, zieloną ławkę, która znajdowała się po lewej stronie, tuż przy ławce zajmowanej przez dwoje młodych nastolatków, chłopaka i dziewczynę, tulących się ochoczo do siebie i wpatrujących sobie głęboko w oczy. Selina uśmiechnęła się na ich widok, po czym kiwnęła głową siostrze, że mogą na chwilkę przystanąć.

Szli w stronę ławki, kiedy nagle rudowłosa poczuła dziwne ukłucie w sercu. Przystanęła na chwilę, chwytając się ręką za lewy bok. Właśnie przeżyła coś bardzo niebywałego, ponieważ to wcale jej nie zabolało – wręcz przeciwnie – poczuła nieznane dla niej do tej pory przyjemne dreszcze.  

- Wszystko w porządku, Selino? – zapytała zmartwiona Gwen, gdy nagle zobaczyła dziwny wyraz twarzy siostry.

- Tak – uśmiechnęła się do brązowookiej. – Naprawdę, jest dobrze – rzekła zgodnie z prawdą i usiadła na ławce, a za nią Gwen oraz bliźniaki.

Selina nie sądziła jednak, że kiedy poczuła dziwne ukłucie w sercu, przeszedł obok niej Lucas, który wychodził z Central Parku, rozmawiając przez telefon.

Po krótkim milczeniu, gdy przyglądały się Justinowi i Amber, którzy byli zajęci bawieniem się kolorowymi liśćmi, Gwen przerwała ciszę, pytając siostrę jak się czuje. Zielonooka odpowiedziała kobiecie, że była dzisiaj u lekarki, która oznajmiła, że z jej sercem było wszystko w porządku, po czym dodała, że w końcu zebrała się w sobie i napisała do rodziny dawcy list z wyrazami podziękowania za serce.

- Och, to fajnie, że w końcu to zrobiłaś – oznajmiła z uśmiechem, ujmując jej lewą dłoń. – Pewnie rodzina w jakiś sposób ucieszy się z tego listu.

- Albo wezmą mnie za wariatkę – dodała, lekko unosząc lewy kącik ust.

- Bez przesady – rzekła, lekko potrząsając głową. - Powiedz mi lepiej, co dalej zamierzasz robisz z biblioteką? – zmieniła temat, aby nie wdrażać się już bardziej w sprawę z listem. – Sprzedasz ją?

- Chyba tak – odparła, spuszczając głowę w dół. Biblioteka była dla niej wszystkim, a teraz będzie zmuszona ją sprzedać. – Nie dam rady dalej jej prowadzić.

- Moim zadaniem postępujesz słusznie – odparła, kładąc rękę na ramieniu rudowłosej – bo chciałabym ci zaproponować współpracę.

- Jaką współpracę? – zapytała zdezorientowana, spoglądając w brązowe tęczówki siostry.

- Pracowałabyś ze mną przy przyjęciach i ślubach, jako moja wspólniczka. Wiem doskonale, że się nadajesz do tej pracy, bo już nieraz mi pomagałaś.

- Sama nie wiem… Gwen, ja nie mogę od ciebie tego wymagać, abyś mnie zatrudniła tylko dlatego, że mi się nie powodzi.

- Selino, nie prosiłabym ciebie o współpracę, gdybym nie potrzebowała pomocy. Ja naprawdę jej potrzebuję. Co powiesz na to – powiedziała dobitnie. – Zastąpisz mnie na jednym z przyjęć i wtedy przekonamy się, czy się do tego nadajesz, ok?

- W porządku – przytaknęła po pewnym czasie, a na twarzy Gwen pojawił się uśmiech. – A co to za przyjęcie?

- Firma OCTOS promuje najnowszą reklamę perfum Versace – oznajmiła. – Dość poważny bankiet, bo na przyjęciu pojawią się reporterzy.

- Nie sądzisz, że to zbyt duża odpowiedzialność, aby zajęła się takim ważnym przyjęciem? – rzekła niepokojąco.

- Nie – zaprzeczyła. – Poradzisz sobie z tym. Pójdziesz w sobotę na ten bankiet, a ja pobędę trochę więcej czasu z dziećmi. – Gdy to powiedziała, spojrzała z uśmiechem na swoje brzdące.

Postanowiła zgodzić się na propozycję siostry i zastąpić ją na tym przyjęciu. Na samą myśl o tym, że będzie musiała przewijać się wśród tak ważnych osób, po plecach przeszedł ją dreszcz. Nie chciała zawieść Gwen, więc powiedziała jej, że zrobi wszystko, aby to przyjęcie wyszło jak najlepiej.

Było już późno, dlatego wstały i wraz z dzieciakami zaczęły opuszczać Central Park. W połowie drogi pożegnały się, po czym każda poszła w swoją stronę. Selina przez całą drogę do domu zastanawiała się, czy podoła zadaniu, które postawiła jej siostra. Czy naprawdę aż tak bardzo się do tego nadaje, że postanowiła od razu wrzucić ją na tak głęboką wodę? Nie wiedziała, jak odpowiedzieć na to pytanie. Trzeba będzie poczekać aż do soboty, wtedy przekona się, czy jeszcze cokolwiek potrafiła. To od tego przyjęcia będzie zależało, jak dalej potoczy się jej życie.

Selina nawet nie zdawała sobie sprawy tego jak bardzo.

~*~

Przyznam się szczerze, że ten rozdział... no, nie należy do najlepszych, zdecydowanie piąty rozdział z perspektywy Lucasa o wiele lepiej mi wyszedł. Postaram się, aby następny rozdział pojawił się 1 lub 2 czerwca, gdybym jednak nie dała rady, to pojawi się on dopiero po 19 czerwca. Wszystko będzie zależeć od czasu. I z góry już uprzedzam, że mogę za niedługo nie być tak aktywna, jak dotychczas. Egzaminy tuż, tuż, dlatego siedzę już nad testami egzaminacyjnymi. Przepraszam Was za możliwe zaległości na blogach. Wszystko nadrobię po 19 czerwca. 

Co do tego rozdziału, ten fragment, gdy Selina czuje ten dziwny ucisk w sercu, gdy ominął ją wtedy Lucas, zaczerpnęłam z filmu "Wróć do mnie", który jak już wspomniałam, jest o podobnym motywie co moje opowiadanie. Ta scena w filmie mi się spodobała, dlatego postanowiłam, że i coś takiego napiszę u siebie w opowiadaniu. I co do lekarki... Czy Wy też chcielibyście mieć taką panią doktor, jak dr Altman? Bo ja tak, choć gdy miałam wizytę u mojego kardiologa, to powiem Wam, że on był naprawdę sympatyczny i pomocny. Szkoda, że na wizytę u niego musiałam czekać pół roku. Dobrze, że żadnych wad serca mi nie wykryto. 

A szablon, podoba się? Bo ja jestem nim naprawdę oczarowana^^ Musicie się przyzwyczaić, że ten szablon szybko nie zniknie z tego bloga;) Raz jeszcze dziękuję Elfabie za tak cudowny szablon:*  No i zrobiłam bohaterów, by mi do szablonu pasowało. Nawet próbowałam swoich sił zrobić postacie w formie lustra, zgodnie z instrukcją podaną na stronie u Shy, jedynak mój program graficzny ma za słabe wymagania, co do tego typu.

I do blogowych maturzystów: Mam to nadzieje, że matury poszły Wam dobrze, a matury ustne zdaliście;)

Całuje, Dusia.