Rozdział 14

Ona jest jak wiatr, dla mojego drzewa
Idzie przez noc, obok mnie
Prowadzi mnie przez światło księżyca
Tylko po to, by spalić mnie w słońcu
Wzięła moje serce, ale nie wie, co zrobiła

Patrick Swayze – She’s like the wind

19/20 listopada 2012 rok. Poniedziałek/Wtorek.

Selina nie mogła już dłużej okłamywać Lucasa. Zbyt długo to trwało, tym bardziej, że mężczyzna stał się dla niej bardzo ważną osobą w życiu. Kochała go, więc musiała zebrać się na odwagę i powiedzieć mu o przeszczepie. Ich związek i tak przybierał coraz to barwniejszych barw, czuła jeszcze na swoich plecach jego dotyk. Od tak bardzo dawna nie doznała tych przyjemnych dreszczy. Pragnęła całym sercem, aby mężczyzna nie przestawał, ale jej zdrowy rozsądek w porę się opamiętał, przypominając kobiecie o tym, że nadal nie powiedziała mu o tak bardzo ważnej rzeczy.

Widziała w oczach Lucasa przerażenie. Nie zdziwiła się jego reakcją, toteż nie pozwoliła mu już dłużej trwać w tym niepokoju. Postanowiła w końcu powiedzieć mu całą prawdę, niech działo się co chce. Miała nadzieje, że mężczyzna jej nie odtrąci – to by ją całkowicie załamało, ale uzmysłowiła sobie, że sama stworzyła ten problem, nie mówiąc mu tym.

- Parę miesięcy temu… przeszłam operację. – Na dźwięk słów Seliny, oczy Lucasa były coraz to bardziej przerażone. – Miałam wrodzoną wadę serca i musiałam czekać w kolejce na przeszczep serca. Nie mówiłam ci o tym, bo ilekroć wyznawałam to mężczyznom, traktowali mnie jakbym była dzieckiem albo w ogóle później nie dzwonili… zapewne z tego powodu. – Kobieta drżącymi dłońmi zdjęła apaszkę z szyi, która zakrywała początek szramy. Odważyła się w końcu ją pokazać Lucasowi. Johnson utkwił wzrok na bliźnie, po czym spojrzał w jej oczy. – Mam nadzieje, że nie będziesz na mnie zły z tego powodu i że… wciąż będziemy…

- Selino, nic już nie mów – odezwał się, uśmiechając się. – Myślałem, że to będzie naprawdę coś poważniejszego… znaczy, operacja jak mniemam była poważna, ale jak mogłaś sądzić, że przez taką małą szramę nie będę chciał się z tobą widywać?

- Wiesz… mężczyźni, z którymi się widywałam dali mi…

- Tak, wiem. – Nie dał jej skończyć. Doskonale rozumiał, o co chodziło Selinie, bo i on kiedyś umawiał się z idealnymi kobietami. Jego życie jednak przybrało innych barw, docenił to, że piękno człowieka jest we wnętrzu, a nie na zewnątrz. – Dlatego nie gniewam się, że mi tego nie powiedziałaś. Mam nadzieje, że moja przeszłość z kobietami nie wpłynie na nasze życie, bo nie zniósłbym tego, że w jakiś przypadkowy dzień…

- Nic nie mów – poprosiła go, wypowiadając cicho słowa prosto w jego wargi. Wiedziała, co ma na myśli, ponieważ Lucas opowiedział jej o tym, że to przez zazdrość Camile przepłaciła życiem. – Będzie dobrze.

- Będzie dobrze – powtórzył, a jego wargi omal nie dotknęły jej warg. Selina doskonale zdawała sobie sprawę, że walczył teraz sam ze sobą. Czy mógł teraz, właśnie w tej chwili, znów ją pocałować? – Selino, ja nie wiem… czy mogę…

Obawiał się, że przez tę operację kobieta musiała mieć jakieś przeciwwskazania. Domyślił się więc, dlaczego kobieta odmawiała alkoholu. Nie wiedział jednak jak z resztą. Czy odsunęła się od niego tylko dlatego, bo bała się, że gdy zauważy szramę na jej mostku, odrzuci ją, czy też może postąpiła tak z innego powodu?

- Lucasie, jest dobrze – wymamrotała, posyłając mu taki wzrok, który świadczył jedynie o tym, że nie musi się o nic martwić.

Przyjęła więc inicjatywę i pierwsza musnęła jego wargi. Mężczyzna odwzajemnił pocałunek, kładąc dłonie na policzkach kobiety. Całował powoli, zmysłowo, by w końcu móc językiem dotknąć jej zębów, a potem podniebienia. W tym momencie uzmysłowił sobie, że ma zielone światło. Dłonie Lucasa zaczęły rozpinać czarne guziki jej białej koszulki, robił to pomału, bez żadnego pośpiechu. Chciał, aby ta noc była wyjątkowa. Całując usta Seliny i dotykając jej aksamitnej skóry sprawiały, że na nowo zaczynał uczyć się miłości. Na nowo zaczynał poznawać piękno kobiecego ciała.

Selina odczuwała przyjemne dreszcze, gdy mężczyzna gładził dłońmi jej plecy. Tak mocno pragnęła zaznać tej przyjemności, która od tak dawna została w niej uśpiona. Teraz była zdrowa, mogła w pełni cieszyć się życiem oraz smakować to, co dla niektórych jest zakazane. Dotyk Lucasa sprawił, że od nowa poznawała smak tego cudownego pożądania. Dziękowała mu za to, że nie spieszył się ze wszystkim. W ten sposób mogła pomału, maleńkimi kroczkami odkrywać to, co w tym uczuciu było piękne.

Wkrótce poszła za jego śladem, zaczynając rozpinać mu guziki koszuli. Drżały jej dłonie, jednakże uporała się z każdym zapięciem, po czym mogła swobodnie ściągnąć ubranie z jego ramion. Westchnęła leciutko, gdy dotknęła umięśnionej sylwetki mężczyzny. Usiadła mu na kolanach okrakiem, po czym znów zatraciła się w jego ustach. Czuła, że pobudziła już zmysły Lucasa.

Johnson wziął ją na ręce i zaprowadził do sypialni, nie odrywając się od jej warg, wciąż upijając ich słodycz. Jak tylko położył Selinę na łóżko, jednym, zwinnym ruchem pozbył się spódnicy Simmons oraz swoich spodni. Następnie zajął się biustonoszem kobiety, chcąc w pełni zobaczyć skazę. Selina delikatnie się zarumieniła, kiedy jego wzrok stanął na bliźnie, która rozchodziła się pomiędzy jej piersiami. Pragnął, aby poczuła się piękna, aby nie myślała sobie, że jest oszpecona. Schylił się, po czym wargami dotknął wypukłej linii, wędrując coraz to wyżej. Słyszał rozkoszne westchnięcia partnerki z każdym jego muśnięciem warg.

- Jesteś piękna – wyszeptał wprost do jej ucha, aby ją uspokoić.

Uśmiech Seliny świadczył już o tym, że nabrała coraz to większej pewności siebie. Znikła obraza do samej siebie i zaakceptowała swoje ciało. Tak bardzo dziękowała losowi, że spotkała tego mężczyznę, który w danej chwili obsypywał ją pocałunkami. Wargi Lucasa dotykały jej szyi, obojczyku, piersi, zniżając się coraz to niżej. Selina czuła, jak rozkosz powoli rozpływa się po jej ciele niczym rzeka, która uparcie dąży do odnalezienia swojej ostatecznej przystani.

Rozebrał ją i siebie do naga, mogąc pokazać się sobie w całej okazałości. Selina wydobyła z siebie stłumiony jęk, gdy tylko na niego spojrzała, mogła teraz swobodnie patrzeć na nagość mężczyzny. Przybliżył się do niej ciałem, całując ją namiętnie w usta, a dłońmi dotykał jej nagich ud oraz tali. Pożądanie coraz to bardziej w niej buzowało. Mężczyzna widząc zniecierpliwienie kobiety, która wydobywała z siebie coraz to głośniejszy jęk, przybliżył się do niej na tyle blisko, aby mógł połączyć się z nią ciałem i duchem.

Selina jęknęła, kiedy poczuła go w sobie. Lucas całował ją pożądliwie, poruszając swoimi biodrami i rozkoszując się tą podniosłą chwilą, gdzie po chwili dotarli na sam szczyt rozkoszy, wydobywając z siebie ubogi krzyk.

Oboje oddychali głęboko. Lucas poczuł w głębi duszy, że w końcu odnalazł swoją drugą połówkę. Że w końcu odnalazł to, czego szukał przez cały czas. Pamięć przeszłości została, jednakże musiał iść dalej i nie wyobrażał sobie dalszego życia bez Seliny. To przy niej chciał się budzić każdego ranka, zbudować wspólną przyszłość. Kobieta przytuliła się do niego, a mężczyzna mógł swobodnie przeczesywać jej rudawe kosmyki.

- Teraz już wszystko będzie dobrze, prawda? – zapytała, spoglądając mu w oczy.

- Tak, Selino – powiedział bez żadnego kręcenia. – Wszystko będzie idealnie. Jakby nie mówić, tworzymy teraz poważny związek. Stałaś się moją dziewczyną. – Uśmiechnęła się szeroko, gdy tylko usłyszała jego ostatnie zdanie.

- A ty moim chłopakiem – odparła z radością. Selina przybliżyła się i pocałowała go w usta, po czym spojrzała na niego z błyskiem w oczach. – Lucasie, wiem, że ten temat jest dla ciebie bardzo nieprzyjemny, ale skoro tworzymy poważny związek, to może… przedstawisz mnie swoim rodzicom?

- Selino, nie wiem, czy teraz to się uda – westchnął, zamykając na chwilę swoje powieki. – Jakoś po ostatniej wizycie nie mam ochoty do nich jechać. Wiem, że bardzo ci zależy na tym, aby poznać mojego ojca, nawet nie miałbym sprzeciwu i zaprowadziłbym cię do niego, ale wiedząc, że jest i tam moja matka…

- Wiem, wiem, przepraszam, że poruszyłam tę kwestię. – Selina podniosła się do pozycji siedzącej i skuliła swoje nogi tak, że jej podbródek dotknął kolan.

- To normalne, że chciałabyś ich poznać. Chyba że zadzwonię najpierw do ojca i gdzieś się w trójkę umówimy, co ty na to? – Lucas także się podniósł, po czym musnął wargami jej ramienia. Kobieta lekko zadrżała.

- Nie sądzisz, że takie rozwiązanie jest niedobre. Wolałabym, abyśmy się w czwórkę spotkali. – Selina nie dawała za wygraną. Bardzo chciała poznać rodzicieli mężczyzny. On już poznał jej rodzinę.

- Zobaczę, co się da zrobić, obiecuję – oznajmił po krótkim czasie, na co Selina uśmiechnęła się w podzięce.

- A jeśli mogę spytać – odważyła się odezwać, obracając głowę w bok, aby spojrzeć w orzechowe tęczówki mężczyzny. – Dlaczego twoi rodzice się nie dogadują?

- Sam nie wiem. Odkąd pamiętam, to wciąż mieli do siebie jakieś pretensje, zawsze o coś musieli się pokłócić. Domyślam się jedynie, że mogło tu chodzić o moje wychowanie. Wiesz, rodzina mojej matki zawsze była taka… sztywna. Obchodzi ich tylko, aby jak najwięcej przybierało zer na koncie, zdobywać szczyty sukcesu. Moja matka dążyła do tego, abym podążył tymi śladami, co jej się w połowie udało. Trzymała twardą dyscyplinę i to ona rządziła w domu. Pilnowała, bym się uczył, zdobywał różne puchary w konkursach. Tylko to się liczyło, nic więcej. Nie pozwalała mi wychodzić na imprezy ani na umawianie się z dziewczynami. Nie okazywała uczuć, może czasami. Jedynie w ojcu miałem oparcie, to on wyrażał wobec mnie zrozumienie. Zdarzało się nawet, że mnie krył, kiedy wymykałem się z domu. Czasami mam wrażenie, że ojciec poprzez książki chce wyrzucić z siebie te negatywne bodźce i stwarza swoje postacie.

- Jakoś trudno mi w to wszystko uwierzyć – odezwała się Selina. – Twoja mama… ona musi mieć w sobie jakieś uczucia, skoro wyszła za twojego ojca. Przecież jest pisarzem… człowiek, który widzi…

- Selino – przerwał jej. – Mój ojciec z wykształcenia jest ekonomistą. Matka poznała go na uniwersytecie, ona studiowała tam prawo. Po zakończonych studniach rodzice wyjechali z Kalifornii i przeprowadzili się do Nowego Jorku, bo znaleźli sobie oboje tutaj prace. Ojciec jednak po dwóch latach spędzenia za biurkiem, poczuł monotonność i zdał sobie sprawę, że pisanie zawsze było jego odskocznią. Napisał książkę i… tak osiągnął swój sukces.

- Może twoja mama także miała żal do twojego ojca, że rzucił pracę dla książek?

- Nie sądzę – zaprzeczył. – Książki ojca przyniosły wielki dochód, więc mama na pewno nie miała do niego o to pretensji. Ich kłótnie miały związek ze mną, jestem tego pewny. Obiecuję, że ci ich przedstawię – dodał. – Zrobię to dla ciebie.

- Dziękuję – uśmiechnęła się, całując go w policzek. Była mu naprawdę wdzięczna. Domyślała się, że to będzie dla niego trudne. Współczuła mu, że musiał być wychowany w takich warunkach. Z jednej strony dobrze, bo zapewne gdyby nie ona, nigdy nie uzyskałby kierowniczego stanowiska, ale z drugiej zaś… dziecko przecież potrzebuje ciepłego ogniska domowego.

- Tylko później nie mniej do mnie pretensji, że mogliśmy z tym zaczekać – odparł z lekkim rozbawieniem na twarzy.

- Spokojnie, poradzę sobie z twoją matką. – Selina uspokoiła go. – Na pewno się polubimy.

Lucas był pod wielkim wrażeniem tak optymistycznego nastawienia Seliny do poznania jego rodzicielki. Może rzeczywiście niepotrzebnie się martwił i nie będzie aż tak źle na spotkaniu?

~*~

Selina obudziła się o ósmej rano. Zdała sobie sprawę, że nie znajdowała się w swoim pokoju tylko w zupełnie innym miejscu. Dopiero gdy zorientowała się, że obok niej spał Lucas, przekonała się, że jednak wczorajszy wieczór zdarzył się naprawdę. Wróciła pamięciom do tamtego dnia. Czuła jeszcze na swojej skórze dotyk mężczyzny, jak czule całował każdy skrawek jej ciała. Najbardziej zachwycił ją fakt, gdy Lucas oznajmił jej, że jest piękna, pomimo iż zauważył bliznę na mostku. Uzmysłowiła sobie, że to właśnie ten mężczyzna był jej pisany. Pragnęła spędzić z nim już resztę życia.

Wstała z posłania, zbierając swoje ubrania - robiła to po cichu, aby nie obudzić Lucasa. Jak tylko zapięła ostatni guzik swojej koszuli, poszła po torebkę, by wyjąć z nich lekarstwa. Odkąd uświadomiła sobie, że jej związek z Johnsonem się pogłębił, wolała trzymać saszetkę porannych tabletek w torebce na wypadek, gdyby została u niego na noc. Poszła do kuchni w poszukiwaniu czegoś do popicia zalecanych pastylek. Wzięła szklankę, którą postawiła na blacie, po czym nalała wody mineralnej do naczynia i połknęła dwie tabletki.

Kiedy chciała odnieść naczynie, nagle dostrzegła znajomą kopertę, która została wepchnięta do małej szczeliny wraz z starym wydaniem New York Time. Drżącymi dłońmi wyjęła go z gazetą i położyła na blat stołu. Selina od razu rozpoznała swój charakter pisma. Ta korespondencja miała trafić do rodziny jej…

Nie, nie, nie, to nie miało być tak, pomyślała przerażona. Musiała jeszcze śnić, bo to nie mogła być prawda. Aby się w stu procentach o tym przekonać, wyjęła list z koperty. Zatkała sobie usta dłonią, by stłumić swój głęboki wdech. Kątem okiem rzuciła jeszcze na treść artykułu w gazecie, pisało tam o strasznym wypadku modelki Camile Smith, która zmarła…

- Dwunastego maja – wyszeptała.

Wszystko się zgadzało, to tego dnia miała operacje. Łzy zaczęły ściskać się do jej oczu, próbując z całych sił je powstrzymać. Starała się opanować, ale wiedziała, że dłużej nie wytrzyma i zaraz wybuchnie gromkim płaczem. Nie mogła uwierzyć w to, co przed chwileczką się dowiedziała. Przecież miało być już dobrze. Miała ułożyć sobie życie z Lucasem, a teraz…

Nagle do kuchni wszedł uśmiechnięty Lucas. Od razu dostrzegł na jej twarzy, że coś jest nie tak. Mężczyzna po chwili zorientował się, że trzymała w dłoniach list, który otrzymał od Danielle Smith.

- Przepraszam, ja…

- Nic się nie stało – przerwał jej. – Ten list… Dostałem go od matki Camile, aby trochę mi pomógł…

- To ja napisałam ten list! – wydusiła z siebie. Poczuła, jak pierwsze łzy spływały po jej policzkach.

Jak tylko to powiedziała, Lucas zamarł. Jeszcze przez chwilę słowa kobiety do niego nie dotarły, ale wkrótce wszystko już załapał, jednakże wciąż nie ruszał się z miejsca. Ta wiadomość go sparaliżowała, nie wiedział, co o tym wszystkim myśleć.

– Przepraszam, ja naprawdę nie wiedziałam. Lepiej już pójdę.

Wyszła z mieszkania w bardzo dużym pośpiechu. Lucas nie zatrzymał jej - w dalszym ciągu przetwarzał w myślach tę niebywałą wiadomość, patrząc cały czas na list biorcy… na list Seliny.

~*~

Mam nadzieje, że nikogo nie zawiodłam z tym dowiedzeniem się prawdy od kogo Selina dostała serce. Trochę boję się Waszych reakcji, ale gdy powstał pomysł na to opowiadanie, właśnie w taki sposób chciałam opisać te scenę. Zapewne także zorientowaliście się, że ten rozdział napisany został z perspektywy Seliny, jak i Lucasa. Żywię nadzieję, że to nie było zbyt rażące, ja po prostu chciałam ukazać odczucia obydwojgu postaci w tej dla nich podniosłej chwili.

I mam takie pytanko do Was, kochani. Czy dobrze robię, że pokazuję w postaciach zdjęcia bohaterom? Na Nowojorskich Tajemnicach otrzymałam dość dziwny komentarz i nie wiem, jak go odbierać. Czy był jednak dość wulgarny, a może ta osoba ma racje i powinnam usunąć zdjęcia postaciom? Doradźcie mi coś w tej kwestii, proszę. <Dusia robi oczka ze Shreka>

A ja dzisiaj jadę na wieś i wracam w poniedziałek.

Całuję, Dusia.