Rozdział 12

Zrozumiałem, by żyć, musisz chwytać dzień
Wstań, by biec, bo istnieć nie znaczy żyć
Weź się w garść, ten dzień jest twoim dniem
A wierzę, że będzie dla każdego z nas piękno w naszych sercach

LemOn – Nice

18 listopada 2012 rok. Niedziela.

  

Jak co niedziele Selina wybrała się wraz z rodzicami do kościoła. Uwielbiała przebywać w tym świętym miejscu. Mogła w ten sposób być bliżej Boga i podziękować mu za ofiarowane życie. Aby w tych trudnych chwilach dał oparcie rodzinie dawcy, którzy z pewnością wylali nie jedną łzę, a także zaprosił osobę do swojego królestwa, dzięki której żyła. Zawsze po mszy zostawała na dłużnej w kościele, by w samotności pomodlić się do Stworzyciela. Gdy ludzie opuścili Dom Boży (w tym jej rodzice), ponownie uklęknęła w ławce, przeżegnała się i ułożyła dłonie w modlitwie. Spojrzała na Ołtarz – patrzyła na obraz Boga, który stykał się palcem z człowiekiem, oraz na ukrzyżowanego Jezusa Chrystusa. Zamknęła powieki, a po chwili pacierz opanował jej umysł, odrzucając na bok codzienne sprawy. Trwała w tej głębokiej zadumie parę minut.

Wkrótce z powrotem otworzyła oczy. Ku zdziwieniu kobiety, zobaczyła podążającego w jej stronę księdza Gilberta. Pastor, który liczył już sobie czterdzieści dwa wiosen, odziany był tym razem w jasne, dżinsowe spodnie oraz w czarną koszule z koloratką na szyi. Posiadał okrągłą twarz, niebieskie oczy oraz brązowe włosy. Gdy usiadł obok Seliny, dopiero teraz dostrzegła w jego prawej dłoni beżowy różaniec. Zastanawiała się głęboko, dlaczego do niej podszedł, przecież duchowny dobrze wiedział, że zawsze zostawała po mszy, by w samotności oddać się modlitwie.  

Kiedy Selina zakończyła modły, przeżegnała się i także usiadła na ławce. Ksiądz Gilbert uśmiechnął się do niej pogodnie, na co i ona odwzajemniła gest, lekko unosząc kąciki ust. Trwali w milczeniu kilka minut, Selina czekała, aż mężczyzna odezwie się pierwszy.

- Bardzo miło jest widzieć osobę, która tak oddaje się modlitwie – odezwał się, a echo wypowiedzianych przez niego słów rozprzestrzeniła się po całym kościele. – Nie sądzisz jednak, że już wystarczająco pomodliłaś się za nowe życie?

- Ksiądz jest taki sam jak moi rodzice. Oni też uważają, że już zbyt długo dziękuję Bogu za to serce. Jednakże ja wiem, że im często będę się modliła, tym wyrzuty sumienia za to, że ja mogę cieszyć się życiem a rodzina dawcy żyje w smutku, zmaleją. Czy to złe?

Pastor potrząsnął głową, a uśmiech z jego twarzy nie zniknął.

- Selino, spójrz na to z zupełnie innej perspektywy. Kiedy ty czekałaś na serce, twój dawca nawet nie miał pojęcia, że jego śmierć sprawi, że uratuje komuś życie. Zapewne ta osoba teraz patrzy na ciebie z góry, ciesząc się, że mogła ci pomóc. Ochrania troską nie tylko swoich najbliższych, ale także i ciebie. Wierzę w to, dlatego chciałbym, abyś i ty w to wierzyła.

- Dziękuję za tak ciepłe słowa, księże Gilbercie.

Musiała przyznać racje pastorowi. Skoro wierzyła w Boga, musiała także wierzyć w to, że jest miejsce, gdzie zmarłe dusze żyją gdzieś w tym Boskim Wszechświecie. Może rzeczywiście wystarczająco długo już się wymodliła za to życie?

- Pamiętasz Patricka i Andrę McDaniels, a także ich córeczkę Charlotte? – odezwał się po chwili pastor, na co kobieta kiwnęła głową.

Selina zapamiętała tę rodzinę stąd, kościół był niewielki, więc wszyscy dobrze się znali. McDanielsowie także przeżyli tragedię w swoim życiu. Dowiedzieli się, że ich jedyna córeczka zachorowała na raka. Każdy pomagał jak mógł, by wspierać to małżeństwo w tych trudnych dla nich chwilach. Modlili się, aby mała Charlotte wyzdrowiała, co też się stało. Dziewczynka po długiej chemioterapii wygrała walkę z rakiem.

- Dowiedziałem się, że nie czas temu założyli fundacje, gdzie będą się starali o pieniądze na leczenie dzieci chorym na raka.

- To wspaniale. – Uradował się na tę wieść.

- McDanielsowie chcą, aby o ich fundacji dowiedział się każdy człowiek żyjący na tym świecie, dlatego postanowili zareklamować swoją fundacje. Poszli do firmy marketingowej OCTOS i tam od razu się zgodzili na realizacje tej kampanii.

Selina, gdy tylko usłyszała nazwę korporacji, zamarła całkowicie. Tam przecież pracował Lucas i zapewne to on zainicjował u swojego szefa, aby przyjęli ofertę państwa McDanielsów. Przez te dwa tygodnie poznała go na tyle, by stwierdzić, że jest bardzo pomocny. Wiedziała doskonale, że to była zasługa Camile, zmarłej narzeczonej Lucasa.

Musiała przyznać, że gdy dowiedziała się o tej strasznej tragedii, zrobiło jej się smutno na sercu. Mężczyzna wiele przeszedł, tak jak i ona, dlatego zastanawiała się, czy może jednak powiedzieć Lucasowi prawdę o przeszczepie. Wiele razy już próbowała mu to wyznać, jednakże coś we wnętrzu ją blokowało i nie mogła z siebie tego wydusić. Czuła się z tym bardzo źle, że on jest wobec niej szczery, a ona okłamuje go przez cały czas.

Selina otrąciła swoje myśli na bok, po czym oznajmiła księdzu, że będzie się zbierała do domu. Pożegnała się z pastorem i podziękowała za rozmowę.

~*~

W domu czekała na nią przemiła niespodzianka urodzinowa. Zauważyła salon wystrojony w serpentyny i balony, a na stołach pysznił się tort w czekoladowej polewie, na którym wepchniętych zostało wiele świeczek – mogła przypuszczać, że jest ich tam dwadzieścia cztery, bo dzisiaj tyle lat kończyła. Ucieszyła się bardzo z tej niespodzianki, ponieważ rano nic nie wskazywało na to, że rodzice szykują dla niej jakieś przyjęcie. Nie mogła też pominąć faktu, że to pierwsze urodziny w momencie opuszczenia szpitala – to dodawało jej jeszcze większej siły, wiedząc, że dotrwała do swoich dwudziestych czwartych urodzin.

Rodzina Simmons zaczęła śpiewać piosenkę urodzinową, na co Selina uśmiechnęła się szeroko, rumieniąc się lekko na policzkach. Podziękowała im za tak cudowną niespodziankę i wyściskała każdego z osobna, odbierając przy tym prezenty.

- Teraz skup się, pomyśl życzenie i zdmuchnij świeczki – odezwała się jej rodzicielka.

Selina wytężyła umysł, zastanawiając się głęboko, czego sobie życzyć. Jej jedno wielkie marzenie się spełniło, dostała serce i mogła żyć, więc czego można chcieć więcej. Wtedy od razu pomyślała o Lucasie. Pragnęła całym sercem, aby ich spotkania przeobraziły się w coś poważniejszego, aby stali się dla siebie kimś bardzo ważnym, bo czuła w głębi duszy, że to jest to, że mężczyzna także odwzajemnia jej uczucia. Tak więc w myślach kobiety ukazał się obraz szczęśliwego związku z Lucasem, po czym zdmuchnęła świeczki za jednym razem, na co wszyscy zaczęli bić brawa. Ojciec Seliny podszedł do stolika i zaczął kroić tort – domyśliła się, że to właśnie on upiekł dla niej tort, dlatego uśmiechnęła się w jego stronę.

Rodzina kobiety przypuszczała, że Lucas będzie chciał ją gdzieś zabrać w ten dzień, dlatego nie namawiali jej do ciągłego jedzenia. Zjadła kawałek tortu i to wystarczyło. Selina nawet pomyślała, czy może zaprosić mężczyznę na to przyjęcie, jednakże bardzo chciała pobyć z nim sam na sam, bo od ostatniego spotkania minęły dwa dni… dla niej zbyt długie dwa dni.

I nie pomyliła się. Lucas zadzwonił do niej i oznajmił, że zaprasza na kolację, co ją niezwykle ucieszyło. Miała trzy godziny na wyszykowanie się. Audrey zaoferowała się, że pomoże jej się przyszykować. Co ona by bez niej zrobiła, naprawdę dziękowała losowi, że miała przy sobie tak wspaniałą osobę. Przyjaźń to piękna rzecz, prawdziwy diament, dlatego Selina cieszyła się, że jest jego szczęśliwą posiadaczką.

- Myślę, że ta będzie odpowiednia.

Hetfild wyciągnęła z szafki jasnoniebieską sukienkę z lekkim dekoltem i podała ją Selinie, która niezbyt chętnie wzięła tę kreację. Dla niej była zbyt wydekoltowana, a raczej nie chciała pokazywać Lucasowi tej szramy. Audrey od razu zauważyła, że nie spodobał się jej  wybór.

- Selino, musisz mu w końcu powiedzieć o tym przeszczepie – rzekła stanowczo, po czym obie usiadły na łóżku, który kiedyś zajmowała Gwen. – Zależy ci na nim, więc nie możesz ciągle go okłamywać.

- Wiem o tym – westchnęła, miętoląc materiał w rękach. – Tylko że to takie trudne, Audrey. Kiedy przymierzam się, aby mu o tym powiedzieć, jakaś gula w gardle niepozwana mi na to, abym to z siebie wyrzuciła, jakby dawała mi znak, że to jeszcze nie ta pora.

- Och, kochanie, wszystko się ułoży, zobaczysz – odparła ze współczuciem, obejmując Simmons ramieniem. Potrzebowała tego, oparcia jej najbliższej przyjaciółki. – Mam pomysł – odezwała się po chwili. – Na tę sukienkę założysz… to.

Audrey wyciągnęła z szafy czarny, bawełniany sweter, który idealnie zakrywał bliznę. Selina uśmiechnęła się, po czym zaczęła się przebierać. 

~*~

Punktualnie o siódmej wieczorem zjawił się Lucas. Kiedy wyszła na zewnątrz, zobaczyła uśmiechniętego mężczyznę obok auta. Na przywitanie pocałowali się w policzek, po czym Johnson po dżentelmeńsku otworzył jej drzwiczki samochodu.

- Dokąd jedziemy? – zapytała zaciekawiona.

- Zobaczysz – uśmiechnął się w cwanie.

Selina nie drążyła już dalej tematu, bo doskonale wiedziała, że niczego od Lucasa nie wyciągnie. A po za tym, lubiła niespodzianki, toteż przez całą drogę słuchała opowieści jej towarzysza.

Zasmuciła się na wieść o tym, że nie będzie miała możliwości w najbliższym czasie poznania jego ojca. Bardzo podziwiała książki Josepha Johnsona – pisał obyczajówki, powieści chwytające za serce, czyli to, co Selina lubiła najbardziej. Obiad u rodziców musiał być bardzo nieprzyjemny, dlatego nie chciała już dalej wgłębiać się w szczegóły.

Poruszyła więc temat o rodzinie McDanielsów. Tak jak się spodziewała, Lucasa zaskoczył ten fakt, że Selina znała tę rodzinę. Opowiedziała mu, że poznała ich w kościele, kiedy jeszcze Charlotte walczyła z rakiem. Mówiąc o nich, wspomniały jej się dzisiejsze słowa Audrey. Przyjaciółka kobiety miała racje, musiała w końcu powiedzieć mu prawdę, nie mogła go dalej okłamywać, tym bardziej, że mężczyzna stał się dla niej kimś bardzo ważnym w życiu. Kiedy przymierzała się już do poruszenia tej kwestii, Lucas zatrzymał się i oznajmił, że są na miejscu. Selina umilkła, wmawiając sobie, że jeszcze kiedyś nadarzy się okazja na wyznanie mu tak ważnej rzeczy.

Simmons była niemal zaskoczona tym, że znajdują się obok budynku, w którym pracuje Lucas. Nie pytała go o nic, będąc jedynie prowadzona przez Lucasa, który trzymał ją delikatnie za rękę. Mężczyzna przywitał się ze strażnikiem – Selina dostrzegła w oczach mężczyzny radosne ogniki – po czym weszli do windy, która zawiozła ich na samą górę.

Lucas kazał jej zamknąć oczy, tak więc uczyniła to. Cały czas mówił do niej, aby nie podglądała. Prowadził Selinę pomału, aby się nie przewróciła. Kiedy mężczyzna ją zatrzymał, oznajmił, że może już otworzyć powieki.

Zamarła, gdy tylko zobaczyła przystrojony stolik przygotowany tylko dla nich. I to jeszcze wszystko znajdowało się na samym dachu firmy OCTOS. Nie sądziła, że kiedyś zobaczy Central Park z lotu ptaka, i to jeszcze w tak piękną gwiaździstą noc. Cieszyła się, że pogoda im sprzyjała. Tegoroczna jesień niewątpliwie zaskoczyła mieszkańców Nowego Jorku.

Lucas podszedł do stolika i wziął z niego niewielkie, czarne pudełeczko.

- Wszystkiego najlepszego, Selino – oznajmił, podając jej podarunek. Simmons nie wiedziała, co w danej chwili ma powiedzieć, ale Lucas tylko ją zachęcił, aby otworzyła pudełko. Drżącymi dłońmi uchyliła wieko, a ku oczom Seliny ukazały się srebrne kolczyki w kształcie liści kasztana.  

- Dziękuję – podziękowała, spoglądając Lucasowi w oczy. – Są bardzo śliczne.

- Daj, założymy je – oznajmił, po czym zaczął wykonywać czynność. Kobieta poczuła, jak przez jej ciało przeszedł przyjemny dreszcz, kiedy mężczyzna dotknął dłońmi jej ucha. – Wyglądasz w nich uroczo – rzekł z wielkim uśmiechem na twarzy, a jego ręce zaczęły gładzić rude kosmyki Seliny. Kobieta westchnęła leciutko. Nie mogąc się powstrzymać, musnęła delikatnie jego wargi. Lucas uśmiechnął się, na co i ona odwzajemniła gest.

Patrzyli sobie w oczy, ich czoła lekko się zetknęły, płytkie oddechy czuli na swoich wargach. Usta mężczyzny drgały, nie wiedząc, jaki następny krok podjąć, jednakże po sekundzie już wiedział, co chciał zrobić. Pocałował ją w usta, najpierw delikatnie, a potem, gdy nie widział sprzeciwu kobiety, zatopił się w nich. Całował namiętnie, gdzie językiem dotykał jej podniebienia. Selina poczuła, jak w jej brzuchu latają motylki, jakby nagle dostała skrzydła i frunęła do nieba. 

Nie liczyło się już nic, wszystko poszło w zapomnienie oprócz stojącego przed nią mężczyzny. W tej właśnie chwili Selina uświadomiła sobie, że jest w nim zakochana.

~*~

Rozdział pojawił się później, ponieważ nie wyrobiłam się z czasem. Oczywiście gadżet z tekstem szwankuje, raz mi się udało zapisać datę kolejnego rozdziału, ale teraz nie dałam rady. Dlatego też stworzyłam stronę ze Spisem Treści, tam są podane daty publikacji następnych rozdziałów. Jeśli dobrze pójdzie, epilog pojawi się 24 listopada i tym samym rozpocznę blog o Scorpiusie. Data zakończenia jest mi szczególnie bliska, bo to będą moje urodziny. Mam nadzieje, że mój czas będzie łaskawy i dam radę skończyć opowiadanie do tego czasu. Ostatnio mam go mało i wybaczcie jeżeli będę u Was pojawiać się z opóźnieniem. Prosiłabym o wyrozumiałość. Jestem już po pierwszych zajęciach z Rachunkowości i muszę przyznać, że nawet mi się podoba i zajęcia są bardzo interesujące.

I mam taką wiadomość dla fanów Dragon Balla. Możliwe, że już ktoś to widział, ale jeśli nie to informuję, że w tym roku ukazał się nowy film pod tytułem Dragon Ball Z: Battle of Gods. Może jak już ktoś to zobaczył, to podzieli się z recenzją? Ja osobiście uważam, że film jest nawet fajny, w bardzo dobrej jakości, ciekawy wątek, choć przyznaje wypatrzyłam parę nieścisłości z anime, no i moim zdaniem głównego bohatera stać mogłoby na więcej, jeśli stał się tym, kim się stał.

Całuję, Dusia.