Rozdział 9

Trudno jest złapać wiatr
Brać na żarty ten szalony świat
Trudno jest, przecież wiem
Wierzyć w bajki, jeszcze w życie wplatać je

Sylwia Grzeszczak - Bajka

2 listopada 2012 roku. Piątek.

Selina z każdym dniem bardzo mocno się denerwowała, ponieważ minęło już pięć długich dni, a wiadomości od Lucasa nie otrzymała do tej pory. Nie zadzwonił. W chwili obecnej miała najczarniejsze myśli, że może jednak mężczyzna zrezygnował i skasował jej numer z kontaktów. Myślała, że znalazła kogoś z kim mogłaby się związać. Widocznie mocno zabarwiła tę sytuacje. Musiała się pogodzić z tym, że tkwiła w rzeczywistości i takie przypadki zdarzały się jedynie w filmach, a nie w prawdziwym życiu.

A może to spotkanie w parku było tylko czystym złudzeniem?

Gwen uspokajała ją, mówiąc, że zapewnie intensywnie pracował i nie miał jak do niej zadzwonić, aby trwała jeszcze w tej nadziei, że skoro los był tak łaskawy i dostała serce. Selina z trudem przyznała siostrze rację, ponieważ jeśli Bóg podarował jej tak cenny dar, to czy dostanie także miłość? Wariowała przez to i sama już nie wiedziała, co o tym wszystkim myśleć. Audrey potwierdziła słowa Gwen, dlatego nie miała wyboru, musiała cierpliwie czekać, wierząc głęboko, że Lucas do niej zadzwoni.

Wzięła cappuccino od sprzedawczyni, po czym wychodząc z kawiarni, przeszła na drugą stronę ulicy, uprzednio sprawdzając, czy nic nie jechało znad przeciwka. Wyciągnęła klucze z kieszeni jasnych spodni i otworzyła drzwi biblioteki, potem musiała jeszcze wyłączyć alarm, wystukując sześciocyfrowy kod. Zapaliła światło i wystawiła tabliczkę z informacją, że jest już otwarte.

Naprzeciw wejścia zostały wstawione następne drzwi, które prowadziły do czytelni, a po lewej miała swoje stanowisko pracy. Tuż za blatem znajdowały się regały z książkami, które były ustawione prostopadle do ściany. Całe pomieszczenie pomalowane zostało na beżowy kolor. Selina musiała przyznać, że nic tutaj nie odnawiała, odkąd zmarło się pani Allen. Choroba uniemożliwiła jej to, by mogła cokolwiek tu pozmieniać, ale teraz doszła do wniosku, że trzeba będzie odnowić to miejsce – wtedy może o wiele drożej sprzedać lokal.

Selina oznajmiła siostrze, że jak tylko uporządkuje sprawy z biblioteką, pomoże jej przy cateringach. Gwen ucieszyła się na wieść o tym, że jednak zgodziła się zostać jej wspólniczką, i od razu powiedziała, że jak tylko dostanie jakieś poważne przyjęcie do zrealizowania, to do niej natychmiast zadzwoni. Rudowłosa podziękowała siostrze, że pomyślała o niej oraz pomoże finansowo. Brązowooka jedynie machnęła ręką, bo w jakimś sensie Selina ratowała ją z nadmiaru obowiązków.

Simmons usiadła na wygodnym krześle, które zostało obite beżowym materiałem, po czym zaczęła porządkować wszelkie dokumenty. Zajęło jej to półtorej godzinny, a w tym czasie obsłużyła tylko jedną stałą klientkę, która przyszła oddać pięć książek i wypożyczyć tę samą ilość. W między czasie odbyły małą pogawędkę, bo pani Whitford, mająca sześćdziesiąt dwa lata, uwielbiała rozmawiać o swoich wnukach. Mogła mówić na ich temat godzinami, ale widziała, że Selina siedziała nad papierkową robotą, dlatego nie chciała jej dłużej przeszkadzać. Rudowłosa musiała przyznać, że zbyt mało była skupiona na słowach staruszki, co chwilę patrzyła na ekran telefonu, czy przypadkiem nie zadzwoni do niej Lucas.

Kiedy skończyła papierkową robotę i do końca wypiła cappuccino, wyjęła z torebki książkę. Po otwarciu jej stwierdziła, że stanęła w miejscu, w którym zobaczyła się z Lucasem po raz drugi. Spojrzała na drzwi wejściowe, by zobaczyć, czy może akurat ktoś wejdzie do pomieszczenia, ale ludzie jedynie mijali bibliotekę. Wzięła głęboki oddech i skupiła się na książce Paula Coelho - „Weronika  postanawia umrzeć”.

Główna bohaterka ją niezwykle intrygowała. Wiedziała, że Weronika to fikcyjna postać, lecz przecież na świecie były takie osoby jak ta opisana kobieta w książce. Dużo osób próbowało popełniać samobójstwo, ponieważ nie układało się im w życiu lub nawet posiadali wszystko, ale nie czuli tej ekscytacji istnienia na tym świecie. Nie rozumiała tych ludzi, dlaczego tak łatwo chcieli rezygnować z życia… ze zdrowego życia. Selina oddałaby wszystko, by być na ich miejscu, kiedy ona leżała na szpitalnym łóżku i czekała na serce. Chciała mieć wtedy te problemy, które są w większości przyczyną samobójstw; nieszczęśliwie się zakochać, stracić pracę, mieć długi, być obgadywaną za plecami przez koleżanki; mimo tych nieszczęść, mogłaby jednak oddychać, cieszyć się tym zdrowym trybem życia. Co tam kłopoty, każdy je miał i dotykał tego piekielnego dna. Przecież później przychodził ten dzień, w którym się odbija i życie powraca do normalności; zakochujesz się ponownie, znajdujesz nową, lepszą pracę, spłacasz długi, mówisz na głos wścibskim koleżankom, co o nich sądzisz.

Rudowłosa cieszyła się, że dostała szansę na nowe życie. Każdego dnia radowała się chociażby z najmniejszego drobiazgu. Zaczęła nawet pomagać innym potrzebującym, nigdy wcześniej tak bardzo się w to nieangażowana, bo sama była potrzebująca, ale czuła w sercu, że powinna to robić. Skoro ktoś pomógł jej, to teraz ona mogłaby pomóc komuś innemu.

Nagle usłyszała dźwięk telefonu. Zamarła, bo zobaczyła na małym ekraniku, jak wyświetlał się numer Lucasa. Serce zaczęło jej przyspieszać, po czym niemal natychmiast nacisnęła zielony klawisz, aby móc ponowie usłyszeć głos mężczyzny.

- Słucham – odezwała się. Nie wiedziała, czy dobre słowo wybrała na przywitanie, ale już się tym nie przyjmowała, bo kamień został rzucony.

- Cześć, Selino, tu Lucas, mam nadzieje, że mnie jeszcze pamiętasz – usłyszała jego melodyjny głos. Jak mogłaby o nim nie pamiętać, mężczyzna zajmował jej myśli w każdej minucie dnia, zagnieździł się w nim nieproszony i nie chciał odejść.

- Pamiętam – odparła, starając się mówić spokojnie. – Mężczyzna z przyjęcia i z parku.

- Dokładnie – usłyszała, wyczuwając w jego głosie cień radości, co niezmiernie ją ucieszyło. – Selino, przepraszam, że dopiero dzisiaj dzwonię, lecz miałem wielki młyn w pracy… wiesz, po ostatniej kampanii mamy sporo nowych ofert. 

  

- Nic nie szkodzi – odparła, a rudowłosa poprzysięgła sobie, że jak tylko spotka Gwen i Audrey, wyściska je i wycałuje, bo jak zwykle miały racje, a ona wariatka zawsze wyszukiwała się dziury w całym.

- Wiem, że miałem zaprosić ciebie na kawę i ciastko, ale czy nie zechciałabyś zjeść ze mną jutro obiad. Znam bardzo dobrą restaurację, w której podają wyśmienite dania. Co ty na to? – spytał, a Selina miała wrażenie, że jej serce zaraz wyskoczy z piersi.

Co ona na to? Przecież ona by z nim poszła nawet na koniec świata. Nie wiedziała, co się z nią aktualnie działo. Dlaczego tak żwawo reagowała na niego, gdzie wykonywał chociażby jeden najśmielszy krok? Że nawet gdy tylko odezwie się do niej, zaproponuje coś, a ona bez ogródek na wszystko się zgadzała? Czy wszystkie kobiety tak na niego reagowały? Czyżby była koleją naiwną?

- Tak, może być obiad – odpowiedziała.

- To się cieszę – rzekł, po czym poprosił ją, aby podała swój adres zamieszkania, to po nią przyjdzie. Selina trochę spanikowała, bo na parę sekund zapomniała, gdzie ona w ogóle mieszkała, jednak oprzytomniała i po chwili podała adres mężczyźnie. – Przyjdę po ciebie o czwartej, ok?

- W porządku – odezwała się radośnie, aby Lucas mógł usłyszeć, że bardzo cieszyła się z ich spotkania. – Może być czwarta.

- W takim razie do jutra – pożegnał się.

- Pa. – Tylko to zdołała z siebie wykrzesać.

Po rozłączeniu się, wzięła głęboki wdech i wydech, po czym uśmiechnęła się. Położyła dłoń na sercu, aby tym gestem uspokoić to łomotanie. Po minucie tętno kobiety uspokoiło się. Cieszyła się teraz tak bardzo, że Lucas o niej nie zapomniał, że to przez nadmiar pracy nie pozwoliło mu wcześniej zadzwonić. Selina naprawdę musiała wycałować siostrę i przyjaciółkę.

I teraz tak myśląc o nich, zastanawiała się, co ona na siebie włoży na tę randkę. Chwyciła z powrotem za telefon, wyszukując numer Audrey. Co jak co, ale czarnowłosa znała się na modzie najlepiej.

~*~

Kiedy Lucas zakończył rozmowę z Seliną, westchnął, przeczesując ręką brązowe włosy. Schował telefon do kieszeni spodni, po czym zaczął sprzątać na biurku. Przez ostatnią kampanię coraz to więcej miał nowych zleceń. Lucasowi nawet by to pasowało, jednakże kiedy poznał Selinę, to jej chciał poświęcić najwięcej czasu. Musiał zwolnić tępo, aby jego życie nie składało się tylko z pracy. Ostatnio za wiele obowiązków na siebie nakładał, więc doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że podwładni Johnsona będą mieć teraz więcej do roboty niż dotychczas.

Bez wątpienia Selina odmieniła jego życie. Dwa krótkie spotkania z tą kobietą sprawiło, że jego serce znów odnalazło właściwą drogę. Nie mógł się już doczekać spotkania z rudowłosą, bo wtedy z pewnością czegoś więcej dowie się na temat Seliny. Ciekawiła go jej osoba i zastanawiał się głęboko, dlaczego ta kobieta tak na niego działała? Czemu przy niej miał wrażenie, że znał ją od lat?

Po segregacji dokumentów poprosił sekretarkę, aby do niego przyszła. Joan Edwards weszła do środka z notesem w dłoni. Dzisiaj włosy miała zapięte w mocny kok, a na nosie miała okulary w grubej oprawie. Podeszła do biurka, a Lucas kazał kobiecie spocząć. Wziął dokumenty z prawej strony, po czym zaczął je przeglądać, aby upewnić się, że to właśnie te papiery chciał jej dać.

- Panno Edwards, proszę te dokumenty przekazać pani Jones. Chciałbym, aby przekazała je wszystkim i nad tym popracowali – odezwał się po chwili milczenia, po czym dał Joan dość spory plik papierów.

- Dobrze, przekażę – odparła, kładąc dokumenty na kolana. – Czy coś jeszcze dla pana zrobić?

- Tak, prosiłbym jeszcze odwołać jutrzejsze spotkanie z klientem, które mam o czwartej popołudniu, i przełożyć je na poniedziałek rano.

- Dobrze – przytaknęła, zapisując w swoim notesie wiadomość.

Kiedy Lucas powiedział sekretarce, że to już wszystko, opuściła jego gabinet. Musiał przyznać, że panna Edwards szybko się uczyła. Gdy pracowała pierwszy tydzień, miał z nią wiele problemów, mimo iż była naprawdę pracowitą kobietą. Poprosił więc panią Wilcom, aby nauczyła ją zasad, które panowały w tej firmie. Do jednych z tych reguł należało, że jak on prosi o odwołanie spotkanie, to ona nie pyta go o powód, tylko od razu wykonuje jego polecenie.

Spakował potrzebne dokumenty do swojej aktówki, po czym wziął z biurka klucze od mieszkania i wyszedł z pomieszczenia. Będąc już w windzie, nacisnął guzik, który zawiózł go na parter. Pożegnał się z portierem, a następnie wyszedł na zewnątrz przez obrotowe drzwi. Rozejrzał się dookoła, lecz nigdzie nie widział znajomej sylwetki przyjaciela.

Jak zwykle musi się spóźnić, pomyślał irytująco, umówili się o trzeciej pod budynkiem, a było już dziesięć po. Myślał, że to Ryan będzie musiał na niego czekać. Po kolejnych pięciu minutach, szanowny pan Cooper raczył się zjawić. Już na wstępie dostał od Johnsona wściekłe spojrzenie. Przyjaciel wywrócił jedynie oczami, mówiąc mu, że w pracy mu się trochę przeciągnęło.

-  Co jest takiego pilnego, że musiałem odmówić dzisiejsze spotkanie z piękną blondynką. Musi to być bardzo ważne, bo jak nie, to zapłacisz mi za to, że mógłbym dzisiaj spędzić gorącą noc ze Scarlet, robić z nią…

- Och, Ryan, tobie jedynie seks chodzi po głowie – skarcił go, przerywając mu wypowiedź, co on by nie mógł z nią robić. W sumie sam się dziwił, że wypowiadał te słowa, kiedyś razem z Ryanem „polował” na ładne kobiety w barze, lecz gdy Lucas poznał Camile, czarnowłosy działał solo. – Możesz swoje zbereźne myśli zachować dla siebie i poświęcić mi jeden dzień, abyś wykazał się dobrym przyjacielem.

Ryan uniósł ręce do góry w geście poddania się. Lucas westchnął, po czym zaprowadził go do kawiarni, która była niedaleko ich firmy. Przeszli parę przecznic, omijając wiele wieżowców i drapaczy chmur, a po chwili zauważył na jednym z budynku szyld: u Melindy. Weszli do przytulnego pomieszczenia, widząc tylko dwa zajęte miejsca. Lucas usiadł przy stoliku obok okna, by mieć widok na panoramę miasta, po czym Ryan oklapną naprzeciwko niego.

Młoda kelnerka o czarnych włosach oraz białym fartuchu podeszła do nich, by przyjąć zamówienie. Poprosili o dwie kawy, a gdy kobieta znikła, czarnowłosy spojrzał na Lucasa zdezorientowanym wzrokiem.

- A więc, co to za sprawa? – zapytał.

Lucas przez chwilę milczał, bo nie wiedział, jak zacząć tę rozmowę. Chciał mu opowiedzieć o Selinie i że jutro miał się z nią spotkać i nie wiedział, jak się w ogóle zachować. Po raz pierwszy czuł takie napięcie przed pierwszą randkę. Zwykle sobie z takimi sprawami dawał radę, a tu nagle taka blokada. Nie mógł się doczekać się spotkania, ale pomimo tego czuł przed tą randką stres.

- Podczas przyjęcia poznałem kobietę. Chwilę z nią rozmawiałem, ale potem zostałem porwany przez szefa i nie miałem już możliwości się z nią spotkać. Lecz następnego dnia spotkałem ją ponownie, w Central Parku, więc podała mi swój numer. Dzisiaj do niej zadzwoniłem i umówiliśmy się na jutro.

Kiedy mówił, spoglądał cały czas na przyjaciela, który już po pierwszym jego zdaniu zrobił wielkie oczy ze zdziwienia. Minęło trochę czasu za nim Ryan raczył się odezwać. Ich kawa w między czasie została już podana.

- Czy ty mówisz poważnie, czy ze mnie kpisz? – zapytał, nie dowierzając w jego słowa.

- A czy ja wyglądam na takiego, który by żartował? – zdenerwował się. – Mam się jutro z nią spotkać i… ja nie wiem, jak mam się zachować. Ta kobieta… Odkąd zmarła Camile, nigdy nie doznałem takiego uczucia, kiedy na swojej drodze spotkałem Selinę.

- Selina powiadasz? – zamyślił się na chwilę. – Stary, muszę przyznać, że nie spodziewałem się, że znów się zakochasz.

- A czy z moich ust padło, że ja się w niej zakochałem? – zirytował się, słysząc słowa przyjaciela.

- Nie... – uśmiechnął się. – Lucas, nie wiem, co powiedzieć… może po prostu spotkaj się z nią, a po dwóch czy trzech randkach się z nią prześpisz…

- Ryan! – podniósł głos, lecz nie krzyknął mocno, bo wiedział, że znajdowali się w niewielkiej restauracji. – Nie mam zamiaru z nią iść do łóżka!

- Wyluzuj – zaśmiał się czarnowłosy. – Przecież żartowałem.

Jego przyjaciel przestał stroić sobie z niego żarty i zaczął poważnie go traktować, za co Lucas był mu niezwykle wdzięczny. Cooper oznajmił brązowowłosemu, żeby poszedł na to spotkanie na luzie, tak jak kiedyś spotykał się z Camile. Lucas musiał przyznać, że zbyt mocno panikuje tą sytuacją. Będzie się starał, aby randka z Seliną się udała.

~*~

Kochani, chciałabym Was przeprosić za to, że dopiero w 10 rozdziale została opisana pierwsza randka Seliny i Lucasa, po prostu nie spodziewałam się, że się tak rozpiszę. Ale obiecuję Wam, że po ich spotkaniu, akcja już nieco się rozkręci, bo jakby nie patrzeć, jesteśmy już poza połową opowiadania, z tego, co sobie obliczyłam, wyjdzie mi 16 rozdziałów (plus prolog i epilog oczywiście). 

I tu może niektórych zaskoczę. Po zakończeniu Pamięci Jej Serca, zamierzam wrócić do mojego opowiadania potterowskiego, o Scorpiusie. Zdałam sobie sprawę, że ta historia została niedobrze rozpoczęta i to mnie w jakiś sposób blokowało w pisaniu. Dlatego rozpocznę go od nowa i pod nowym adresem, by nie mieć kłopotów z pulpitem nawigacyjnym.

A jeśli chodzi o Obserwatorium. Mam kłopoty z dodaniem nowego zdjęcia z mojego laptopa, jedynie udaje mi się wgrać, gdy skopiuje adres http z danego obrazka, ale i tak całkowicie mi się on rozmazuje. Może macie jakiś pomysł, aby mi w tym pomóc? 

Mam nadzieje, że wypoczywacie jeszcze w te ostatnie dni wakacji. Ja także zaczynam od pierwszego września, jak co poniektórzy :) Zapisałam się na Kurs Synfonii, by zdobyć większe doświadczenie zawodowe. Jeszcze w dodatku się stresuje, bo pod koniec sierpnia dowiem się, czy będę miała tytuł technika administracji czy też nie...  

Całuję, Dusia.