Rozdział 6

Kolejny dzień przynosi nam nowe szanse
Nowe szanse
I wierze, że nie skończy się tak jak zawsze
Jak zawsze

Sylwia Grzeszczak – Nowe Szanse

27 października 2012 roku. Sobota.

W pomieszczeniu, w którym odbywało się przyjęcie na cześć wprowadzenia nowej reklamy perfum Versace, był tłum. Wielu mężczyzn w czarnych garniturach oraz kobiet w pięknych kreacjach, żwawo wdawało się w dyskusję, podziwiając wystawiony produkt. Całe wnętrze było eleganckie; białe firany w oknach, otoczone błękitnymi zasłonami, brązowa boazeria na podłodze, ściany pomalowane miedzianym kolorem, a na środku sufitu prezentował się piękny żyrandol, gdzie jego klosze wykonane zostały z diamentów.

Obok perfum znajdował się dużej rozdzielczości ekran telewizora, gdzie wyświetlano nową reklamę produktu, a tuż za sprzętem prezentowały się dużej wielkości plakaty, które na granatowym tle ukazywały modelkę i modela o jasnych włosach oraz o nieskazitelnie pięknych rysach twarzy. Patrzyli na siebie z namiętnością, jakby zaraz mieli się pocałować, a nieopodal nich znajdowały się perfumy – obok kobiety widniał różowy flakonik, a obok mężczyzny niebieski.

Ci sami modele prezentowali się w ruchomej reklamie. Na ekranach telewizora można było dostrzec późny wieczór. Kobieta miała na sobie jedwabną, złotą suknię do kostek, natomiast mężczyzna czarny garnitur. Obydwoje szukali się wzajemnie pośród włoskich uliczek (Selina od razu rozpoznała, że reklama kręcona była w Wenecji), a na sam koniec odnaleźli się, stojąc po przeciwnych stronach mostu, gdzie chwilę potem stali naprzeciw siebie, tak jak na plakatach. Na końcu pojawił się biały, pochyły napis produktu.

Selina miała sceptyczny stosunek do reklam, jak i pewnie większość społeczeństwa. Jednak będąc na tym przyjęciu, zdała sobie sprawę, jak ważne są dla tych producentów takie reklamy. Wiedziała, że za tym kryły się ogromne sumy pieniędzy, sama dowiedziała się, że gdy w telewizji wyemitują jeden blok reklamowy, koszty wynoszą do miliona dolarów. Tak więc nie mogła nawet sobie wyobrazić, ile pieniędzy wkładało się na emitowanie reklam na cały dzień.

Musiała się jednak otrząsnąć z tego, co tutaj się działo, by nie zawalić tak ważnego przyjęcia. Szła z tacą, aby pomóc kelnerom w uzupełnieniu przystawek, które pyszniły się na prostokątnych stołach z błękitnymi obrusami. Kątem oka spostrzegała, jak kelnerzy chodzili od gościa do gościa, proponując im kieliszek szampana. Selina podeszła do stołu, w którym podawano różnego rodzaju desery i wykładała słodkie wypieki na talerze.

Nagle ktoś za nią stanął, lecz zignorowała to, sądząc, że za chwile będzie chciał coś wziąć ze stołu, gdy ona się oddali. Kiedy odwróciła się w stronę osoby, lekko zamarła, widząc przed sobą tak przystojną twarz mężczyzny. Nie wiedziała czemu, ale jej serce zaczęło przyspieszać, gdy wpatrywała się w jego orzechowe tęczówki. Miał na sobie czarny garnitur, który pewnie kosztował majątek, oraz niebieski krawat zawiązany na białym kołnierzu koszuli. Posiadał brązowe włosy, które nadawały jasnego blasku przy świetle i były w totalnym nieładzie, co dodawało mu więcej uroku. Uśmiechnął się, na co ona odwzajemniła gest.

- Czy my przypadkiem się już nie znamy? – spytał ją, a ona mogła przyznać, że głos mężczyzny był głęboki i miły dla ucha. Chciała od razu odpowiedzieć „nie”, bo na pewno by zapamiętała tak przystojną twarz.

- A czyta pan książki? – odpowiedziała pytaniem na pytanie. Od razu wiedziała, że plącze bez sensu. Zobaczyła na twarzy mężczyzny lekkie zaskoczenie pomieszany z niewinnym uśmiechem. Czuła w kościach, że niepotrzebnie wykrzesała z siebie to pytanie.

- Raczej nie – odparł, a Selina wyczuła w jego tonie głosu wyrzuty sumienia, że tego nie robił, co niezwykle zaskoczyło rudowłosą. – Chociaż nie wiem, jaki to ma związek z moim pytaniem.

- Prowadzę bibliotekę na Czterdziestej Dziewiątej Ulicy*, więc pomyślałam, że może tam mnie pan widział – wyjaśniła.

- To jakim cudem jesteś tutaj? – spytał, uśmiechając się do niej szeroko.

- Zastępuję siostrę – odparła, a w orzechowych oczach brązowowłosego pojawiło się zrozumienie.

Dalej nie mogli już ze sobą rozmawiać, bo ktoś niespodziewanie zaczepił mężczyznę, prowadząc go pod ramię. Rudowłosa zdążyła się zorientować, że był on bardzo ważnym członkiem w tej firmie. Widziała jego oddalającą się sylwetkę, po chwili tracąc go całkowicie z oczu, ale zanim to nastąpiło, odwrócił się jeszcze do niej i posłał rudowłosej ostatni promienny uśmiech. Selina drgnęła, gdy spojrzała w orzechowe oczy mężczyzny, które dogłębnie ją przeszywały. Poczuła niezwykłe doznanie, kiedy patrzyła na jego twarz, serce waliło jej jak młotem, a dłonie miała całe spocone, jakby co najmniej rozmawiała z egzaminatorem, który sprawdzał jej wiedzę.

Musiała wreszcie wrócić na ziemię i zająć się pracą. Zajrzała na zaplecze, aby sprawdzić, czy kucharze radzili sobie z przygotowaniem przekąsek. Wszystko szło po jej myśli i wierzyła głęboko, że Gwen będzie z niej zadowolona, że nie zawaliła sprawy, bo tego nigdy by sobie nie darowała.

Przyjęcie trwało dwie godziny zanim członkowie firmy OCTOS podeszli na podest, który położony został obok produktu, i przedstawiali swoje komentarze na temat tego, ile wysiłku włożyli w tę reklamę, aby móc ją teraz zobaczyć w telewizorach lub na różnych bilbordach. Selina z wielkim uśmiechem na ustach spoglądała na tych eleganckich dżentelmenów, w szczególności na mężczyznę, który przed paroma minutami odbył z nią krótką rozmowę. Z wielką pasją opowiadał wszystkim zgromadzonym na temat tego, jak powstał pomysł na realizacje przedsięwzięcia. Przyłapała się na tym, że nie skupiała się na słowach wypowiadanych przez mężczyznę, tylko wpatrywała się w niego, jakby to on był okazałym produktem dzisiejszego wieczoru. Nie wiedziała, co się z nią działo. Po raz pierwszy zobaczyła tego faceta, a ona miała wrażenie, jakby znała go od lat.

Dlatego musiała stamtąd wyjść, aby na chwilę ochłonąć. Marzyła już o tym, żeby to przyjęcie jak najszybciej się skończyło i mogła  pójść do domu. W kuchni było paru kucharzy, którzy uśmiechnęli się do niej serdecznie, gdy tylko zjawiła się w pomieszczeniu. Spytała się od razu, czy mogłaby im w czymś pomóc.

- Nie ma takiej potrzeby, kierowniczko – odparł z wielkim uśmiechem szef kuchni, który obdarował kobietę promiennym uśmiechem, a jego błękitne oczy zalśniły. Wytarł ręce o swój biały fartuch i położył zapełnioną tacę z owocami morza na miejsce, z którego kelnerzy brali gotowe dania i podawali na stoły. – Wszystko idzie zgodnie z planem.

Selina uśmiechnęła się. Wiedziała doskonale, że kuchnia pod przewodnictwem pana Ruperta Murreya, musiała zawsze się udać. Pracowała z nim, gdy tylko miała okazję pomóc Gwen przy organizowanych przyjęciach i ślubach. Firma jej siostry rozwijała się z roku na rok, pozyskiwała sympatię i była polecana przez wiele dobrze prosperujących  korporacji w całym Nowym Jorku. Tak więc Selina bała się, że mogłaby coś zepsuć, lecz gdyby nie pomoc kucharzy i kelnerów, którzy zatrudnieni byli w firmie Gwen, na pewno nie dałaby sobie rady.

Myślała intensywnie o tym, czy może jednak siostra Seliny miała racje i powinna sprzedać bibliotekę, aby mogła pomóc jej przy przyjęciach. Czuła teraz, jak to jest kierować takim cateringiem; trzeba było włożyć w to wiele wysiłku, dlatego teraz nie zdziwiła się, że Gwen poprosiła ją o pomoc.

~*~

Przyjęcie dobiegło końca, gdy na zegarze wybiła godzina dziesiąta wieczór. Członkowie firmy OCTOS mogli jeszcze na własną rękę świętować dzisiejszy sukces, jednak catering wykonał już powierzone im usługi, dlatego czas było się rozliczyć, a po tym bez chwili wahania pojechać do domu. Selina nie marzyła o niczym innym, jak tylko wziąć ciepłą kąpiel i położyć się do łóżka.

Uścisnęła dłoń mężczyzny, który całkowicie rozliczył się z firmą Gwen. Poczuła lekki zawód, że wszystkich rachunków nie załatwiała z facetem, z którym rozmawiała przez parę minut. Najwidoczniej nie dane jej było to, aby mogła ponownie go spotkać. Raczej nie wierzyła w przeznaczenie, że może któregoś dnia spotka go na ulicy, a on zaprosi ją na kawę. Takie rzeczy działy się jedynie w filmach lub nierealnych marzeniach.

Rupert Murrey odwiózł ją do domu, jak to było ustalone jeszcze przed bankietem. Pożegnała się z kucharzem, po czym zatrzasnęła drzwiczki niebieskiej furgonetki. Pomachała mu, gdy ten powoli, z wielkim uśmiechem na ustach, oddalał się, samotnie jadąc ulicami, by po chwili skręcić w prawo, znikając kobiecie z kadru.

Do mieszkania weszła po cichu, aby nie obudzić rodziców. Zdjęła płaszcz oraz buty na obcasie, po czym na palcach zaczęła kierować się do swojego pokoju. Miała to szczęście, że w kuchni nie zauważyła matki. Czasami zdarzało się jej przesiadywać wieczorami nad papierami lecz najwidoczniej tego dnia musiała mieć mało obowiązków.

Pokój rudowłosej nie był ani za duży, ani za mały. W dzieciństwie dzieliły go razem z siostrą. Stały tam zaścielone beżową narzutą dwa łóżka po lewej i prawej stronie. Naprzeciw wejścia były połączone brązowe biurka, gdzie na jednym z nich leżał laptop i lampka, a także krzesła oraz wstawione okna, z widokiem na niewielki park. Obok posłania Seliny po lewej stronie stała antyczna biała szafa. Ściany zostały pomalowane na cynamonowy kolor, na którym wisiały różne zdjęcia z przeszłości oraz piękny obraz mostu Brooklyńskiego, łączący Manhattan z Brooklynem, z widokiem na pokryte ciemnością miasto.

Selina położyła torby na krześle, które kiedyś należało do jej siostry, wyjęła z szafy czysty ręcznik oraz niebieską piżamę, po czym cichaczem wyszła z pomieszczenia, udając się do łazienki. Nalała sobie ciepłej wody do wanny, gdzie do niej także wlała sobie truskawkowego płynu do kąpieli, a po chwili zanurzyła się w wodzie pełnej piany czując całkowity relaks. Uwielbiała długie kąpiele, mogła wtedy odprężyć się i poczuć całkowity spokój. Leżała w wannie przez pięć minut, zanim zaczęła dokładną ablucję ciała.

Wyszła z wanny, gdy zorientowała się, że woda stała się już letnia. Wyjęła korek, a potem wytarła ręcznikiem swoje ciało. Nim włożyła górną część piżamy, przypatrywała się w lustrze bliźnie, która rozchodziła się pomiędzy piersiami kobiety. Tak staranie ukrywała pod ubraniami ranę, aby nikt nie mógł jej zobaczyć. Na razie miała to szczęście, bo była jesień, grube swetry zakrywały wszelkie niedoskonałości. Najgorzej będzie, gdy pojawi się wiosna, wtedy będzie zmuszona jakoś kamuflować bliznę wszelkimi kosmetykami.

  Westchnęła głęboko, albowiem zdawała sobie teraz sprawę, że wyglądała okropnie. Miała najczarniejsze myśli na temat tego, że z trudnością znajdzie mężczyznę, któremu nie przeszkadzałaby ta blizna, prawie każdy facet woli kobietę ideał, bez jakichkolwiek skaz. Gdy tak o tym myślała, zastanawiała się głęboko, czy taki facet, z którym miała okazję zamienić parę zdań, spotykałby się z nią, wiedząc, że po operacji przeszczepu serca została jej duża blizna na mostku?

Jak tylko ubrała na siebie górną część piżamy, usłyszała otwierające się drzwi oraz kroki. Wyszła z łazienki, a Selina dostrzegła swoją rodzicielkę, która kierowała się do kuchni. Dorothy zareagowała szybko i posłała córce szeroki uśmiech. To właśnie po matce odziedziczyła wygląd; rude włosy, zielone oczy, owalny podbródek, jednak lata robiły swoje, dlatego w okolicach czoła i oczu można było dostrzec na twarzy matki Seliny delikatne zmarszczki. Wzięła z lodówki mleko i nalała je sobie i córce do szklanki, po czym odstawiła napój z powrotem na miejsce.

- Jak tam przyjęcie? – spytała, siadając przy kwadratowym stoliku. Selina poszła za jej przykładem i usiadła naprzeciw niej.

- Wszystko poszło po mojej myśli – uśmiechnęła się szeroko, upijając łyk zimnego mleka. – Gwen na pewno nie będzie na mnie zła.

- Zamierzasz z nią pracować?

- Chyba nie mam innego wyboru – odparła smutno, wbijając wzrok w szklankę z mlekiem.

- Nie będzie tak źle, kochanie – pocieszyła swoją młodszą latorośl, biorąc ją za rękę. – Na pewno wyjdzie ci to na dobre i wiedz, że jakby co, pomogę ci wystawić lokal na sprzedaż.

- Dziękuję, jestem ci wdzięczna – odrzekła, na co jej rodzicielka uśmiechnęła się serdecznie. – Pójdę się już położyć, jestem zmęczona po całym tym dniu – westchnęła, wstając z krzesła i całując matkę w policzek. – Dobranoc, mamo.

- Dobranoc, Selino. 

Weszła do pokoju i od razu wgramoliła się do łóżka, zakrywając się szczelnie kołdrą. Westchnęła głęboko, po czym zamknęła oczy, czując całkowity spokój. Zasnęła niemal szybko, a w jej umyśle ciągle tkwił obraz mężczyzny o niezwykłych, orzechowych oczach.

~~*~~

*Postanowiłam nazwy ulic lub rzek pisać z dużych liter, tak jak to jest w Ameryce, ta ulica naprawdę brzmi "49th Street"

Rozdział moim zdaniem może być, choć przyznam, że nie jest wysokich lotów. Zdecydowanie z perspektywy Lucasa lepiej mi się piszę. 

Kochani, pisałam już o tym, ale coś się działo i nie można było skomentować, mam nadzieje, że teraz będzie można, bo ja naprawdę nie wiem, co było powodem, w ustawieniach wszystko gra. Kontynuując, postanowiłam wziąć się za siebie i pouczyć się angielskiego, dlatego byłabym wdzięczna o pomoc w znalezieniu jakiegoś fajnego programu do nauki, abym mogła go ściągnąć. Gram jeszcze na facebooku w taką grę "Criminal Case", jest ona po angielsku i można wiele słówek podchwycić. Jeśli ktoś tak samo jak ja uczy się angielskiego, polecam grę ;)

Nadrabiam powoli zaległości na Waszych blogach, jestem już poza połową, jednak chciałabym też wziąć się za nowe opowiadania, które tylko czekają na mój komentarz. Prosiłabym o cierpliwość. Mam już wakacje, ale obowiązki domowe są - dzisiaj biorę się za odmrażanie lodówki, a jutro chciałabym okna u siebie umyć, bo już nie mogę na nie patrzeć. Czyli zajęć trochę mam:)

Całuję Was, Dusia.