Rozdział 8

I czekają, co to będzie
Kiedy znów spotkają się

Rafał Brzozowski – Planety samotne

28 października 2012 rok. Niedziela.

Lucas z zaciekawieniem wpatrywał się w sylwetkę matki, która zbierała jego ubrania z ziemi i układała w kostkę. Wielokrotnie chciał pomóc kobiecie, ale ta go wyganiała, mówiąc, aby zaparzył jej herbatę. Nie miał zamiaru się już odzywać, bo znów spojrzałaby na niego tymi swoimi lodowatymi, niebieskimi oczami. Sam sobie gratulował tym, że wytrzymał z tą kobietą pod jednym dachem dwadzieścia lata. Nieraz poczuł na swojej skórze dreszcze, kiedy matka zaczęła na niego wrzeszczeć z powodu bałaganu w pokoju. Był nastoletnim chłopakiem, więc czego mogła się spodziewać. Ojciec wielokrotnie próbował go bronić, ale jak zwykle po takich rozmowach zaczęły się kolejne dawki awantur. Mężczyzna zastanawiał się, dlaczego oni się tak potwornie nienawidzą? Chyba musieli coś do siebie poczuć, skoro wyszli za siebie?

Czajnik wyłączył się, dlatego wyrwał się z tych nieprzyjemnych wspomnień z dzieciństwa i zalał herbatę i kawę wrzątkiem, po czym zaniósł je do salonu. Przez chwilę rozglądał się w poszukiwaniu Diany, lecz nigdzie nie mógł znaleźć zwierzęcia. Czasami kotka tak się skrywała, że Lucas z ledwością mógł ją odnaleźć. Raz mu się schowała do szafy, którą przez przypadek nie domknął. Szukał Diany po całym mieszkaniu, a ona spała sobie rozciągnięta na kupce z koszulami.

Matka Lucasa wyszła z sypialni i westchnęła głośno. Na jej twarzy zagościł wielki uśmiech, kiedy zobaczyła efekt swojej pacy. Lucas musiał przyznać, że kobieta nieźle się spisała, widząc teraz panujący ład w pomieszczeniu, lecz sam także by się za to zabrał. Po prostu nie spodziewał się, że jego rodzicielka postanowi go odwiedzić, skoro rzadko to robiła – zwykle telefonowała. Elizabeth usiadła na fotelu, a on zajął miejsce na kanapie, będąc bliżej matki. Przez chwilę siedzieli w milczeniu, sącząc powoli gorący napój.

- Lucasie – odezwała się, odkładając filiżankę na spodek, po czym spojrzała prosto na niego. – Minęło już sporo czasu od tamtego dnia, powinieneś wziąć się w garść i zacząć otwierać się do ludzi.

- Mamo, ale ja nie potrzebuje żadnej pomocy – rzekł stanowczo, aby przekonać ją, że naprawdę radził sobie w życiu.

- Naprawdę? – zadrwiła z jego słów. – To powiedz mi, mój drogi, kiedy ostatnio gdzieś wychodziłeś?

Lucas spojrzał na nią z irytacją. Ugryzł się w porę za język, aby nie powiedzieć to, co on sobie o tym wszystkim myśli. Nagle zachciało jej się być nadopiekuńczą matką, pomyślał kąśliwie. Nigdy, przez całe dzieciństwo nie interesowała się jego problemami – dla niej liczyło się to, aby do domu przynosił dobre oceny, aby zdobywał wiele nagród w konkursach, aby zachowywał się kulturalnie i odnosił się do ludzi z szacunkiem, a także uczyła go wychowywać na dobrego katolika.

Nie raz poczuł na swojej skórze twardą dłoń matki, gdy zaczął jej pyskować, chcąc zachowywać się jak na normalnego nastolatka przystało. Chciał spotykać się po szkole z przyjaciółmi, balować i nadużywać alkoholu. Matka stanowczo mu zabraniała wychodzenia na jakiekolwiek imprezy, zaganiając go do książek. Lecz niekiedy brązowowłosemu udawało się uciekać z domu niespostrzeżenie – a także i wrócić, obok pokoju Lucasa rosło dość sporej wielkości drzewo, więc z łatwością na nie wchodził, by dostać się do swoich okien. Jednak takie wypady były rzadkością.

Ale czasami dziękował matce za takie traktowanie. Gdyby nie ona, pewnie nigdy by nie zdobył kierowniczego stanowiska już w wieku dwudziestu pięciu lat. Charakter odziedziczył jednak po niej – był stanowczy, kreatywny, pewny siebie. To dzięki tym cechom osiągnął to wszystko.

Diana znalazła się obok stolika, patrząc na przybyłą z zaciekawieniem. Elizabeth utkwiła wzrok w zwierzęciu, po czym wzięła kotkę na kolana. Jednakże nie na długo nacieszyła się jej obecnością. Nie minęła nawet minuta, jak niebieskawy sierściuch zaczął się wyrywać i burczeć, po czym wskoczył twardo na kanapę, kładąc się na jej końcu. Nie dziwił się zachowaniem zwierzęcia, Diana pozwalała wziąć się na ręce tylko Camile, nikomu innemu. Nawet do Lucasa miała sceptyczne podejście, ale on i tak nie brał jej na ręce – dbał jedynie o to, aby kotka miała co jeść, pić i miała czysto w kuwecie.

- Mamo, może i nigdzie nie wychodzę, ale to się zmieni, zobaczysz. Postaram się już normalnie żyć – zapewnił ją.

- Trzymam cie za słowo – odparła, lekko wzdychając, po czym upiła kolejny łyk herbaty. – Mam nadzieje, że w końcu znajdziesz jakąś partnerkę. Camile na pewno by chciała, abyś ponownie się z kimś związał.

- Wiem o tym – odparł, kiwając głową. Wziął filiżankę w dłoń, aby upić z niego dwa łyki czarnej kawy.

- Pamiętaj proszę synu, nie wdawaj się w jakieś przelotne romanse. Kiedy poznasz jakąś kobietę, nie traktuj jej przedmiotowo. Nie idź z nią od razu do łóżka, rób wszystko powoli i dystansem.

Brązowowłosy znów musiał się pohamować, aby jakieś nieprzyzwoite słowo nie padło z jego ust w jej stronę. Przecież sam doskonale wiedział, jak ma traktować kobietę. Nie był już Casanovą, który zaliczał panny po pierwszym spotkaniu. Zmienił się, a matka o tym doskonale wiedziała. Może bała się, że po śmierci Camile ponownie wpadnie w tę rutynę?

Zapewnił matkę, że posłucha rady, jednak nie wyznał jej jeszcze, że znalazł już osobę, z którą chciał się umówić na randkę. Nie miał pojęcia, jak potoczy się spotkanie z Seliną, dlatego wolał na razie przemilczeć tę kwestię. Postanowił, że powie rodzicielce o niej, gdy tylko będzie miał pewność, że to coś poważnego. Pragnął, żeby tak się stało, bo jakimś dziwnym trafem ta rudowłosa zawładnęła jego umysłem. Nie miał zielonego pojęcia, dlaczego tak na niego działała, a do tego nie miał do siebie żadnych wyrzutów sumienia, kiedy o niej myślał. Lucas zdał sobie sprawę, że jego serce ponownie odżyło, jakby ponownie znalazło osobę, którą mógł pokochać. Teraz zaczął się zastanawiać, gdzie zaprosić kobietę. Postanowił wybrać jakąś odpowiednią restaurację, aby mogli na spokojnie bliżej się poznać. W jego głowie zaczęły pojawiać się poszczególne nazwy restauracji, do których chodził, gdy miał w sobie duszę towarzystwa.

Z rozmyśleń wyrwała go matka, która oznajmiła, że będzie się już zbierać. Nałożył kobiecie płaszcz, po czym podziękował jej za wizytę. Mimo iż nie było mu na rękę taka nagła wizyta jego rodzicieli w jego mieszkaniu, musiał być miły. Co jak co, ale kochał ją, pomimo tych zgrzytów, które były pomiędzy nimi. Szanował matkę, ponieważ dała Lucasowi życie – urodziła go i uczyła, jak ma żyć.

Zamknął drzwi za kobietą, po czym postanowił powrócić do rozmyśleń na temat tego, gdzie zabierze Selinę na pierwszą randkę. Miejsce musiało być wyjątkowe; chciał, aby kobieta później ponownie się z nim spotkała, dlatego nie chciał wypaść źle przy pierwszym spotkaniu. Pragnął, by wszystko potoczyło się po jego myśli.

~*~

Selina w wielkich susach pokonywała nowojorskie ulice, aby dojść jak najszybciej do mieszkania siostry. Nie mogła ukryć tego, że bardzo cieszyła się z tego, gdy ponownie spotkała mężczyznę z przyjęcia. Nie miała teraz bladego pojęcia, jak na to wszystko patrzeć. Czy rzeczywiście czasem zdarzało się, że los może być taki łaskawy? Czy to, co pokazują w filmach, może także się zdarzyć w prawdziwym życiu?

Była w totalnym zakłopotaniu, gdy po raz kolejny mogła spojrzeć w jego orzechowe oczy, w których zobaczyła radosne ogniki – jakby mężczyzna sam był zadowolony z tego, że spotkał ją na drodze już po raz drugi. Serce mocniej zabiło jej w piersi, kiedy dosiadł się do niej i zaczął z nią rozmowę. Po raz pierwszy znalazła się w takim zdezorientowaniu. Kiedyś, gdy miała możliwość spotykania się z chłopakami, nie czuła takiego napięcia, który towarzyszył jej, kiedy znajdowała się blisko Lucasa. Dotyk dłoni brązowowłosego jeszcze bardziej sprawił, że zadrżała na całym ciele, a jej puls znów przyspieszył.

Ucieszyła się ogromnie, że Lucas poprosił ją o numer telefonu, mówiąc, że zadzwoni do niej, by się umówić. Teraz jej komórka będzie spoczywać w kieszeni cały czas, z niecierpliwością czekając na jego odzew. Żywiła tę nadzieje, że nie wystawi ją i w stu procentach do niej zadzwoni. Nie raz miała do czynienia z takimi mężczyznami, którzy ją olewali, jak tylko zdradziła im swoją dolegliwość – jakby bali się z nią w ogóle funkcjonować. Nie wiedziała, czy mówić Lucasowi o tym, co przeszła przez ostatnie miesiące. Nie chciała go stracić zaraz na pierwszej randce. Gdy tylko opowie o wszystkim Gwen, na pewno coś jej poradzi – zawsze mogła liczyć na pomoc siostry.

Nie mogła też zapomnieć o Audrey, jednak w tym momencie jej przyjaciółki nie było w Nowym Jorku. Była dziennikarką, dlatego musiała na kilka dni wyjechać do San Francisco, aby zrobić reportaż o Alcatraz, ponieważ za rok przypadało już pięćdziesiąt lat odkąd więzienie zostało zamknięte. Selina zawsze mogła liczyć na czarnowłosą jeśli chodziło o randki. Nie raz jej w tej kwestii pomagała. Na pewno gdy dowie się, że rudowłosa poznała mężczyznę, będzie chciała znać wszystkie szczegóły na jego temat – począwszy od tego, czym się zajmuje, a skończywszy na jego numerze buta. Selina w tym momencie wyobraziła sobie tę ewentualną sytuację i uśmiechnęła się szeroko.

Dotarła na Wschodnią Czterdziestą Drugą Ulicę, gdzie jednopiętrowe domy, które zostały wykonane z brunatnego marmuru, zostały zbudowane jeden obok drugiego nieopodal drogi. Rudowłosa szła chodnikiem, docierając do mieszkania z numerem dwieście dwadzieścia; weszła po schodach i nacisnęła na dzwonek.

Nie musiała długo czekać. Gwen przywitała się z nią serdecznie, przytulając ją do siebie, a później podbiegły dzieciaki piszcząc z radości, gdy zauważyli ciocię. Uściskała ich mocno, po czym idąc niewielkim korytarzem, weszła do salonu, który połączony został z kuchnią. Naprzeciw wejścia znajdowała się jasnozielona kanapa, fotel, który idealnie był ustawiony na wprost telewizora, znajdującego się po lewej stronie razem ze wstawionymi oknami za sprzętem. Całe pomieszczenie zostało pomalowane pistacjową farbą.

- Czego się napijesz? – spytała ją siostra, a ona od razu poprosiła o sok. Gwen weszła do kuchni, która ozdobiona została seledynowymi meblami oraz białymi płytkami. Podeszła do lodówki i wyciągnęła z niego karton z pomarańczowym miąższem, po czym nalała napój do dwóch szklanek.

- Gwen, mam ci coś ważnego do powiedzenia – odezwała się, kiedy kobieta usiadła obok niej na kanapie i podała jej sok. – Wczoraj na przyjęciu poznałam kogoś, a dzisiaj w Central Parku spotkałam go ponownie i zaproponował, abyś się spotkali.

- To cudownie – uradowała się. – Wreszcie zaczniesz umawiać się na randki. Opowiadaj, jaki on jest.

- Lucas jest… wspaniały – rzekła podekscytowana, na co Gwen uśmiechnęła się szeroko. – Nie wiem czemu tak się dzieje, ale gdy on jest w pobliżu, moje serce zaczyna wariować. A jego orzechowe oczy...

- Oj, siostrzyczko, wydaje mi się, że ktoś tu się zakochał od pierwszego wejrzenia – oznajmiła, uśmiechając się do niej cwanie.

- Gwen, pomóż mi, bo nie wiem, czy mówić mu na pierwszej randce o przeszczepie. Co, jeśli dowie się o tym, odtrąci mnie, jak inni faceci?

Liczyła na to, że siostra poradzi jej coś w tej kwestii, bo sama gubiła się już w tym wszystkim. Nie chciała zostać odtrącana od mężczyzny, który strasznie jej się podobał, w którym prawdopodobnie się zakochała, czego nie chciała Lucasowi pokazać na pierwszym ich spotkaniu.

- Selino, najlepiej będzie jeśli przemilczysz na jakiś czas tę sprawę. Jeśli zobaczysz, że Lucas to naprawdę ten i będziesz wiedzieć, że i jemu zależy na tobie, to wtedy mu powiesz.

Gdy usłyszała wypowiedź Gwen, przytuliła ją mocno do siebie. W sumie to tylko potwierdziła słowa Seliny, sama miała taką myśl, jednak chciała w stu procentach dowiedzieć się, czy jej pomysł nie był zły.

Następne godziny upłynęły im w radosnej atmosferze. Selina opowiadała ze szczegółami siostrze o dwóch, krótkich spotkaniach z Lucasem. W czasie ich rozmowy, z pracy wrócił Nick. Przywitał się ze swoją żoną i szwagierką, a później wziął dzieciaki na górę, aby się z nimi pobawić.

Kiedy dochodziła godzina dziesiąta wieczór, mąż Gwen zaoferował Selinie, że podwiezie ją do domu. O tej porze na nowojorskich ulicach było niebezpiecznie, dlatego nie pozwolili jej, aby sama musiała przechadzać się po tych ciemnych alejach. Podziękowała Nickowi za podwózkę i pożegnała się z nim, życząc im dobrej nocy. Rodzice rudowłosej już spali, więc starała się być cicho, by ich przypadkiem nie obudzić.

Cały czas myślała o tym, co dzisiaj się wydarzyło. Tyle bólu ją spotkało, a teraz miała szansę na normalne życie, gdzie mogła spotykać się z mężczyznami… a raczej z jednym mężczyzną. Pragnęła tak bardzo, aby ułożyło jej się z Lucasem. Nie wiedziała, jaki on jest, dopiero co go poznała, jednak w głębi duszy czuła, że Lucas to wyjątkowy facet. Chciała także dowiedzieć się, czy i on czuje to samo co ona, dlatego wierzyła głęboko, że mężczyzna powiedział prawdę i zadzwoni do niej, aby umówić się na ich pierwszą randkę.

~*~

Mam nadzieje, że rozdział Wam się podobał, bo ja mam mieszane uczucia, jak zawsze. Już od razu mówię, że w następnym rozdziale jeszcze nie będzie spotkania Seliny i Lucasa, będzie to opisane w dziesiątym rozdziale, który jest już skończony. A kiedy dziewiąty rozdział? Możliwe, że pod koniec sierpnia.

Zalogowałam się na Lubimy Czytać. Jaenelle zachęciła mnie tą stroną, jest naprawdę bardzo fajna i ciekawa. Jeśli ktoś pasjonuje się książkami, to warto się tam zalogować.

A te upały są naprawdę nie do zniesienia i przez to się rozleniwiłam. Dobrze, że dzisiaj w nocy trochę popadało.

Pozdrawiam, Dusia.