Rozdział 16

Mimo tak wielu granic
I tak będę z tobą
Mimo tylu nieznanych
I tak będę z tobą
LemOn – Będę z tobą

21 listopada 2012 rok. Środa.

Lucas nie sądził, że kiedykolwiek stanie przed takim wyborem. To wszystko wydawało mu się jakimś niezwykłym snem. Miał jeszcze nadzieje, że się z niego obudzi i będzie tak jak dawniej, jednakże uświadomił sobie, że to była rzeczywistość. Przespał się z tym wszystkim i doszedł do wniosku, że pragnie resztę życia spędzić z Seliną. To musiało być przeznaczenie, innego wytłumaczenia nie posiadał. Thomas dał mu do myślenia, to serce zawsze będzie należeć do niego, i tylko do niego. Gdyby tak się nie stało, nie spotkałby tej cudownej, rudowłosej kobiety na swojej drodze. Wbrew pozorom cieszył się, że mógł doświadczyć coś tak niebywałego. Kochał Selinę, toteż nie zamierzał jej stracić. Nie darowałby sobie, gdyby utracił drugą szansę na miłość.

Postanowił pojechać do mieszkania Simmons, by szczerze z nią porozmawiać. Dla Lucasa to nie miało znaczenia, że Selina ma w sobie cząstkę Camile. Nie chciał, aby to zdarzenie przekreśliło całkowicie tego, co zaszło między nimi. Pragnął jej, do tej pory nie może wymazać z pamięci tamtej wspólnej spędzonej nocy. To przy niej chciał budzić się każdego ranka. Poświęcić resztę swojego życia, aby móc ją w pełni uszczęśliwić.

Westchnął głęboko, po czym zapukał do drzwi państwa Simmonsów. Chwilkę musiał poczekać nim Maximilian stanął w progu i uśmiechnął się do niego pogodnie. Zaprosił go do środka, jak tylko spytał, czy mógłby wejść i porozmawiać. Zauważył w mieszkaniu Gwen, która w obecnej chwili rozmawiała ze swoją rodzicielką, ale gdy kobiety zobaczyły mężczyznę, przerwały dyskusje. Najbardziej jednak zmartwił go fakt, że nie było tutaj Seliny. Zaczął się denerwować, ponieważ zauważył na twarzach mieszkańców domu lekki niepokój.

- Przyszedłeś do Seliny? – odezwała się po krótkiej chwili Gwen. Podeszła do Lucasa i stanęła naprzeciwko niego.

- Tak – wymamrotał. – Mógłbym z nią porozmawiać?

- Raczej to nie będzie możliwe – rzekła, a Lucas już miał wrażenie, że spada w otchłań przepaści. – Udało mi się na dzisiaj zarezerwować dla niej bilet do Paryża. Wyjechała, aby nie wywoływać wspomnień. Uznała, że tak będzie lepiej.

- To się myliła – wydusił, chcąc za wszelką cenę pohamować łzy, które jak na złość znalazły się w jego oczach. Tak, spadał coraz to niżej. – Nic nie będzie dobrze, jeśli w moim życiu jej zabraknie. Brakuje mi Camile, nic na to nie poradzę, ale… tęsknię za Seliną. Nie chcę, aby to, co zdarzyło się między nami, tak po prostu się skończyło. Nie zniósłbym tego.

Zapadło milczenie. Siostra Seliny bacznie mu się przyglądała, chcąc zapewne upewnić się, czy to co mówił było prawdą. Lucas nie miał czego ukrywać. Wyznał, to co czuje z głębi serca i żywił nadzieje, że kobieta to zauważyła.

- Kochasz ją? – zapytała, przerywając tę niezręczną ciszę.

- Tak – przytaknął, na co Gwen uśmiechnęła się szeroko.

- Dobrze, w takim razie… Selina ma samolot do Paryża za półtorej godziny. Jeżeli jeszcze zdążysz ją zatrzymać na lotnisku…

- Dzięki – przewał kobiecie. Nawet nie wiedziała, ile znaczyły dla niego te słowa. Myślał, że już będzie musiał jechać do Paryża, aby tam ją odnaleźć. Zrobiłby to, gdyby nie miał innego wyjścia, jednakże los znów się do niego uśmiechnął. Dostał szanse na odzyskanie Seliny i powiedzenia jej, jak bardzo ją kocha. Czuł, jak powoli odbijał się od dna i z powrotem unosi się do góry.  

- Będziesz mi winny pieniądze za bilet! – zawołała wesoło McKangen, kiedy Johnson wychodził z mieszkania. Odparł z uśmiechem na ustach, że wszystko odda jej co do centa.

Opuścił budynek w błyskawicznym tempie. Wkroczył do swojego samochodu i z piskiem opon wtargnął na jezdnie, kierując się na pobliskie lotnisko, które znajdowało się w Queens. Przeczuwał, że to właśnie stamtąd Selina będzie chciała polecieć do Paryża. Lucas zamierzał ją zatrzymać, pomimo iż dla kobiety polecenie do tego kraju było największym marzeniem. Przysiągł sobie, że kiedyś razem tam pojadą. Zamierzał jej o tym powiedzieć.

Na jego liczniku prędkość przekraczała ponad setkę. Nie było żadnych korków na ulicy, więc pozwolił sobie na takie szaleństwo. Musiał mieć dzisiaj niebywałe szczęście, że mógł dodać gazu w tej właśnie chwili, bez żadnego zamartwiania się, że nie przywali w jakieś auto, bo jak wiadomo, ulice w Nowym Jorku zawsze są zawalone samochodami niczym kolejka w sklepie, która ogłosiła wyprzedaż.  

Kiedy dojechał na miejsce, wbiegł do środka, przeciskając się przez tłum śpieszących się ludzi. Teraz szczęście zmalało, bo za każdym razem, gdy chciał przejść, nie chcący każdego popychał, przez co słyszał różne przekleństwa kierowane w jego stronę, jak on w ogóle łaził. Lucas się jednak tym nie przejmował, dla niego najważniejsze było to, aby znaleźć w tym ścisku swoją ukochaną.

Spojrzał na tablice odlotów. Zorientował się, że samolot z Nowego Jorku do Paryża wystartuje za niecałą godzinę. Po chwili także usłyszał kobiecy dźwięk, wydobywający się z głośników, który oznajmiał, żeby pasażerowie tego lotu proszeni są do wejścia na bramkę w sektorze B. Johnson znał to lotnisko, wielokrotnie już podróżował samolotami, toteż nie musiał się nikogo pytać, gdzie ów bramka się znajduje. Popędził tam szybko, modląc się w duchu, aby złapał Selinę jeszcze przed kontrolą bagażu. Później już będzie za późno i straci swoją szansę na rozmowę z kobietą.

Pędząc przez ten tłum, aby tylko zatrzymać ukochaną, miał wrażenie, że znajduje się w scenie z jakiegoś filmu romantycznego. Bohater zawsze w ostatecznej chwili przychodził na miejsce i wszystko kończyło się szczęśliwym zakończeniem. Johnson pragnął, żeby i to zakończenie okazało się równie szczęśliwie oraz w porę zatrzyma Selinę przy swoim boku.

Kiedy znalazł się w sektorze B, zaczął się rozglądać na wszystkie boki, aby tylko dostrzec rudą czuprynę kobiety. Kamień spadł mu z serca, gdy jego wzrok stanął na Selinie, która za parę minut miała przekroczyć bramkę. W tej właśnie chwili zaczął wierzyć, że nierealne zdarzenia czasami stawały się realne. Dziękował Bogu, że nie pozwolił jej odlecieć do Paryża.

- Selina! – wykrzyknął imię ukochanej, jednakże nie odwróciła się do niego zbyt zajęta wkładaniem bagażu na taśmę. Potrącił znów parę osób, aby móc się przybliżyć, po czym ponowił próbę. – Selina! Zaczekaj!

Kobieta, jak tylko go usłyszała, skupiła na nim swój wzrok. Była totalnie zaskoczona jego obecnością. Lucas dotarł do Seliny i od razu wyjął z powrotem jej bagaż z taśmy, po czym wziął Simmons za rękę, oddalają ją od bramki.

- Lucasie, co ty tutaj robisz? – spytała zaskoczona.

- Selino, błagam cię, nie leć – odezwał się, spoglądając w jej zielone tęczówki. – Nie chcę, abyś mnie zostawiała.

- Ja nie chce, by to wydarzenie…

- To nie ma dla mnie żadnego znaczenia – przerwał kobiecie. – Przemyślałem to wszystko i doszedłem do wniosku, że nie mogę ciebie stracić. Kocham cię, rozumiesz – odparł, kładąc dłonie na jej policzkach. W oczach Seliny dostrzegł łzy. – Kocham cię i nie zamierzam stracić po raz kolejny osoby, na której mi bardzo zależy. Błagam cię, nie leć teraz do Paryża, obiecuję ci, że kiedyś tam razem pojedziemy. Proszę, zostań ze mną.

- Kochasz mnie? – wydusiła z siebie, a jej łzy wydostały się na zewnątrz. Lucas szybko je wytarł, po czym kiwnął głową na znak, że to co powiedział, było całkowitą prawdą. – Ja też cię kocham, Lucasie.

Słowa kobiety diametralnie na niego podziałały. Pocałował ją w usta, najpierw delikatnie, a po chwili pocałunek stał się głębszy i zmysłowy. Lucas zatracił się w tej chwili. Nie przejmował się obecnymi ludzi, którzy patrzyli na nich z wielką radością, gdzie co po niektórzy klaskali i gwizdali. Dla niego w tym momencie najważniejsza była ona.

Selina nie mogła uwierzyć w to szczęście, które ją spotkało. Myślała, że znajduje się w krainie snu, ale Lucas był taki prawdziwy, że musiała uwierzyć, że to wszystko działo się naprawdę. Czuła jego ciepłe wargi na ustach, jego dłonie, które obejmowały ją w pasie. Gdzieś w swojej podświadomości marzyła o tym, aby pojawił się na lotnisku i powiedział, żeby nigdzie nie jechała, że ją kocha, jednakże była przekonana, że takie momenty mogła zobaczyć jedynie w filmach. A teraz, znajdowała się w bajce i musiała w końcu uwierzyć, że istnieje coś takiego jak przeznaczenie.

- Nawet sobie nie wyobrażasz, jak bardzo cieszę się, że zdążyłem – westchnął, ledwo powstrzymując łzy szczęścia. Nie wstydził się ich, bo to świadczyło jedynie o tym, że kochał Selinę prawdziwie, z całego serca.

Niespodziewanie wziął od Seliny bilet, który cały czas trzymała w ręku, po czym potargał go na drobne kawałki, wyrzucając go do najbliższego śmietnika. Simmons spoglądała na Johnsona z wielkim uśmiechem na twarzy pomieszany z nutką dezorientacji.

- Nie martw się – potrząsnął głową. – Obiecałem Gwen, że zwrócę jej koszty za bilet. A do Paryża pojedziemy, razem – dodał, unosząc kąciki ust do góry.

- Jesteś… naprawdę nieprzewidywalny – uśmiechnęła się.

- Selino, jesteśmy niedaleko pewnego miejsca – odparł, biorąc ją za rękę. Wziął jej walizkę i powolnym krokiem wychodzili z tego tłumu. – Chciałbym, abyśmy teraz tam pojechali i z kimś się spotkała.

- Gdzie chcesz mnie zabrać? – zapytała. Nie ukrywała, iż była naprawdę zaskoczona tym, co usłyszała.

- Nie powiem – uśmiechnął się cwanie. – Przekonasz się na miejscu.

Selina dalej już nie dyskutowała. Nawet ucieszyła się z tego powodu, że Lucas ponownie przyszykował dla niej jakąś niespodziankę. Jednak kiedy coraz bardziej o tym myślała, zastanawiała się z kim mężczyzna chce ją zapoznać. Z całych sił powstrzymywała się od zapytania go, by jednak ujawnił tożsamość osoby, z którą chciał, żeby kobieta się zapoznała. Pomimo iż bardzo uwielbiała niespodzianki, to jednak tym razem ciekawość zżerała ją od środka.

Lucas cały czas miał spokojny wyraz twarzy. Wierzył, że to spotkanie dla Seliny będzie bardzo ważne, tak jak i dla tych osób, z którymi chciał ją zapoznać. Czuł w głębi duszy, że dobrze postępuje. Doszedł do wniosku, że jego dotychczasowe decyzje są dobre, dlatego szedł na żywioł.

Przyjechali na ulicę, która znajdowała się parę przecznic dalej od lotniska. Była to spokojna okolica w Queens, w której budynki zostały wykonane z brunatnego marmuru i ustawione blisko siebie. Lucas zatrzymał samochód obok domu mieszkalnego z numerem dwieście czterdzieści pięć. Jak tylko wziął Selinę za rękę, weszli powolnym krokiem na schody, stojąc obok drzwi.

Lucas spojrzał na Selinę. Dostrzegł w jej oczach zaciekawienie, ale pomieszane z lekkim niepokojem. Przeczuwał, że bardzo była ciekawa, z kim chce ją zapoznać. Aby dodać jej otuchy, pocałował dłoń kobiety, posyłając Selinie uśmiech, który świadczył o tym, aby się nie denerwowała. Simmons wzięła głęboki wdech i wypościła powoli powietrze z ust.

Johnson nacisnął na dzwonek, który znajdował się po lewej stronie. Po chwili usłyszeli kroki, po czym w progu stanęła Danielle. Uśmiechnęła się na widok Lucasa, jednakże wyraz jej twarzy zmienił się w lekkie zaciekawienie, gdy spojrzała na Selinę. Do niej dołączył także Thomas, zapewne pragnął dowiedzieć się, kto zawitał do ich domu. Mężczyzna również zaintrygowany był gościem Lucasa.

- Pozwólcie, że kogoś wam przedstawię – odezwał się po krótkiej chwili. – To jest Selina. Kobieta, która odmieniła moje życie. – Gdy to powiedział, państwo Smith uśmiechnęli się szeroko, patrząc na osobę, która w swoim ciele miała część ich córki. – Selino, poznaj proszę rodziców Camile.

Simmons zamarła, jak tylko usłyszała, kim są ci ludzie. Wiele razy zastanawiała się, jak wyglądają bliscy jej dawcy. Teraz stała przed nimi i nie wiedziała, co w danej chwili powiedzieć. To była przemiła niespodzianka, Lucas spisał się na medal.

Danielle pierwsza ruszyła się z miejsca i objęła ją serdecznie, a z jej ust wydobył się cichy szloch. Kobieta była przeszczęśliwa, że mogła poznać osobę, która dzięki Camile mogła cieszyć się życiem.

- Nawet nie wiesz jak bardzo chciałam cię poznać – odezwała się Danielle. – Kiedy Thomas mi powiedział, że ty masz serce naszej córki, niemal serce mi się uradowało.

- Mi także państwa miło poznać – wydusiła, a w jej oczach pojawiły się łzy radości.

- Chodzie do środka – rzekła pani Smith. – Muszę cię bliżej poznać.

Simmons była zachwycona tym, że mogła poznać ludzi, dzięki którym mogła żyć. Johnson sprawił jej ogromną radość z tego powodu.

W tej właśnie chwili obydwoje nabrali pewności, że to pamięć jej serca sprawiła, że Lucas i Selina odnaleźli się na tej samej drodze. To musiało być przeznaczenie.

~*~

I mamy ostatni rozdział. Pisało mi się go fajnie, a nawet zakręciła się u mnie łza w oku, gdy zmierzałam ku końcowi. Mam nadzieje, że i Wam spodobało się zakończenie. Raczej w tym opowiadaniu musiał być happy end. 

Mam zjazd 24 listopada i wrócę dość późno, pech tak chciał, niestety. Dlatego postaram się przygotować Epilog na tygodniu, aby w niedziele wejść rano i tylko kliknąć "opublikuj". Myślę, że tak będzie w porządku. 

Ostatnio przyszła moda na zwiastuny blogów. Tak więc jeśli ktoś by chciał jakiś zamówić, to zapraszam tutaj -> Dolina Zwiastunów. Dziewczyny dopiero tam zaczynają, dlatego z pewnością ucieszą się, jak pod postem znajdzie się jakieś zamówienie na zwiastun.