Rozdział 5

Koniec łez, koniec ich, nie ma już płakać czym
I tak przecież mija czas, mija, więc może by
Podnieś się i zacząć żyć? Od nowa, jeszcze jeden raz.

Varius Manx – Tyle siły mam

26 październik 2012 rok. Piątek.

Lucas powoli wracał do normalnego życia. Całą pustkę po stracie narzeczonej starał się wypełniać w pracy. Godzinami przesiadywał w firmie, by zatuszować wszelki ból. Dla niego życie towarzyskie się skończyło, liczyło się jedynie to, aby jego firma miała same zyski. Nie bez powodu został kierownikiem ds. reklamy w największej korporacji marketingowej w Nowym Jorku, po prostu wygryzł konkurentów, będąc najlepszym ze wszystkich. To on stał się sercem w tym przedsiębiorstwie.

Na samym początku trudno mu było zajmować się czymkolwiek. Zaniedbał przez to wszystko – rodzinę, przyjaciół, pracę – jednak po miesiącu żałoby doszedł do wniosku, że nic na tym nie zyska, gdy będzie tak zamykał się w sobie. Już z rodziną trudno było mu się porozumieć od czasu śmierci Camile, chcieli mu pomóc, a on ich unikał jak ognia. Tak samo źle potraktował Ryana, lecz z nim jako tako kontakt utrzymywał, bo pracowali w tym samym budynku (zajmował się sprawami administracyjnymi w firmie). Jednak prace nie mógł sobie od tak porzucić. Był w stanie wziąć na kilka dni wolne, lecz nie mógł tkwić w domu całe miesiące. Jego szef, John Donaldson, na pewno nie pozwoliłby mu przedłużyć sobie urlopu, za bardzo cenił sobie Lucasa na tym stanowisku.

Nie miał zamiaru zawieść szefa. Pozbierał się i całą swoją uwagę poświęcał intensywnej pracy, gdzie zaczął zawierać wiele kontraktów reklamowych, po których firma zyskiwała ogromne sumy pieniędzy. Był najlepszy, więc nie chciał, aby jego reputacja na tym ucierpiała. Wiedział, że Camile nie darowałaby mu, gdyby zaniedbał pracę z jej powodu. Przebywał w firmie więcej godzin niż pozostali pracownicy, nie opuszczał swojego stanowiska i ciągle przesiadywał w OCTOS, będąc zawsze w zasięgu ręki.

Lecz na dzisiaj musiał skończyć swój dzień. Wskazówki zegara wskazywały już pięć po czwartej, dlatego powoli zaczął sprzątać swoje biurko. Zamknął aktualne programy w laptopie, który został po chwili wyłączony, wszystkie potrzebne papiery i teczki położył do szuflady, zabezpieczając je osobistym kodem, po czym na chwilę podszedł do okna, z którego widział całe miasto.

Jego gabinet znajdował się na trzydziestym ósmym piętrze, w czterdziestopiętrowym drapaczu chmur. Widok stąd był niesamowity; mógł widzieć każdy ruch osoby, która spacerowała w odrębnie Central Parku. Lucas zachwycał się, że OCTOS został zbudowany w tak pięknym miejscu na Manhattanie. Przyroda go definitywnie uspokajała i powodowała tym, że ciągle wpadał na świetne pomysły. Czasami nawet opuszczał gabinet, aby udać się w to miejsce i pomyśleć nad zawodowymi dylematami. To miejsce stało się dla niego magiczne, bo zawsze znajdował rozwiązania, dla niego nie było rzeczy niemożliwych.

Pomieszczenie, w którym rezydował mężczyzna, miało dużą przestrzeń. Naprzeciw wejścia stało antyczne, szare biurko, czarny, skórzany fotel oraz dwa krzesła dla gości obite popielatym materiałem. Podłoga wyłożona była jasnobrązowymi panelami, a ściany zostały pomalowane czekoladową farbą, na których wisiały dyplomy oraz różne plakaty z reklam, wyprodukowanych przez jego firmę, umieszczone w brązowych ramkach. Po lewej stronie prezentował się czarny regał z wieloma segregatorami, brązowy wieszak, na którym wisiał jedynie jego czarny płaszcz, beżowa sofa oraz szklany stół, a po prawej wstawione były od góry do dołu szyby, przy których stał Lucas i wpatrywał się w zatłoczone miasto.

Zastanawiał się teraz, czy uniknie o tej porze korków. Raczej nie, stwierdził po dłuższym zastanowieniu. Nowojorskie ulice zawsze były o czwartej popołudniu ściśnięte przez samochody. Nie był przyzwyczajony wyjeżdżać tak wcześnie z pracy, bo zwykle wracał do domu o dziesiątej wieczorem. A nawet się zdarzało, że przesypiał noce na tej niewygodnej kanapie, lecz robił to dość rzadko, nie chciał zostawiać Diany samej na cały dzień.

Wziął głęboki wdech, po czym odwrócił się od szyby. Nie mógł już dłużej siedzieć w biurze, musiał wreszcie stąd wyjść. Złapał w dłoń kluczyki od samochodu oraz od mieszkania, które miał na swoim biurku, wziął z wieszaka płaszcz i wyszedł z pomieszczenia. Gdy tylko zamknęły się za nim drzwi, jego sekretarka oderwała się od papierkowej roboty, spoglądając na niego, po czym wstała z czarnego fotela. Kobieta była młoda, bo zatrudniona została zaraz po zakończonej edukacji, czyli dwa lata temu. Czarne włosy miała spięte w koński ogon, a jej uszy zdobiły małe, białe klipsy w kulistym kształcie. Ubrana była elegancko; czarna garsonka z białą bluzką pod spodem oraz luźno założona na szyi biała apaszka. Na pociągłej twarzy miała lekki makijaż; szare cienie na powiekach, delikatnie podkreślone rzęsy czarnym tuszem oraz błyszczyk na ustach.

Czarnowłosa stała obok dużego, zaokrąglonego biurka, na którym znajdowały się przeróżne papiery oraz potrzebne urządzenia do wykonywania pracy sekretarza. Obecnie Joan Edwards zajmowała się sama jego sprawami, bo od dwóch tygodni prawdziwa sekretarka Lucasa, panna Wilcom, która była z nim od początku został kierownikiem, znajdowała się w szpitalu po operacji jelita. Lucas myślał, że ta niedoświadczona jeszcze w świecie pracy dziewczyna, nie poradzi sobie z tak ważną funkcją sekretarki, ale pomylił się. Okazało się, że panna Edwards to bardzo ułożona i pracowita kobieta, nawet po części przypominała jego, gdy to on starał się wypaść dobrze w swojej pierwszej pracy.

- Wychodzę – odparł, a czarnowłosa popatrzyła na niego z zaskoczeniem.  – Jeśli byłyby jakieś trudności lub dzwoniliby jacyś ważni klienci, jestem pod komórką.

- Dobrze, panie Johnson – odezwała się. – Zajmę się wszystkim.

- Liczę na to – odparł z lekkim uśmiechem. – Miłego dnia, panno Edwards.

- Miłego dnia, szefie.

Nałożył płaszcz, po czym podszedł do windy, naciskając na guzik po prawej stronie, by ją przywołać. Pojawiła się szybko, wsiadł do niej i nacisnął przycisk z numerem minus jeden, gdzie znajdował się podziemny parking. Po chwili szedł żwawo po betonowych alejach, i gdy tylko wkroczył na sektor B, od razu zauważył swojego srebrnego mercedesa cls coupe. Otworzył auto, które zapiszczało dwa razy, sygnalizując tym, że został odblokowany, po czym wsiadł za kierownicą, lekko zatrzaskując drzwiczki. Włożył kluczyki do stacyjki i odpalił silnik.

Tak jak przeczuwał, gdy tylko wjechał na manhattańskie ulice, musiał stanąć w długim korku. Lucas musiał zahamować z piskiem tuż przed stojącą żółtą taksówą, po czym wziął głęboki wdech i wydech. Tylko spokojnie, pomyślał, aby niepotrzebnie się denerwować. Czas leciał, a ulica wciąż tkwiła w wielkim tłoku. Policzył do dziesięciu, by nie nacisnąć na klakson ze zdenerwowania. Stał już w tym korku dobre piętnaście minut, a tu z ledwością przesuwał swoje auto do przodu. Rozglądał się na boki, czy mógłby jakoś ominąć ten straszny korek, lecz z jednej i z drugiej strony stały samochody i nie miał możliwości przeciśnięcia się przez ten tłum.

Z nudów włączył sobie radio, gdzie od razu usłyszał piosenkę, ostatnio dość popularnej piosenkarki, Adele – „Someone Like You”. Przesłuchiwał się piosence, a wkrótce zaczął cicho śpiewać wraz z wokalistką. Czas minął mu szybko w korku, kiedy jego myśli zaprzątane były tekstem piosenki. Już po następnych piętnastu minutach, wynurzył się z natłoku i skręcił w pustą aleję, która prowadziła na pobliski cmentarz.

Zamknął samochód, gdy tylko wyjął z tylnego siedzenia żółtego mieczyka – ulubionego kwiatka Camile. Przekroczył próg cmentarza, omijając parę osób, którzy także przyszli odwiedzić swoich bliskich. Szedł między nagrobkami, aż dotarł do tego właściwego, który ulokowany został obok wielkiego dębu po prawej stronie. Mogiła, upamiętniająca Camile, była wykonana z białego marmuru, a jego wierzchołki zostały ostro zaokrąglone. Ukucnął, aby spojrzeć na wyryte, czarne napisy na nagrobku.

Camile Nathasha Smith

ur. 14 lipca 1988 roku

zm. 12 maja 2012 roku

Niech spoczywa w pokoju

Zebrał z ziemi zeschnięte kwiaty i położył na nich świeżego mieczyka. Przeżegnał się, zaczynając odmawiać pacierz, mimo swojego sceptycznego nastawienia do religii, wiadome było, że kiedy tracimy kogoś bliskiego, zastanawiamy się głęboko, gdzie jego dusza powędrowała. Czy przekroczyła bramy niebiańskie? Czy zasnęła wiecznym snem? A może po prostu narodziła się z powrotem pod inną, zupełnie nową postacią? 

Przekonał się tym, że w życiu trzeba było w coś wierzyć, nawet jeśli nie jesteśmy do końca pewni swojej wiary. Bez niej, nasze ścieżki zaczynają być kręte i tworzył się z tego labirynt chaosu i pogubienia. On to zrozumiał, dlatego starał się powrócić do utraconego wierzenia w Boga. To dodawało mu siły i pomogło nie zwariować od pustki, który zagościł w jego sercu. Podczas modlitwy nad grobem narzeczonej, jego serce powoli znajdowało ukojenie oraz spokój.

Wkrótce na ramieniu poczuł czyjąś dłoń. Wzdrygnął lekko, po czym podniósł wzrok, widząc przed sobą matkę Camile, po czym wrócił do pionowej pozycji. Danielle Smith uśmiechnęła się lekko do Lucasa, który odwzajemnił gest, unosząc lekko kąciki ust do góry. Nie mógł się oprzeć wrażeniu, jak podobna była do swojej córki, mimo iż na pociągłej twarzy kobiety były zmarszczki w okolicach czoła oraz oczu, a na blond włosach pojawiały się gdzieniegdzie siwe kosmyki. Ubrana była w czarne, materiałowe spodnie oraz kremowy płaszcz i ciemną apaszką na szyi, chroniące ją przed zimnem. Mężczyzna zorientował się, że była sama, bez swojego męża Thomasa. Trochę go to zdziwiło, bo zwykle na grób córki przychodzili razem.

- Ja się czujesz, Lucasie? – spytała, przerywając panującą między nimi cieszę.

- W miarę – odparł, spoglądając teraz na mogiłę swojej narzeczonej. Danielle zrobiła to samo. – Powoli zaczynam żyć.

- To dobrze, że się starasz, lecz wiem, że to za mało. Powinieneś przyspieszyć, otworzyć się do ludzi, nie żyć tylko pracą.

- Jeszcze nie potrafię, pani Smith. 

- Potrafisz, sam sobie tylko wmawiasz, że to niemożliwe.

- A pani potrafi żyć? – zapytał ją wprost, spoglądając na nią z lekkim zdenerwowaniem. Wiedział, że przesadził, bo zauważył na twarzy kobiety smutek. Dla niej Camile była wszystkim, była jedyną, ukochaną córką. On mógł dalej ułożyć sobie życie, rozpocząć nowy rozdział, choć nadal nie był wstanie tego zrobić. Zaś oni, jedynie co mogli, to pogodzić się z tym faktem, że ich córka nie żyje, a to na pewno nie było takie łatwe.

- Wiesz, Lucasie – odparła po chwili – kiedy lekarz wtedy zapytał mnie, czy mogą pobrać narządy Camile, od razu powiedziałam „tak”. Wiedziałam, że dobrze robię, bo ona na pewno by tego chciała. Pragnęła całym sercem pomagać ludziom, robiła to za życia i bezwątpienia chciałaby, aby i po śmierci mogłaby w jakiś sposób pomóc. Dzisiaj po raz pierwszy poczułam ulgę, ponieważ zdałam sobie sprawę, że podjęłam naprawdę słuszną decyzję
.

Zamilkła. Po chwili jednak z kieszeni płaszcza wyciągnęła białą kopertę, którą przez chwilę miętoliła w rękach, po czym dała ją Lucasowi. Przyjrzał się papeterii, czytając umieszczone na niej napisy w lewym górnym rogu: Bank Organów w Nowym Jorku.

- Ten list dodał mi otuchy. Myślę, że i tobie przyniesie spokój i powrócisz do dawnego życia. Camile na pewno by tego chciała.

- A czy mogę państwa odwiedzać? – spytał, gdy kobieta kierowała się do wyjścia z cmentarza.

- Zawsze będziesz u nas mile widziany, synu – uśmiechnęła się pogodnie, klepiąc go lekko w ramię. – Zawsze.

~*~

Lucas  prosto z cmentarza pojechał do swojego mieszkania. Na szczęście ulice opustoszały i mógł na spokojnie dojechać do domu w niecałe piętnaście minut. Diana przywitała go w progu, mrucząc i łasząc się do jego nóg, dlatego pogłaskał kotkę, uśmiechając się do niej. Zdjął swój płaszcz, który zawiesił na wieszaku, po czym skierował się do kuchni. Nalał do niebieskiej miski świeżej wody, a do czerwonej dosypał suchej karmy. Kotka podeszła do miseczki z jedzeniem i zaczęła przegryzać swoje chrupki. Brązowowłosy wyciągnął niezjedzone rano kanapki z szynką i serem, po czym usiadł koło blatu, zajadając je.

Wkrótce sobie przypomniał o liście, który dała mu matka Camile. Wyjął ją z tylnej kieszeni spodni, po czym wyciągnął z niej kolejną kopertę, na której ktoś starannym pismem napisał: Bank Organów w Nowym Jorku. Z otwartej już papeterii wyciągnął list i rozwinął go, zaczynając czytać.

Droga Rodzino Dawcy,

słowa nie mogą całkowicie wyrazić tego, jak bardzo jestem łaskawa za dar, który od Was otrzymałam. To dzięki Wam mogę żyć i słuchać, jak z dnia na dzień bije moje serce. To Wy daliście mi szanse na normalne życie. Co noc modlę się do Boga, aby dał Wam ukojenie i spokój po stracie bliskiej dla Was osoby. Wierzę, że ból, jaki nosicie w sercu, powoli się zabliźni, i będziecie mogli rozpocząć nowy etap w swoim życiu.

Dziękuję Wam z całego serca.

Lucas przeczytał list dwukrotnie zanim schował go z powrotem do środka i wsadził kopertę obok gazety, która umieszczona była w małej szczelince, gdzie przechowywał starą makulaturę. Korespondencja biorcy jak najbardziej powinna tam się znaleźć, bo stare wydanie „New York Time” wspomniało o strasznej tragedii modelki.

Po przeczytaniu listu mógł stwierdzić, że pisała go kobieta o bardzo ułożonej oraz wrażliwej duszy. Wyczuł w każdym zdaniu szczerość, dlatego mógł przypuszczać, że pisząca musiała mieć do siebie wyrzuty o to, że ona mogła żyć, gdy ktoś musiał umrzeć. Lecz taka była kolej rzeczy. Gdyby nie przeprowadzano przeszczepów, populacja na świecie zmniejszyłaby się diametralnie. Danielle jak najbardziej miała racje, list dawał ukojenie, ale wiedział, że to będzie trwało tylko na jakiś czas.

Nie chciał już jednak sobie tym zaprzątać głowy, bo jutro miał bardzo ważny dzień. Jego firma wprowadzać będzie na ekrany telewizora, na plakatach i bilbordach, nową reklamę perfum Versace. Musiał być w pełni wypoczęty, by spotkać się z ważnymi członkami, do których należą producenci stacji telewizyjnych oraz sami reporterzy. Poszedł do łazienki wziąć szybki prysznic, i od razu gdy wszedł do łóżka, zamknął oczy, słysząc obok siebie mruczenie Diany.

~*~

Ogólnie lubię ten rozdział, końcowy fragment najbardziej przypadł mi do gustu. Mam nadzieje, że i Wam odrobinę się podobało. Następny rozdział będzie chyba długo przez Was oczekiwany, że tak powiem, ponieważ nasi główni bohaterowie się spotkają. Szósty post pojawi się dopiero po moich egzaminach. Dlatego kochani, trzymajcie za mnie kciuki, aby testy były łatwe.

Mam małą zmianę w postaciach. Dzięki Shy mam teraz piękne karty postaci. Dziękuję jej raz jeszcze za ich wykonanie:*

Całuję, Dusia.