Rozdział 13

Dotykam Twojej twarzy, jak ślepiec
Ostrożnie krocząc, odzyskuję wzrok
Wyczuwam chłód Twoich małych dłoni
Zwolnijmy krok, wiesz, już nie boli
LemON – Lżejszy

18/19  listopada 2013 rok. Niedziela/Poniedziałek

Lucas miał wrażenie, że wkroczył do innego świata. Całował kobietę, która sprawiła, że jego serce znów zabiło, tak prawdziwie. Nie spodziewał się, że po raz drugi się zakocha. Tak, kochał ją i nie chciał, aby zniknęła z jego życia. Przez tą magiczną chwile ani razu nie pomyślał o Camile, a co najważniejsze, nie czuł przez to później wyrzutów sumienia. Życie mu nakazało iść do przodu, tak więc uczynił to, spotykając się z tą niesamowitą osobą.

Nie wiedział, ile czasu minęło odkąd zakończyli swój pocałunek. Dla niego czas stanął w miejscu, nie liczyło się już nic prócz Seliny. Nie sądził, że sprawy nabiorą takich obrotów. Przytulił Selinę mocno do siebie, czując na swoich plecach dłonie kobiety. Pragnął, aby ta chwila trwała wiecznie, nie chciał jej wypuszczać ze swoich ramion.

Po chwili na nią spojrzał.

- Selino, kolacja nam wystygnie, więc może już usiądźmy i zjedzmy – uśmiechnął się do niej pogodnie, no co Simmons odwzajemniła gest.

Po dżentelmeńsku odsunął jej krzesło, a sam usiadł naprzeciwko niej. Zdjął pokrywę, które osłaniało danie, po czym zaczął nakładać na talerz jego towarzyszki porcję risotta. Selina uwielbiała tę potrawę, toteż postanowił go przyrządzić. Miał tę nadzieje, że kobiecie będzie smakowało.

- I jak? Smakuje? – spytał niepewnie, gdy Selina połknęła pierwszy kęs potrawy.

- Tak, jest pyszne – odparła. Lukas odetchnął z ulgą, kiedy usłyszał jej słowa. Nie był doskonałym kucharzem, więc wszystko mogło się stać.

Przez chwilę nie rozmawiali. Jedli w całkowitej ciszy, spoglądając na Central Park. Mężczyzna jednak co chwilę odrywał wzrok od pięknego krajobrazu i utkwił wzrok na Selinie. Uważał, że to ona jest najjaśniejszym punktem tego wieczoru. Uwielbiał, gdy jej rude kosmyki powiewały leciutko na wietrze. Uwielbiał, gdy jej piękne, zielone oczy błyszczały. Uwielbiał, gdy posyłała w jego stronę pogodny uśmiech.

- Ten widok jest niesamowity – odezwała się. Lucas wyczuł w głosie kobiety wielką fascynacje. – Nigdy nie widziałam czegoś tak pięknego.

- Ja widzę przed sobą coś piękniejszego.

Na dźwięk słów mężczyzny, odwróciła się w jego stronę, posyłając mu jeden z zalotnych uśmiechów, które tak kochał.

- Ale z ciebie romantyk – zaśmiała się.

- Staram się – rzekł, unosząc szeroko kąciki ust.

- Lucasie, skoro jesteśmy obok Central Parku, to może pójdziemy tam na spacer?

- Jak sobie życzysz. Dzisiaj to twoje święto. 

Jak tylko zjechali windą na dół, Lucas oznajmił strażnikowi, aby posprzątał ich zjedzoną kolację i wcisnął do jego dłoni parę banknotów za tę fatygę. Starszy mężczyzna przytaknął, po czym pożegnał się z kierownikiem tej placówki oraz jego partnerką, chowając pieniądze do kieszeni.

Lucas położył rękę na ramionach Seliny, aby ją objąć, na co przybliżyła się do niego, kładąc swoją na jego plecach. Oboje, przytuleni, wkroczyli na tereny najpopularniejszego parku w Nowym Jorku. Szli opustoszałą alejką, która wyłożona została kolorowymi liśćmi. Ogołocone drzewa towarzyszyły im po obu stronach.

Milczeli, nie potrzebowali słów, chcieli nacieszyć się swoją obecnością. Johnson nie mógł do tej pory uwierzyć w to, że spotkał tę istotę. Łudził się, że już nigdy nie pokocha osoby tak, jak kiedyś kochał Camile. Pomimo iż znali się dopiero dwa tygodnie, czuł w głębi duszy, że znał Selinę od lat, że dla niego wystarczył ten krótki czas, aby uzmysłowić sobie, że zakochał się w kobiecie, którą trzymał w tej chwili w swoich objęciach. Cieszył się, że ją spotkał i żywił nadzieje, że ich spotkania się pogłębią. Pragnął całym sercem, aby i Selina odwzajemniała jego czucia. Widział w jej oczach, że traktowała ich randki poważnie, ale czuł, że coś jednak hamowało kobietę. Czyżby bała się poważnego związku?

Robiło się już późno, więc Lucas odprowadził Selinę do domu. Zauważył, jak kobieta podniosła głowę do góry, więc poszedł za jej śladem. Wszystko wskazywało na to, że rodzina Simmons wciąż cierpliwie jej oczekują. Przecież jakby nie mówić, dzień jeszcze trwa, toteż mogła jeszcze świętować swoje dwudzieste czwarte urodziny.

- Może wejdziesz na chwilę? – zaproponowała.

- Raczej nie – oznajmił. – Muszę dzisiaj jeszcze trochę popracować.

- Rozumiem – posmutniała, spuszczając głowę w dół.

- Ej, rozchmurz się. – Uniósł dłonią jej podbródek. – Obiecuję, że jutro po pracy poświecę ci czas. Chciałem, abyś jeszcze swoje urodziny spędziła w gronie najbliższych.

- Ale wiesz przecież, że… od jakiegoś czasu stałeś się dla mnie kimś bardzo ważnym i chciałabym, żebyś także tam był.

Po słowach kobiety, Lucas miał wrażenie, że dostaje jakiś skrzydeł i zaraz pofrunie do nieba. Tak mocno ucieszył go fakt, że on nie jest dla niej obojętny.

- Selino, ty także jesteś dla mnie bliska, ale chciałbym, abyś ten dzień poświęciła swojej rodzinie. Jeśli byś chciała, to może jutro wpadłabyś do mnie na kolacje. Spróbuje znów coś ugotować. – Na tę wzmiankę kobieta uśmiechnęła się szeroko. – No i bardzo pragnęłaś poznać moją kotkę.

- Oczywiście – zgodziła się. – Mogę do ciebie wpaść i zobaczyć, jak mieszkasz.

- I tak sobie pomyślałem, że po kolacji może obejrzymy sobie film na DVD. Chciałaś bodajże obejrzeć „Pamiętnik”, prawda?

- Tak – przytaknęła, uśmiechając się szeroko. Johnson miał wrażenie, że nie umiała się już doczekać jutrzejszego dnia. Widział w jej oczach te radosne ogniki.

Pochylił się, aby złożyć na ustach Seliny delikatny pocałunek na pożegnanie.

- Wszystkiego najlepszego – odparł na koniec, wpatrując się głęboko w jej zielone tęczówki. Selina posłała mu uśmiech świadczący o tym, że w tej chwili dziękuje za życzenia. – Miłego wieczoru.

- Wzajemnie – odpowiedziała. – Nie przepracuj się.

- Nie zamierzam.

Zaczął kierować się w stronę swojego mieszkania, jak tylko Selina zniknęła za drzwiami klatki schodowej.

~*~

Lucas spodziewał się, że pierwszy dzień tygodnia będzie ciężki. Każdy wiedział, że poniedziałek zawsze był najgorszym dniem. Ale pomimo wszystko zdołał załatwić najważniejsze sprawy. Kolejny kontrakt podpisany z firmą budowlaną DEKNOL i od jutra ruszają pierwsze zdjęcia do kampanii reklamowej. Dla Johnsona jednak najważniejszym projektem do zrealizowania była reklama dla fundacji Zielonej Nadziei. Przedstawił McDanielsom wstępny zarys realizacji, który dokończył wczoraj zaraz po tym, jak wrócił do domu po randce z Seliną. Na spotkaniu w sali konferencyjnej obecny był także jego szef, miał on zobaczyć, czy to, co zaproponuje zespół Johnsona, opłaci się wypuszczać do telewizji. Na całe szczęście projekt został już definitywnie zatwierdzony.

Z pracy wyrwał się nieco wcześniej, aby dokładnie przygotować dzisiejszy wieczór z Seliną. Odwiedził pobliski supermarket, by zakupić wszelkie składniki do dania, które chciał przyrządzić. Nie chciał zbytnio wydziwiać z daniem, bo nie był doskonałym kucharzem, dlatego postanowił zrobić klasyczne spaghetti – potrawa, która wychodziła mu wyśmienicie. Następnie udał się do wypożyczalni wideo, żeby wypożyczyć „Pamiętnik”. Oglądając tytuły, myślał, że już nie znajdzie tego filmu i będzie musiał wziąć coś innego, ale pracujący tu mężczyzna pomógł mu go odnaleźć.

Kiedy dotarł do mieszkania, zabrał się za przyrządzanie dania. Gdy stawił patelnie na gaz, Diana zaczęła dawać o sobie znać i miauczała obok swojej pustej miski. Lucas westchnął, po czym otworzył lodówkę, wyciągając saszetkę z wołowinką oraz mięso, które zamierzał za chwilę wrzucić na patelnie. Kotka pomrukiwała, jak tylko dostała od swojego pana porcję jej ulubionego dania. Johnson przez chwilę ją głaskał, lecz ocknął się, przypominając sobie o patelce, która grzała się na małym ogniu.

Sos i makaron był już gotowy, toteż spojrzał na zegarek. Wskazówki wskazywały za dwadzieścia czwarta, więc miał jeszcze czas, aby udekorować stół, przebrać się i wyjść po Selinę. Mógł podać jej adres zamieszkania, ale wolał ją osobiście przyprowadzić do mieszkania. W jakimś stopniu czuł za nią odpowiedzialność i nie chciał, aby kobiecie coś złego się przytrafiło.

~*~

Punktualnie o czwartej znalazł się pod biblioteką Seliny. Dopiero teraz uświadomił sobie, że zapomniał kobiecie zaproponować odmiany jej własności. Z tak wielu wczorajszych wrażeń kompletnie wyszło mu to z głowy. Postanowił jej o tym wspomnieć w drodze do mieszkania, by nie przekładać tego tematu na dalszy plan. Uśmiechnął się do niej, jak tylko wyszła z pomieszczenia i zamknęła je kluczem. Podszedł do niej i pocałował ją w usta na przywitanie.

- Nawet nie wiesz, jak bardzo pragnęłam, aby dzisiejszy dzień się skończył – powiedziała, na co Lucas musnął jej czoło i objął ją ramieniem, po czym szli powoli, kierując się w stronę parkingu, na którym zaparkował swoje auto.

- Miło to słyszeć – odparł. – Jak wczorajszy dzień z rodziną?

- Wspaniale – rzekła radośnie. – Wiesz czego się dowiedziałam? – Lucas spojrzał na nią pytająco. – Gwen jest w ciąży.

- Naprawdę? – Lucasa bardzo uradowała ta wiadomość. – Pogratuluj siostrze i Nickowi.

- Sam im pogratulujesz, jak tylko dasz się namówić na jutrzejszą kolacje u nich.

- Oczywiście, że się dam namówić – odparł wesoło. - Lubię spędzać czas z twoją rodziną.

Lucas musiał przyznać, że bardzo lubił towarzystwo Simmonsów. Czuł się u nich tak, jakby już należał do tej rodziny. To było naprawdę przemiłe uczucie doświadczyć coś tak niebywałego. Trochę to zabawne, że tak bardzo fascynowała go obecność tych ludzi, jednakże u niego w domu nigdy nie okazywano uczuć, pomimo iż urodził się w rodzinie katolickiej. Od tamtej pory, gdy wyszedł pokłócony z domu, rodzice ani razu nie raczyli się do niego odezwać. Nikt zapewne nie chciał pokazać swojej słabości, ale Lucas miał to gdzieś, nie zamierzał wprowadzać Selinę do domu, w którym panowały ciągłe kłótnie.

W drodze do domu, Lucas przedstawił swoją ofertę dotyczącą przemiany biblioteki. Jak się spodziewał, kobieta nie chciała wyrazić na to zgody. Powiedziała mu, aby nie zaprzątał sobie tym głowy. Lokal za niedługo miał trafić na sprzedaż, a wczoraj wieczorem podpisała umowę z siostrą i stała się jej wspólniczką. Mężczyzna jednak nie dawał za wygraną. Gdyby zrobił rewolucje, wciąż byłaby właścicielką, a co za tym szło, mogłaby zatrudnić osobę do pracy, by ona mogła na spokojnie organizować przyjęcia i śluby wraz z siostrą. Dla Seliny to było zbyt skomplikowane i kosztowne, ale Lucas obiecał jej w tym pomóc. Po wielkich namowach mężczyzny, Simmons powiedziała, że się zastanowi i przedyskutują to z Gwen jutro na kolacji.

Kiedy weszli do mieszkania, Selina była pod ogromnym wrażeniem wystroju wnętrza pomieszczenia. Od razu zauważyła w tym wszystkim kobiecą dłoń, zapewne Lucas niczego nie zmieniał, odkąd odeszła Camile. Lucas wziął jej płaszcz i oznajmił, aby się rozgościła. Mężczyzna musiał przyznać, że kobieta wyglądała uroczo. Miała na sobie białą koszulę oraz zwiewną, granatową spódnicę do kolan.

Gdy tylko podgrzał się sos w mikrofalówce, zaczął nakładać go na makaron. Posypał danie rozdrobnionym serem, po czym położył talerze na stół i usiadł obok Seliny na kanapie.

- Zamiast winem, upijemy się dzisiaj sokiem – zaśmiała się, kiedy zobaczyła na stole dwa kieliszki oraz dzbanek z pomarańczowym miąższem.

- Tak, upijemy się sokiem – uśmiechnął się. – Wiem, że ty nie pijesz, dlatego nie chcę, abyś mnie zobaczyła w stanie wielkiego upojenia.

- O, muszę przyznać, że bardzo chętnie zobaczyłabym to ów zjawisko.

W pokoju panowała przemiła atmosfera. Jedli kolacje, ciągle do siebie się uśmiechając. Żadnego smutku, żadnych łez, które to mieszkanie było przepełnione pół roku temu. Wszystko to znikło za pomocą jednego machnięcia czarodziejskiej różdżki.

Po chwili obok Seliny pojawiła się Diana i zaczęła z zainteresowaniem wpatrywać się w gościa jej pana, wąchając nogi kobiety.

- O, czyli to jest ta słynna kotka – odparła z radością, po czym wzięła ją na kolana.

- Tak, tylko, że… -  urwał, ponieważ nie mógł uwierzyć w to, co zobaczył. Kotka nie wyrywała się z objęć Seliny – wręcz przeciwnie – pozwalała jej siebie głaskać na kolanach. Lucas wpatrywał się w to cudowne zjawisko z wielką radością, bo już od bardzo dawna tego nie widział. Kobieta bez żadnych skrupułów głaskała ją po szyi, a Diana zaczęła głośno mruczeć. – Niesamowite – opisał tę całą scenę.

- Co jest tak niesamowitego? – zapytała zdezorientowana Selina.

- A to, że Diana nigdy nie dawała się nikomu wziąć na kolana – wytłumaczył. – Pozwalała się tak głaskać jedynie Camile. 

- Widocznie mnie polubiła – uśmiechnęła się. – Ma bardzo ciekawe imię.

- To na cześć księżnej Diany – oznajmił. – Dwa lata temu Camile znalazła się na liście modelek, które miały możliwość polecieć do Wielkiej Brytanii i zwiedzić pałac, w którym kiedyś mieszkała księżna Walii. Zafascynowała się jej historią.

- Tak, księżna Diana była wyjątkową osobą.

Lucas nie chciał w tej chwili myśleć o Camile, bo to przybierało na bardzo przykre wspomnienia, a pragnął, by ten wieczór był wyjątkowy, toteż zmienił temat i oznajmił Selinie, że włączy już film.

Przez cały seans siedzieli mocno do siebie w tuleni. Milczeli, wpatrując się na ekran telewizora, gdzie oboje przeżywali historię zakochanych sobie ludzi. Gdy się skończył, zauważył, że Selinie poleciały łzy wzruszenia. Wyłączył pilotem telewizor i spojrzał na nią z wielkim uśmiechem.

- Bardzo piękny film – odezwała się. – Nie sądziłam, że mnie tak wzruszy.

- Tak, był bardzo poruszający – oznajmił, po czym kciukiem zaczął rozmazywać jej krople łez z policzków.

Selina drgnęła, jak tylko poczuła jego dotyk na twarzy. Lucas wpatrywał się w nią z wielkim zainteresowaniem, po czym przybliżył się do niej i złożył na jej wargach delikatny pocałunek, który z każdą chwilą robił się coraz to bardziej namiętny. Obieli się mocno i zatracili się oboje tą podniosłą chwilą. Mężczyzna nie chciał tego kończyć, jego instynkt mówił mu, aby podjął kolejny krok. Jego ręka powędrowała pod bluzkę kobiety, dotykając jej aksamitnej skóry.

- Proszę, nie – rzekła Selina, odsuwając się od niego.

- Wybacz mi, jeśli zrobiłem coś niestosownego, myślałem…

- Nie, to nie tak – przerwała mu. – Ja po prostu… Nie chcę, abyś mnie źle zrozumiał, tylko że…

- Tylko że co? – zapytał zmartwiony, gdy Selina urwała w połowie zdania.

- Lucasie, jest coś, czego ci nie powiedziałam – oznajmiła niepokojącym głosem. – Okłamywałam cię, ale tylko dlatego, że... bałam się twojej reakcji. Jednakże uzmysłowiłam sobie, że jesteś dość ważną osobą w moim życiu, dlatego mam nadzieje, że to, co ci powiem, nie zmieni naszych relacji.

- Selino, przerażasz mnie – odezwał się. – Powiedz mi, o co chodzi?

Lucas musiał przyznać, że bardzo przeraził się tym wszystkim. Żywił nadzieje, że to, co miała mu do powiedzenia, nie będzie niczym złym.

~*~

Podoba mi się ten rozdział i cieszę się, że w końcu mogłam go Wam pokazać. Bardzo lubię scenę z kotem:) Zakończenie rozdziału też jest dość nietypowe, ale nie będziecie musieli długo czekać na kolejny rozdział. We wtorek udało mi się usiądź na spokojnie i napisać Epilog, toteż rozdziały pojawiać się będą co tydzień - mam nadzieje, że nie będziecie mieli przez to nic przeciwko temu. 

I tak w ogóle, prawdopodobnie 30 października będę jechała na wieś na Wszystkich Świętych. Podróż zaplanowany został popołudniu, dlatego postaram się opublikować rozdział przed moim wyjazdem. Prawdopodobnie zostanę tam do 4 listopada, więc wszelkie zaległości, które pojawią się podczas mojej nieobecności, nadrabiać będę od 5 listopada, bo zapewne 4 będę zmęczona podróżą i nie będzie mi się chciało nic robić. 

I aż trudno mi w to uwierzyć, że za równy miesiąc będę kończyła tyle samo lat, co Selina. Ale ten czas zapiernicza. 

Pozdrawiam :*