Rozdział 7

Czy dla dwóch różnych planet
Co kręcą się wciąż
Jest przewidziane spotkanie?
Czy sięgną swych rąk?

Sylwia Grzeszczak - Karuzela

28 października 2013 rok. Niedziela.

Lucasa obudziła Diana, chodziła po łóżku i mruczała. Głowa pulsowała mu tak jakby ktoś tańczył w jego mózgu kankana, a do tego walił młotem pneumatycznym dla przyjemności. Zdecydowanie przeholował z szampanem i winem. Wiedział doskonale, że alkohol nie jest dobrym przyjacielem brązowowłosego. Ale jak tu się nie napić, skoro firma OCTOS zdobyła dużą sumę pieniędzy za kontrakt? Był dobrym matematykiem, ale sam się już zgubił, ile tych zer zostało wstawione w umowie. Szef John Donaldson zadowolony z tak udanego przedsięwzięcia, pogratulował zespołowi dobrze wykonanej pracy i obiecał, że na pewno w następnym miesiącu dostaną premię za ten sukces.

Mimo szumu, jaki panował w jego głowie, to i tak pamiętał każdy moment na przyjęciu. Nie był na tyle pijany, by stracić całkowicie świadomość. Zawsze widział tę granice zdrowego rozsądku. Wygramolił się powoli z łóżka, po czym poszedł do kuchni, aby napić się wody. Obok kroczyła kotka, mrucząc i łasząc się o kostki. Wypił dwa duże łyki źródlanego zbawienia, po czym kucnął, aby pogłaskać Dianę, która wypięła ogon wysoko do góry, kiedy jej dotknął. Lucas nalał jej wody oraz dosypał chrupek. Diana z zadowoleniem podeszła bliżej do miseczki, zajadając się suchą karmą. Usiadł przy niej i głaskał miękką sierść zwierzęcia.

Lucas powędrował pamięcią do wczorajszego, wspaniałego wręcz wieczora, ponieważ spotkał na swojej drodze niezwykłą osobę. Sam nie wiedział, dlaczego tak żwawo zareagował na jej widok. W wielkim tłumie ujrzał rudowłosą kobietę o nieskazitelnie pięknej twarzy obsypanej drobnymi piegami. Musiał do niej podejść, coś mu dyktowało w myślach, aby to uczynił. Jego serce ochoczo reagowało, gdy zbliżył się do kobiety i mógł spojrzeć w jej lśniące, zielone oczy – przypominały mu kształt migdałów. Miał niejasne wrażenie jakby skądś ją zna, ale z odpowiedzi uzyskanej od kobiety wszystko wskazywało na to, że jednak nigdzie jej nie spotkał. Czuł się lekko zamieszany z tego powodu, bo dałby sobie rękę uciąć, że już kiedyś widział tę kobietę. Może przez przypadek śmignęła mu kiedyś na nowojorskich ulicach?

Chciał ją zaprosić na kawę, ale porwał go wtedy szef i nie miał żadnej możliwości, by ponownie zagadać do rudowłosej. Wszystko wskazywało na to, że już nigdy jej nie ujrzy. Chciał ponownie do niej zagadać, lecz jego towarzysze z firmy otoczyli go i stracił możliwość podejścia do niej po raz drugi, aby zapytać się o jej imię. Zdawał sobie sprawę, że kobieta przyczepiła plakietkę z imieniem i nazwiskiem, ale jakimś dziwnym trafem nie spojrzał na nią, zajął się wtedy wpatrywaniem w twarz kobiety.

Lucas przyłapał się na tym, że strasznie mu się podobała. Od śmierci Camile zawsze karcił się za to, jak tylko spojrzał na inną. Miał przeczucie, że w jakiś sposób ją zdradzał. Jednak kiedy spoglądał na tę rudowłosą kobietę, nie czuł żadnego wyrzutu sumienia. Sam nie wiedział do końca, co się z nim stało. Niby po raz pierwszy ją zobaczył, a tak żwawo zareagował na jej obecność.

Od początku sceptycznie podchodził do zawierania dłuższych związków. To Camile wzbudziła w nim romantyka, którego w ogóle na co dzień nie ukazywał. Na początku myślał, że ta blondynka jedynie go oczarowała, lecz po paru dniach czy miesiącach znajomość tak zawładnęła jego sercem, które zamroził od niepamiętnych czasów, że ono pobudziło się i zapałał do niej uczuciem. Camile przeczuwała, że mężczyzna w każdej chwili może z nią zerwać, wiele razy widział zazdrość w jej oczach, jak tylko rozmawiał z innymi kobietami. Mimo zapewnień Lucasa i tak musiała wyszukiwać się jakiegoś problemu. Zdecydowanie to była jedyna wada kobiety, której nie umiał znieść, lecz z drugiej strony się nie dziwił, bo przeszłość brązowowłosego w związku z kobietami nie miała dobrego scenariusza.

Lucas zawierał przelotne związki od dawna – zawdzięczał to jedynie swoim rodzicom. W domu ciągle słyszał kłótnie dorosłych oraz walenie talerzy o posadzkę. Takie zdarzenia zawsze miały miejsce u państwa Johnsonów. Gdy podrósł, rodziciele mężczyzny zamilkli i od tamtej pory nie odzywają się do siebie, pomimo iż wciąż mieszkają razem. Nawet się nie rozwiedli. Brązowowłosy wiedział, że postąpili tak ze względu na całą rodzinę, bo nigdy nie ma mowy o rozwodzie. Potem Lucasowi było wszystko jedno czy ojciec i matka się pogodzą, wyprowadził się i wiódł własne życie.

Ale piętno się na nim odbiło. Mieszkając dwadzieścia lat pod jednym dachem z rodzicami, przekonał się, że idealne pary nie istnieją i nie warto zawierać związku małżeńskiego, a tym bardziej posiadać jakiekolwiek dziecka. Jednak Camile odmieniła jego życie. Kochał ją bezgranicznie i wtedy gwarantował sobie, że nigdy nie pójdzie w ślady rodziców. A teraz co on o tym wszystkim myślał? Stracił kobietę, którą darzył miłością, dlatego nie wiedział, czy powtórnie się to zdarzy. Nie wiadomo, jak życie dalej ma się u niego potoczyć.

Starał się żyć. Poświęcał dużo czasu pracy, karmił Dianę, ofiarowywał pomoc potrzebującym, oddawał krew co miesiąc. Nie miał jednak odwagi ponownie się z kimś umówić, to jest silniejsze od niego. Wolał spędzać te samotne wieczory na kanapie z Dianą, niż bawić się w jakiejś dyskotece. Nieraz Ryan próbował go wyrwać na jakąś imprezę, aby wreszcie wyszedł do świata.

~*~

Po zjedzeniu śniadania, ubrał się w dres i poszedł pobiegać, jak to zawsze robił w niedzielne poranki. Wyszedł z mieszkania biorąc ze sobą telefon i słuchawki. Gdy tylko przekroczył próg Central Parku, zaczął biec aleją obsypaną różnokolorowymi liśćmi. Biegał wsłuchując się w muzykę, a także patrząc na ludzi przebywających w parku. Większość stanowiły rodziny; tata, mama, dzieciaki oraz pies, który łapał w powietrzu dysk do pyska.

Lucas omijał radość i zadowolenie, które wypisane były na twarzach tych ludzi. Cieszył się wraz z nimi, że mogą w niedzielny poranek pobyć z najukochańszymi osobami. Mężczyzna czuł cień zazdrości, ale mimo wszystko uśmiechał się. Biegnąc, nagle zobaczył pośród kolorowej tęczy liści, które zagracały chodniki i powiewały na wietrze, kobietę… kobietę z przyjęcia.

Przystanął, aby upewnić się, czy to rzeczywiście ona. Podszedł bliżej, zdejmując z uszu słuchawki i już miał pewność, że się nie przewidział. To była ona, a on uśmiechnął się w duchu, dziękując losowi za to, że mógł ją jeszcze raz spotkać. Musiało to coś znaczyć, skoro życie pozwoliło mu na to, że po raz drugi ją ujrzał.

Wyglądała pięknie, gdy tak siedziała na ławce i czytała, a kolorowe liście krążyły wokół niej i wiatr rozwiewał lekko jej miedziane kosmyki, które kaskadą opadały na jej ramiona. Na głowie znajdowała się szara, bawełniana czapka, dopasowana idealnie do płaszcza. Nogi zakryła ciemną sukienką lub spódnicą (płaszcz uniemożliwił mu zidentyfikowanie ubioru kobiety), brązowymi rajstopami oraz czarnymi kozakami, sięgające przed kolana. Po jej lewej stronie spoczywała szara torba, a zielone oczy wpatrywały się w książkę.

Teraz miał możliwość, by do niej podejść. Nie chciał zmarnować tej szansy, dlatego śmiałym krokiem podszedł do ławki, na której siedziała rudowłosa.

- Cześć – odezwał się, a kobieta spojrzała na niego, odrywając się od lektury. Na twarzy zielonookiej spostrzegł lekkie zdezorientowanie. – Z pewnością mogę powiedzieć, że już się znamy, prawda?

- Tak – uśmiechnęła się, wypuszczając powoli powietrze z ust. Lucas zdawał sobie sprawę, że kobieta jest również zaskoczona, że po raz drugi mogli się spotkać i to następnego dnia.

- Mogę się dosiąść? – spytał, na co rudowłosa przytaknęła skinieniem głowy. Mężczyzna usiadł obok niej, która w tym samym czasie założyła zakładkę w miejscu, w którym skończyła czytać, zamknęła książkę i schowała ją do torebki. – Na przyjęciu nie mieliśmy już żadnej okazji, aby porozmawiać, dlatego cieszę się, że cię spotkałem – rzekł zgodnie z prawdą. – Jestem Lucas, a ty? – przedstawił się, aby wreszcie poznać imię kobiety, która w dziwny sposób go zauroczyła. Wyciągnął ku niej prawą rękę.

- Selina – odparła, ujmując jego dłoń. W chwili, gdy poczuł ją w swojej, lekko wzdrygnął, czując delikatną skórę rudowłosej, a w myślach wypowiedział jej imię, bo było takie niezwykłe i mało spotykane. Wyczuwał, że kobieta nieco się skrępowała, jej oczy spoglądały nerwowo, a to na niego, a to na swoje dłonie, które ułożyła na kolanach.

Lucas za bardzo nie wiedział, od czego miał zacząć konwersację. Tyle pytań kłębiło się w jego myślach. Czuł to narastające się napięcie, które krążyło wokół nich. Sam siebie nawet za to skarcił, ponieważ doskonale wiedział, jak zaczynać rozmowę z kobietami, a teraz nie mógł wydusić ani jednego słowa, czując gule w gardle. Nie mogli tak bez słowa siedzieć sobie na ławce. Lucas obiecał, że powróci do życia towarzyskiego i zacznie się spotykać z ludźmi, a na pewno chciał zacząć tę podróż wraz z tą kobietą, która siedziała tuż obok niego i czekała, aż wydusi z siebie jakieś zdanie.

- Często tu przychodzisz? – zapytał, doskonale wiedząc, że to pytanie zostało zadane z poza listy. Przynajmniej to niezręczne milczenie znikło, pomyślał.

- Tak – przytaknęła. – Jest tu bardzo przyjemnie, spokój i cisza, czyli to, co lubię najbardziej.

- Ja tak samo lubię tu przychodzić. Pozwala mi się skupić na pewnych sprawach i czasami wpadam na pomysły w najmniej spodziewanych momentach.

- Tak więc można powiedzieć, że to miejsce jest magiczne, bo wczorajsza promocja reklamy perfum była świetna, twoja firma odniosła sukces – oznajmiła, a Lucas został zmiażdżony jej wypowiedzią.

-  Lubisz reklamy? – zapytał zaskoczony.

- Nie za bardzo, ale wiem, że dla was to bardzo ważne. W sumie bez reklamy, firmy czy produkty nie wybiłyby się na rynku.

- Widzę, że się trochę znamy na marketingu? – Jego kąciki ust powędrowały do góry.

- Coś kojarzę ze szkoły – zaśmiała się. – Przepraszam, ale będę musiała już iść, umówiłam się z siostrą. – Selina wstała, po czym wzięła torebkę i zarzuciła ją na ramię.

- Selino, czy nie zechciałabyś się ze mną umówić? – podjął próbę umówienia się z nią na pierwszą randkę. – Na kawę i ciastko?

- Tak, bardzo chętnie – uśmiechnęła się pogodnie, na co i Lucas odwzajemnił gest. Poprosił więc Selinę o jakikolwiek kontakt do niej.

- To zadzwonię do ciebie, kiedy byśmy mogli się spotkać – oznajmił, gdy tylko wbił do komórki numer telefonu kobiety, a on podał jej swój.

- W porządku – przytaknęła, po czym skierowała się do wyjścia z Central Parku.

- Do zobaczenia – zawołał za nią, która odwróciła się do mężczyzny i pomachała mu na do widzenia.

Kiedy stracił ją z oczu, sam zaczął skierować się do wyjścia z parku. Cały aż skakał z radości, gdy biegł uliczkami, i nie mogąc się powstrzymać, krzyknął wesoło, powodując tym zaciekawienie niektórych osób patrzących na niego jak na idiotę oraz przestraszył ptaki i odleciały z alejki na której stawiał żwawe kroki.

Po raz pierwszy od paru miesięcy mógł wreszcie przyznać przed sobą, że niesprawiedliwie oceniał swoje życie. Los pozwolił mu na to, by mógł na nowo się odrodzić niczym feniks z popiołu. Camile na pewno chciałaby, aby rozpoczął nowy rozdział, by nie płakał za nią miesiącami.

Uśmiech nie znikał z twarzy mężczyzny przez całą drogę do domu, lecz kiedy tylko zobaczył obok drzwi mieszkania czekającą na niego matkę, nie było mu do śmiechu. Zniesmaczył się, widząc kobietę o blond włosach, które sięgały jej do ramion, i o okrągłej buzi. Jej niebieskie oczy przeszywały go na wskroś, poczuł ciarki na całym ciele. Elizabeth Johnson – zawsze stanowcza i rozważna, potrafiąca czasami znaleźć w sobie matczyną miłość.

- Co tu robisz, mamo? – odparł zniesmaczony, kiedy tylko znalazł się obok niej. Wyjął klucze z kieszeni dresu i otworzył mieszkanie.

- Co to w ogóle za powitanie? – oburzyła się. – Powinieneś się cieszyć, że matka raz na jakiś czas cię odwiedza.

Weszli do środka, po czym zdjął płaszcz rodzicielce, wieszając go. Kobieta wniknęła głębiej i wpatrywała się w salon, który nie został jeszcze przez Lucasa posprzątany. Skarcił się za to, że tego nie zrobił, teraz będzie musiał wysłuchiwać narzekań matki, czemu nie dbał o porządek. Co jak co, ale Elizabeth Johnson należała do osób, którzy uwielbiają idealną czystość. Czasami sobie z tego żartował, mówiąc matce, że byłaby lepsza niż ta perfekcyjna pani domu z telewizji. Lucas miał wrażenie, że zaraz wyciągnie z torebki lateksową rękawiczkę i będzie mu robić test czystości, ale skończyło się jednak tylko na kazaniach.

- Mógłbyś przynajmniej tutaj posprzątać, mój drogi – odezwała się z niesmakiem, która powolnym krokiem omijała leżące na ziemi ubrania syna. – Wygląda to wszystko jakbyś żył w chlewie.

- Przepraszam, nie mam kiedy za to się wziąć. Z resztą, nie wiedziałem, że będę mieć dzisiaj gości.

- Nie wymiguj się tym, Lucasie – skarciła go. – Zawsze jest czas na zachowanie odpowiedniego ładu w mieszkaniu. Sądzę, że przez to wydarzenie, stoczyłeś się na dno, ale nie martw się, jestem tu po to, aby ci pomóc z tego wyjść.

- Mamo, ale ja nie potrzebuje pomocy. – Irytowała go ta sytuacja. – Radzę sobie.

- Nie mydl mi tu oczu i zrób matce herbatę – rzekła stanowczym głosem. – Ja w tym czasie posprzątam ten bałagan, bo nie będę siedziała i tego oglądała.

Lucas wywrócił jedynie oczami. Przyjście pani Johnson tylko go zniesmaczyło i to szczęście, które odnalazł w parku ulotniło się. Ale musiał matce udowodnić, że wszystko było z nim w porządku, że wreszcie otworzył się i zaczął normalnie funkcjonować.

~*~

Bardzo lubię ten rozdział. Praktycznie jak na razie tylko z niego jestem zadowolona, może to dlatego, że poświęciłam trochę czasu nad nim. Tak więc żeby być w miarę możliwości zadowolona z każdego rozdziału, postanowiłam od teraz dodawać rozdziały w bardzo dużych odstępach czasowych. Chcę popracować nad rozdziałami, które mam do tej pory, no i pisać dalej. Trochę się opuściłam, bo wciąż jestem na 10 rozdziale, ale myślę, że za nie długo ruszę.

Starałam się każdego powiadomić o tym, ale mogło się tak stać, że wiadomość nie dotarła do każdego z Was. Stworzyłam bloga, gdzie będę recenzować różne Książki, Filmy, Muzykę, różne ciekawostki ze świata, a także polecać blogi, które czytam :) <KLIK>

Niektórzy wtajemniczeni wiedzą, że pracuje nad nowym projektem. Obiecałam sobie, że poprawię mój kryminał i stworzę drugą wersję, która będzie całkowicie przemyślaną sprawą, tak jak i ten blog. Oczywiście, tam też będą rzadko się pojawiać rozdziały, ale będę miała pewność, że wszystko jest na miejscu. Tak więc, jeśli lubicie zagadkowe morderstwa, to zapraszam, niebawem pojawi się Prolog do pierwszej sprawy. <KLIK>

I wiadomość z ostatniej chwili... Moja siostra czekała cierpliwie na wyniki bardzo trudnego egzaminu - niestety, nie zdała. A najdziwniejsze w tym wszystkim jest to, że zdały jedynie 2 osoby na ponad 200 zdających studentów! Jednym słowem: MASAKRA.

Całuję, Dusia.