Rozdział 15

Gdzie jest miłość?
Gdzie jest nasza miłość?
Co jest z tą miłością,
Co miała być prawdziwa
Tak, jak my.

Marek Piekarczyk – Gdzie jest miłość?

20 listopada 2012 rok. Wtorek.

Kiedy Selina wybiegła z budynku, w którym mieszkał Lucas, zaczęła machać dłonią w stronę ulicy, by zatrzymać taksówkę. Po paru minutach złapała w końcu taryfę i podała kierowcy adres zamieszkania siostry. Mężczyzna od razu zauważył, że płakała, więc od razu zapytał, czy wszystko w porządku, ale zbyła go, mówiąc, aby się nią nie przejmował – taksówkarz posłuchał i przez całą drogę się do niej nie odezwał, za co była mu ogromnie wdzięczna.

Łzy uparcie wciąż spływały po jej policzkach, nie mogła ich w żaden sposób zatrzymać. Poczuła się taka pusta w środku, jakby ktoś próbował ze wszystkich sił wyrwać jej serce z piersi. Sądziła, że już wszystko będzie dobrze i ułoży sobie życie z Lucasem. A teraz, kiedy poznała prawdę, nie wiedziała, co w danej chwili ma począć. Chciała tak bardzo, aby Lucas zatrzymał ją w progu, jednakże domyślała się, że musiało to być dla mężczyzny ogromny szok – tak jak i dla niej. Kochała go, ale ze smutkiem stwierdziła, że musi usunąć się w cień. Uznała, że tak będzie najlepiej. Robiła to dla niego. Nie chciała przywoływać Lucasowi wspomnień, ilekroć będzie na nią patrzył.

W danej chwili myślała jedynie o tym, aby wyżalić się swojej siostrze. Żywiła nadzieję, że Gwen coś wymyśli – powie, co ma dalej począć, bo ona nie miała bladego pojęcia, jaki następny podjąć krok. W tym momencie posiadała poszarpane myśli. Czuła się, jakby ktoś próbował z niej zerwać każdy kawałek szczęścia niczym jak u jesiennego drzewa, który pozbywa się swoich liści.

Wiedziała, że było dość wcześnie, ale musiała koniecznie porozmawiać ze swoją siostrą. Nie mogła z tym czekać, musiała zwierzyć się Gwen ze swoich rozterek. Nie chciała niepokoić rodziców, tym bardziej, że polubili Lucasa i przyjęli go bardzo ciepło, gdy ich sobie przedstawiła.

Nacisnęła na dzwonek kilka razy, aby mieszkanka domu go nie zignorowała. Po chwili w progu stanęła jej siostra, która miała na sobie bordowy szlafrok. Selina wkroczyła do środka i wtuliła się w kobietę.

- Selino, co się stało? – spytała zmartwiona, zamykając za nią drzwi. Otoczyła młodszą siostrę ramieniem i zaprowadziła do salonu, żeby mogły usiąść na kanapie i swobodnie porozmawiać. – Dlaczego płaczesz?

Gdy opanowała swoje łzy, wyznała kobiecie prawdę. O tym, że spędziła miły wieczór u Lucasa, a dzisiaj rano znalazła list, który podarowała doktor Altman. Gwen na początku nie zrozumiała słów Seliny, ale jak tylko obraz sytuacji stał się dla niej przejrzysty, wstrzymała oddech, będąc całkowicie zaskoczona zaistniałą sytuacją. McKangen nie wiedziała, co w tej kwestii jej powiedzieć. Chciała pomóc siostrze, ale ta wiadomość sprawiła, że w tym momencie żaden pomysł nie przychodził jej do głowy. Musiała najpierw się nad tym wszystkim zastanowić. Chwyciła siostrę w objęcia i pozwoliła Selinie się wypłakać.

- Gwen, dlaczego Bóg mi to zrobił! – wyrzuciła z siebie, a płacz Seliny stawał się coraz to silniejszy. Czuła, jak zaczynają powoli piec jej policzki.

- Spokojnie, nic nie mów. – Starała się uspokoić siostrę, głaszcząc ją po głowie. – Płacz sobie, to ci pomoże.

Po chwili w salonie zawitał Nick. Mężczyzna posiadał jedynie białą koszulę oraz niebieskie bokserki, w których zapewne spał, bo ubranie całe było wygniecione. Kiedy zobaczył, jak jego szwagierka płakała w objęciach żony, od razu spytał, co się stało. Gwen nie wiedziała, czy mogła mężowi wyznać prawdę, ale zauważyła jak Selina pokiwała głową na znak, że może mu o wszystkim powiedzieć.

- Chodzi o Lucasa, Nick.

- Co się stało? Jakiś wypadek? – Jego niebieskie tęczówki stanęły na szwagierce, która od razu potrząsnęła głową. – Tylko mi nie mów, że coś ci zrobił, bo jak tak…

- Nie, nie, spokojnie – przerwała mężowi Gwen. – Lepiej usiądź, zanim ci powiem.

Nick posłuchał żony i opadł na fotel, który znajdował się blisko kanapy, na której siedziały kobiety. Gwen przez chwile nie wiedziała, jak mu o tym powiedzieć, ale gdy zobaczyła zniecierpliwienie mężczyzny, zebrała wszystkie myśli i wyznała, dlaczego jej siostra płakała.

- Selina ma serce zmarłej narzeczonej Lucasa.

Mężczyzna osłupiał, w jego gardle zacisnęła się niewidzialna gula, która nie umożliwiła mu wyduszenie z siebie słowa. Jego głos nagle zamarł i nie zdołał niczego z siebie wykrzesać. Selina, jak tylko usłyszała słowa siostry, łzy znów spłynęły po jej policzkach. W pomieszczeniu nastała cisza, jedynie płacz Seliny rozchodził się po całym salonie.

Wkrótce to milczenie przerwały dzieci Gwen i Nicka. Zbiegły po schodach i weszły do środka, będąc jeszcze w piżamach – Justin miał ją w kolorze granatowym z kolorowymi samochodzikami, a Amber czerwoną w małe białe serduszka. Dziewczynka podeszła pierwsza do swojej cioci i przytuliła się do niej. Selina w tym momencie starała się opanować swoje łzy, które uparcie leciały jej po policzkach.

- Ciociu, dlaczego płaczesz? – zapytała zmartwiona.

- Nie martw się, skarbie, jest już lepiej – skłamała. Nie chciała małej Amber sprawić przykrości. Wiedziała, że dziewczynka bardzo się z nią zżyła.

- Naprawdę?

- Tak, wszystko jest dobrze – odparła, po czym pozwoliła na chwilę, aby na jej twarzy zagościł uśmiech.

- Ciociu, kiedy znów przyprowadzisz wujka Lucasa? – zapytał Justin, który podszedł bliżej i usiadł obok niej na kanapie.

- Nie wiem, kochanie – odparła drżącym głosem. 

Nie wiedziała, co w danej chwili począć. Doskonale zdawała sobie sprawę, że dzieciaki Gwen bardzo polubiły Lucasa – i to wzajemnością. Poczuła wielką złość na Boga, że pozwolił jej wybrać taką ścieżkę, aby mogła spotkać bliską osobę jej dawcy. Co on chciał tym osiągnąć? Tak bardzo chciała, by to pytanie nie było retoryczne i mogła na nie spokojnie odpowiedzieć. Bardzo kochała Lucasa, a ona będzie zmuszona zniknąć z jego życia. To serce zawsze będzie w jakimś stopniu wspomnieniem o Camile. Nie chciała, aby Lucas cierpiał z tego powodu.

~*~

Kiedy Selina opuściła mieszkanie Lucasa, on ciągle stał osłupiały, nie wiedząc, co w danej chwili począć. Nie przepuszczał, że kobieta mogła otrzymać serce jego zmarłej narzeczonej. Przecież tyle przeprowadzało się przeszczepów w Nowym Jorku, jak i w całym kraju, że nawet do głowy by mu nie przyszło, że mógłby spotkać osobę, która miała w ciele organ należący do Camile.  

Musiał w końcu oprzytomnieć i zrobić coś z tym faktem, nie może od tak tego zostawić. Na początek wykręcił numer do biura – powiedział swojej sekretarce, że dzisiaj nie pojawi się w firmie, kazał jej, aby przekazała wszystkim, że miał bardzo ważne sprawy rodzinne. Potem zadzwonił do Ryana, modląc się w duchu, aby mężczyzna urwał się choć na chwilę z pracy i z nim pogadał. Cooper oznajmił, że wyrwie się na parę minut, skoro sprawa była bardzo ważna.

Umówili się, że za piętnaście minut widzą się przy Central Parku, gdzie stale się spotykali. Lucas w tym czasie doprowadził się do porządku, ubrał się i wziął list Seliny do ręki, po czym opuścił mieszkanie, udając się na spotkanie z przyjacielem.

Kiedy dotarł na miejsce, czekał na Ryana parę minut. Oboje usiedli na ławce, a Lucas po kolei opowiedział mu o tym, czego się dowiedział. Jego przyjaciel słuchał go z wielkim zaciekawieniem.

- Niewiarygodne – odezwał się po krótkim czasie.

- Nie wiem, co robić, Ryan – powiedział, wciąż przyglądając się kopercie. – Nie wiem w ogóle, co o tym myśleć. Powiedz mi, czy zakochałem się w Selinie tylko dlatego, że ona ma jej serce?

- Nie sądzę, aby to miało jakiekolwiek znaczenie, Lucas – rzekł pewnie. – To raczej mózg odpowiada za to, jakie podejmujemy decyzje.

- Może i masz racje, ale… nie sądzisz, że to wszystko jest jakieś niedorzeczne? Przecież to wtedy, na tym przyjęciu, ona od razu rzuciła mi się w oczy. Czułem, że znam ją od dawna i muszę ją poznać. To chyba coś znaczy, Ryan, prawda?

- Za dużo naoglądałeś się filmów – odparł, potrząsając głową.

- A zresztą, z kim ja rozmawiam – westchnął, zamykając twarz w dłoniach.

- Masz racje, ja chyba nie jestem najlepszym ekspertem w sprawach miłosnych, ale jedno ci powiem. Jeśli zależy ci na Selinie, a jestem w stu procentach przekonany, że tak jest, nie przekreślaj tego, co zaiskrzyło między wami. Możliwe, że to było jakieś cholerne przeznaczenie. Muszę lecieć do pracy – dodał, klepiąc go po plecach, po czym wstał z miejsca.

- Dzięki, że mnie wysłuchałeś – powiedział, kiedy Ryan zmierzał ku wyjścia z Central Parku.

- Od czego ma się przyjaciół – uśmiechnął się. – Trzymaj się, Lucas.

Jak tylko jego przyjaciel zniknął mu z oczu, zaczął zastanawiać się nad tym, co powiedział mu Ryan. Dla niego jednak to nie trzymało się kupy. Coś w tym musiało być, że zwrócił uwagę na Selinę na tym przyjęciu. To było to serce… serce, które kiedyś należało do Camile. Gdy tak zaczął o tym intensywnie myśleć i myśleć, doszedł do jednego wniosku – musiał pojechać na cmentarz i porozmawiać z Camile. Wiedział, że to było szaleństwo, ale innego pomysłu nie miał. Chciał się jej po prostu wyżalić.

~*~

Na cmentarzu pojawił się półgodziny później. Nikogo tam praktycznie nie zastał oprócz jednej staruszki, która myła nagrobek bliskiej osoby – zapewne jej męża. Przeszedł parę mogił, aż trafił na odpowiednią. Uklęknął przed nim, chcąc najpierw pomodlić się za duszę ukochanej. Dopiero po paru minutach wstał i przyglądał się napisom, które tworzyły imię i nazwisko jego zmarłej narzeczonej.

- Camile, nie wiem, co mam robić? – wyszeptał. – Daj mi proszę jakieś wskazówki, przecież ty też mieszałaś w tym wszystkim palce. To przez ciebie spotkałem Selinę, prawda? Powiedz mi, proszę, gubię się w tym wszystkim. Kocham ją, ale nie wiem, czy ta miłość nie jest prawdziwa. Czy to przez to, że ona ma twoje serce? Pokochałem ją, bo kochałem ciebie?

- Lucasie, o czym ty mówisz? – usłyszał znajomy głos.

Odwrócił się, a ku jego oczom stanął Thomas, ojciec Camile. Jego twarz w tym momencie była napięta, a szaroniebieskie oczy domagały się wyjaśnień. Lucas domyślił się, że mógł usłyszeć jego słowa, które skierował do jego córki.

- Thomasie, miło ciebie widzieć. – Jak na razie tylko tyle mógł z siebie wykrzesać.

- Ciebie również – odezwał się. – Powiesz mi, o co chodzi z tym sercem? – Nie dawał za wygraną.

Johnson uzmysłowił sobie, że może pan Smith będzie odpowiednim człowiekiem, z którym może o tym pogadać. Na swoich rodzicach nie mógł zbytnio polegać, a Thomasa zawsze traktował jako drugiego ojca, toteż postanowił wszystko mu powiedzieć. Rodzice Camile wiedzieli, że spotkał się z Seliną. Opowiedział im o niej zaraz po ich pierwszej randce.

- Okazało się, że Selina ma serce Camile – wydusił z siebie, po czym wyjął z kieszeni spodni list, który otrzymał od jego żony. – To ona napisała ten list.

- Niesamowite – uśmiechnął się, co Lucasa wyprowadziło z pantałyku.

- Thomasie, ja nie wiem, co robić – westchnął. – Czy zakochałem się w Selinie tylko dlatego, że ona ma jej serce? – Zadał mu to samo pytanie, co Ryanowi.

- Możliwie, że tak się stało – odparł. Kiedy usłyszał słowa mężczyzny, niemal z jego oczu popłynęły łzy. – Nie odbieraj jednak tego za coś złego.

- Niby dlaczego? – spytał. – Selina pewne myśli, że zakochałem się w niej właśnie z tego powodu.

- Wiesz, po śmierci Camile – odezwał się po chwili – modliliśmy się z Danielle, aby organy naszej córki trafiły do osób, które są naprawdę wyjątkowi. Z twoich opowiadań o Selinie mogę jedynie wywnioskować, że to bardzo ciepła i wrażliwa kobieta. Modlitwa zatem została wysłuchana. Nie martw się, Lucasie – dodał. – To, co czujesz do tej kobiety jest prawdziwe. Wszystko wskazuje na to, że to serce zawsze będzie należało do ciebie.

Lucas spojrzał na niego, unosząc kąciki ust do góry. Thomas podszedł do niego i poklepał go po ramieniu. Potrzebował teraz tego i był wdzięczny mężczyźnie za tę rozmowę. Będzie musiał wrócić do domu i pomyśleć nad tym wszystkim. Zrobić swój bilans zysków i strat. Wtedy już będzie wiedział, jak dalej postąpić ze swoim życiem.

~*~

Powiem Wam szczerze, że bardzo lubię ten przedostatni rozdział. Uwielbiam fragment z Lucasem oczywiście. Jestem ciekawa, czy i Wam się spodobał. Mam nadzieje, że tak. Aż normalnie jestem w szoku, że ta historia dobiega już do końca. Wiem, że mogłam rozszerzyć niektóre wątki, ale wolałam trzymać się mojego scenariusza, i tak wyszło mi tych rozdziałów więcej niż się tego spodziewałam.

Zaległości nadrabiam. Wybaczcie mi tę zwłokę, ale mam jeszcze parę zadań do zrobienia na najbliższe zajęcia.

Całuję, Dusia.